Ξαφνικά σκίρτησε. Από μακριά ακούστηκε μια φωνή, που όσο έρχονταν πιο κοντά δυνάμωνε. Ήταν βαθιά χαράματα και δεν ακούγονταν στο δρόμο τσιμουδιά. Η πόλη κοιμούνταν μέσα σε μια ύπουλη σιωπή. Κι αυτή τη σιωπή έρχονταν να ταράξει η φωνή αυτή. Θολή κι ακαθόριστη στην αρχή…
Τα μεγάλα, μελιά μάτια της Μελέκ άνοιγαν διάπλατα, δεν καταλάβαινε τα παραμύθια, μόνο την τελευταία λέξη που έλεγε η γιαγιά. Τις έβαζε να κοιτούν ψηλά στα αστέρια και να κάνουν ευχή, αυτή που τη λένε Ειρήνη ή Αïρίν…
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από την Κωνσταντίνα Λύγκουρη και τις εκδόσεις Ενάντια: “Είναι δύσκολο να βρούμε ένα μυθιστόρημα ή μια ιστορία όπου ο Μπελιάεφ δεν τονίζει με πεποίθηση και διακριτικότητα την ανωτερότητα του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού, τη δύναμη της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας.”
“Μπροστά μπροστά”, φώναξε η επικεφαλής. “Μπροστά μπροστά”, επανέλαβε το πλήθος των γυναικών. Οι αστυνομικοί που φύλαγαν τη γωνία αναδιπλώθηκαν. Δεν τις χτύπησαν. Πυροβολούσαν στον αέρα. Οι γυναίκες τους αφαίρεσαν τα όπλα…
Το μυαλό μας ήτανε στον πρώτο οβελία της οικογένειας. Στο πρώτο γνήσιο ελληνικό Πάσχα που θα γιορτάζαμε, όσο στη Μουργκάνα και στην Αλεβίτσα στοιβάζονταν τα κορμιά των παλικαριών κάτω από το άγρυπνο αμερικάνικο μάτι του στρατηγού Βαν Φλιτ.
Ο αγώνας τού έδωσε τις μεγαλύτερες χαρές. Μια κρύα νύχτα, κει που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους για την Οχτωβριανή Επανάσταση, βρήκε τη γυναίκα του… Και το πεζοδρόμιο έχει τις δικές του συγκινήσεις. Μπαίνεις μπροστά και η φάλαγγα τραβάει άφοβα πάνω στα πολυβόλα… Και οι φυλακές και οι εξορίες δε σου δίνουν καιρό να βαρυγγομήσεις…
Η συλλογή διηγημάτων «Αδιέξοδοι Καιροί» του Κωνσταντίνου Λίχνου (Εκδόσεις Γράφημα, Θεσσαλονίκη 2022) διαπραγματεύεται λογοτεχνικά αυτό το μείζονος σημασίας για τον άνθρωπο και το σύνολο θέμα καταθέτοντας προβληματισμούς στην κατεύθυνση των αποτελεσμάτων της αλλοτρίωσης και της βίωσής τους από το κοινωνικό υποκείμενο.
«Υπάρχουν τόσα πολλά, τόσα πολλά να κάνουμε…» καταλήγει η Ζένια, στο τέλος του διηγήματος της Αλεξάντρα Κολλοντάι, προκαλώντας εμάς, έναν σχεδόν αιώνα μετά, να αναδείξουμε, να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε και να δράσουμε για το «γυναικείο ζήτημα». Διότι τίποτα δεν έχει οριστικά λυθεί…
“Ο Ανήφορος”, το ανέκδοτο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, είναι ένα κλασικό έργο που θέτει ερωτήματα που διαρκώς κατατρέχουν τον άνθρωπο, δεν αποτελεί απλώς μια πολύ μεγάλη λογοτεχνική στιγμή για τη χώρα μας αλλά και ένα πολιτιστικό γεγονός
Ένα πολύ ενδιαφέρον, συναρπαστικό και αξιόλογο δίτομο μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή. Πυκνό, καλογραμμένο λογοτεχνικό κείμενο, με εναλλαγές εικόνων, τόπων και προσώπων, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ένα μυθιστόρημα που μας έκανε πιο σοφούς, γνωστικά, αλλά και πολιτικά.
