Ο αγώνας τού έδωσε τις μεγαλύτερες χαρές. Μια κρύα νύχτα, κει που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους για την Οχτωβριανή Επανάσταση, βρήκε τη γυναίκα του… Και το πεζοδρόμιο έχει τις δικές του συγκινήσεις. Μπαίνεις μπροστά και η φάλαγγα τραβάει άφοβα πάνω στα πολυβόλα… Και οι φυλακές και οι εξορίες δε σου δίνουν καιρό να βαρυγγομήσεις…
Η συλλογή διηγημάτων «Αδιέξοδοι Καιροί» του Κωνσταντίνου Λίχνου (Εκδόσεις Γράφημα, Θεσσαλονίκη 2022) διαπραγματεύεται λογοτεχνικά αυτό το μείζονος σημασίας για τον άνθρωπο και το σύνολο θέμα καταθέτοντας προβληματισμούς στην κατεύθυνση των αποτελεσμάτων της αλλοτρίωσης και της βίωσής τους από το κοινωνικό υποκείμενο.
«Υπάρχουν τόσα πολλά, τόσα πολλά να κάνουμε…» καταλήγει η Ζένια, στο τέλος του διηγήματος της Αλεξάντρα Κολλοντάι, προκαλώντας εμάς, έναν σχεδόν αιώνα μετά, να αναδείξουμε, να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε και να δράσουμε για το «γυναικείο ζήτημα». Διότι τίποτα δεν έχει οριστικά λυθεί…
“Ο Ανήφορος”, το ανέκδοτο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, είναι ένα κλασικό έργο που θέτει ερωτήματα που διαρκώς κατατρέχουν τον άνθρωπο, δεν αποτελεί απλώς μια πολύ μεγάλη λογοτεχνική στιγμή για τη χώρα μας αλλά και ένα πολιτιστικό γεγονός
Ένα πολύ ενδιαφέρον, συναρπαστικό και αξιόλογο δίτομο μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή. Πυκνό, καλογραμμένο λογοτεχνικό κείμενο, με εναλλαγές εικόνων, τόπων και προσώπων, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ένα μυθιστόρημα που μας έκανε πιο σοφούς, γνωστικά, αλλά και πολιτικά.
Ο μύθος έλεγε ότι ήταν ΟΠΛΑτζής, φυσικά δεν το είχε παραδεχτεί ποτέ. Και μετά λοχαγός του ΔΣΕ… Δεν μου πέρναγε από το μυαλό πώς μπορεί να συνδέεται η ΟΠΛΑ με ένα συμβάν του 1981…
Κριτική παρουσίαση της Νόπης Ταχματζίδου, για το έργο του Κωνσταντίνου Λίχνου “Αδιέξοδοι Καιροί”, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γράφημα πρόσφατα.
Η ταξική ανισότητα, η εκμετάλλευση, η φτώχεια, οι εργατικοί αγώνες και η καταστολή τους, συχνά ένοπλη με τραυματίες και νεκρούς, συνιστούν το κοινό ιστορικό και κοινωνιολογικό υπόβαθρο, επάνω στο οποίο οι δύο αφηγήσεις φιλοτεχνούν δύο διαφορετικές και αντιστικτικές μεταξύ τους εργατικές ταξικές εμπειρίες και ταυτότητες.
Εξήντα χρόνια από την πρώτη έκδοση του αντιπολεμικού μυθιστορήματος (1962) | «Ο μεγάλος ένοχος για την ανθρώπινη δυστυχία, ο εχθρός κάθε προόδου είναι ο πόλεμος και τα οικονομικά συμφέροντα που τον προκαλούν»
Αλήθεια, γιατί τα τράβηξε όλα αυτά η Όπη; Τι το κακό έκανε αυτή η μικρή Μπουμπουλινίτσα; Το ότι αγάπησε πολύ την πατρίδα της, το ότι δεν το άντεχε η μικρή της καρδιά να την βλέπει σκλαβωμένη; Το ότι έκανε το υπεράνω όλων χρέος της, αυτό ήταν το αμάρτημά της και της αναποδογύρισαν όλη τη ζωή;
