Μια ξεχωριστή ανθολογία διηγημάτων, τόσο στην Τεχνοτροπία γραφής των κειμένων που την απαρτίζουν (που είναι αμιγώς ρεαλιστική), όσο και στην θεματική της σύνδεση (κάθε έργο αναδεικνύει πραγματικά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα την περίοδο 1900-1930)
Αχ πότε πια θα τελειώση αυτός ο πόλεμος. Δυό χρόνια λείπεις από το σπίτι σου. Κάθε μέρα που ανοίγω το παράθυρο κυττάζω το δρόμο…Η πατρίδα κ’ η πατρίδα. Όλο η πατρίδα. Μα η γυναίκα, το παιδί; Λοιπόν να ρθης. Είνε καιρός να κάνετε ειρήνη. Τι καταλαβαίνετε πια, δε βαρεθήκατε;
Η πέτρα, βέβαια, που δεν ξέρει (κι ούτε θέλει να μάθει) από χρόνια, ηλικίες κι άλλα τέτοια, ποτέ δεν έπαψε, κι ούτε θα πάψει, να ονειρεύεται τον κήπο της, ακόμη και τώρα που βρίσκεται θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου…
Με παραμύθια μεγάλωσε ο Ναζίμ Χικμέτ. Και έμαθε να τα αγαπά και να τα εκτιμά. Γνώριζε καλά πως μέσα από τα λαϊκά παραμύθια μπορούσε να φτάσει μέχρι την καρδιά του αποδέκτη του, του λαού, και να υποβάλει διακριτικά και αβίαστα πρότυπα και αξίες.
Μετανάστης, λαθρομετανάστης, πρόσφυγας, ανεπιθύμητος. Σου δώσαμε απλόχερα πολλούς τίτλους. Ξένος σε ξένη χώρα. Διωγμένος από την πατρίδα σου,– την κάναμε δική μας…Εμείς ξέρουμε, είμαστε μορφωμένοι…
Ήταν ένα μικρό σαραβαλιασμένο ραδιάκι που με δυσκολία έπιανε τα FM. Γέρικο και ταλαιπωρημένο εν γένει, η κεραία του στραβή σαν κέρατο – όσο πάσκιζε ο κυρ Ευγένης να τη συνεφέρει, να την ισιώσει, τόσο περισσότερο στράβωνε. Ο θάλαμος μπαταριών σπασμένος και σκουριασμένοι οι πόλοι επαφής. Για να συνεχίσει να παίζει, του ’βαζε δυο μεγάλες, πλακέ μπαταρίες «TIGER» από κείνες τις μετακατοχικές…
Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος λογοτέχνης του λαού μας, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, δημιουργός και θεμελιωτής του νέου ελληνικού διηγήματος.
Τα γαλάζια μάτια του έκρυβαν την παγωμένη αστραπή του ατσαλιού που εμφανιζόταν όταν τον καλούσαν σε δράση, ιδιαίτερα σε δύσκολες περιστάσεις…Και, παρότι τα λιονταρίσια χαρακτηριστικά του ήταν εκεί, δεν του έλειπε μια κάποια τρυφερότητα, ένα ίχνος γυναικείων χαρακτηριστικών που μαρτυρούσε τη συναισθηματική του φύση…
Στην άλλη πλευρά είχε ανηφόρα και σπρώξιμο και ξανά σκαρφάλωμα. Ο ήλιος έκαιγε και ο ιδρώτας κυλούσε ποτάμι σ’ αυτό το δύσκολο σκαρφάλωμα. Πουθενά δεν μαυρίζεις τόσο όσο στα βουνά τον χειμώνα. Ούτε πεινάς τόσο. Ούτε διψάς τόσο!…βγάλαμε τα σκούρα, στο χρώμα του κεχριμπαριού, γυαλιά και αντικρίσαμε έναν φωτεινό, νέο κόσμο.
Νέος δίσκος – Ένα νέο εμβληματικό έργο βασισμένο στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και τη μουσική του Αντώνη Μιτζέλου
