Σαν σήμερα γεννήθηκε ο σοσιαλιστής συγγραφέας Τζακ Λόντον, ο μεγαλύτερος Αμερικανός συγγραφέας των αρχών του 20ού αιώνα. Στο εμβληματικό βιβλίο του «Η Σιδερένια φτέρνα» απαντάει σε πολλά ερωτήματα που απασχολούν τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η εργατική τάξη στην Ελλάδα γίνεται βήμα-βήμα «τάξη για τον εαυτό της». Ταυτόχρονα, αναδύεται μια προοδευτική διανόηση στο πλευρό της εργατικής τάξης και όσων αγωνίζονται ενάντια στην κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση, τον πόλεμο, το καπιταλιστικό σύστημα, στο πλευρό της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού.
Αιώνια η μνήμη του Δημήτρη Γληνού, αυτού του πνευματικού ογκόλιθου, αυτού του αγωνιστή κομμουνιστή Φιλοσόφου – Κοινωνιολόγου – Παιδαγωγού, αυτού του σημαντικού κοινωνικού κεφαλαίου του λαού μας.
Αφιερώνεται σ’ όλους εκείνους που θα πουν: «Αυτό δεν αφορά εμένα»
Δεν άκουγε κανέναν αυτή η γυναίκα, είχε ένα πείσμα. Της το είχαν πει τόσες φορές. Δεν μπορούσε πια να κυκλοφορεί μόνη της, κόντευε τα ενενήντα. Αυτή όμως, όχι, πάντα έκανε το δικό της…
Ξαφνικά σκίρτησε. Από μακριά ακούστηκε μια φωνή, που όσο έρχονταν πιο κοντά δυνάμωνε. Ήταν βαθιά χαράματα και δεν ακούγονταν στο δρόμο τσιμουδιά. Η πόλη κοιμούνταν μέσα σε μια ύπουλη σιωπή. Κι αυτή τη σιωπή έρχονταν να ταράξει η φωνή αυτή. Θολή κι ακαθόριστη στην αρχή…
Τα μεγάλα, μελιά μάτια της Μελέκ άνοιγαν διάπλατα, δεν καταλάβαινε τα παραμύθια, μόνο την τελευταία λέξη που έλεγε η γιαγιά. Τις έβαζε να κοιτούν ψηλά στα αστέρια και να κάνουν ευχή, αυτή που τη λένε Ειρήνη ή Αïρίν…
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από την Κωνσταντίνα Λύγκουρη και τις εκδόσεις Ενάντια: “Είναι δύσκολο να βρούμε ένα μυθιστόρημα ή μια ιστορία όπου ο Μπελιάεφ δεν τονίζει με πεποίθηση και διακριτικότητα την ανωτερότητα του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού, τη δύναμη της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας.”
“Μπροστά μπροστά”, φώναξε η επικεφαλής. “Μπροστά μπροστά”, επανέλαβε το πλήθος των γυναικών. Οι αστυνομικοί που φύλαγαν τη γωνία αναδιπλώθηκαν. Δεν τις χτύπησαν. Πυροβολούσαν στον αέρα. Οι γυναίκες τους αφαίρεσαν τα όπλα…
Το μυαλό μας ήτανε στον πρώτο οβελία της οικογένειας. Στο πρώτο γνήσιο ελληνικό Πάσχα που θα γιορτάζαμε, όσο στη Μουργκάνα και στην Αλεβίτσα στοιβάζονταν τα κορμιά των παλικαριών κάτω από το άγρυπνο αμερικάνικο μάτι του στρατηγού Βαν Φλιτ.
