Υπάρχει ελπίδα άραγε, σαν λαός να σκύψουμε σήμερα πάνω σε τούτη την εξαίσια, τη μοναδική γλώσσα; Βεβαίως η ερώτηση είναι ρητορική με τόσα… «κοινωνικά εμπόδια δικτύωσης» στους καιρούς μας.
Προχωρήσαμε κάμποσο σιωπηλοί. Ούτε ταβέρνα ούτε χορό ούτε τίποτα. Αυτή η αδερφή τα χαλνούσε όλα…
Ο λυτρωμός βρίσκεται στην ομορφιά της σκέψης! Κι η σκέψη είναι το πρόσκαιρο παιδί της αιώνιας ιδέας, που είναι μια κι αθάνατη. Ενώστε τις σκέψεις σας, αδέρφια, κι ομπρός, να γίνει μια σκέψη, που θα ’ναι η ίδια η ιδέα της Ομορφιάς, της Αιωνιότητας και της Αλήθειας!…
Ξαφνικά κάτι λαμπυρίζει. Αντιδρά άμεσα και όλοι οι δύτες μαζί σπεύδουν προς το μέρος του θησαυρού. Συντονισμένοι και ψύχραιμοι σ’ αυτήν την ακραία συνθήκη, καταφέρνουν και σταματούν τη βύθιση του 37χρονου άντρα και τον φέρνουν ξανά στην επιφάνεια. Ο παλμός του ακούγεται ξανά και τα φώτα στο μόνιτορ παύουν ν’ αναναβοσβήνουν. Το μόνο που επιτρέπουν οι δύτες στον εαυτό τους πριν ξαναβουτήξουν είναι μια βαθιά ανάσα.
«Μα δε δίνω πεντάρα τι θα σκεφτεί ο κόσμος…» – Το «ακατάλληλο» στην Ελλάδα του 1962 «Τρίτο στεφάνι» καθιέρωσε τον Κώστα Ταχτσή στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής λογοτεχνίας
Φυλάξτε τα βιβλία σας. Αύριο, μεθαύριο, σ’ ένα μήνα, σ’ ένα χρόνο και εφ’ όσον θα έχετε κινήσει, φτάσει και δε θα έχετε κομματιαστεί σ’ έναν πόλεμο, με τα βιβλία θα αρχίσετε να ξαναζείτε. Μην ξεγελιέστε, ο άνθρωπος δεν πεθαίνει μονάχα μια φορά…
– Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά που κάνω, είπε. Ποτέ όμως δεν κατάλαβα, γιατί δεν ενοχλείται κανείς. Ίσως νάναι όλοι τους πεθαμένοι…
Πρέπει να ήταν ένα απ’ τα Φεστιβάλ στο Περιστέρι, μυριάδες κόσμος! Ξαμολήθηκε ο Πετρής κι άντε να τον πιάσεις! Πρώτα στη Διεθνούπολη… Μετά στους πάγκους με τα βιβλία… Μαγνητιζόταν από τη φωνή και τη μορφή του Κατράκη πάνω στη σκηνή… Αλλά η στιγμή που κατά κυριολεξία ριγούσε το κορμί και η ψυχή του, ήταν όταν άκουγε τη φωνή του Ρίτσου…
Ο άνθρωπος ήθελε λίγη δόξα. Είναι τόσο χαριτωμένο πραματάκι αυτή η δόξα, η οποιαδήποτε δόξα! Τη ζήτησε επιμόνως από την πρώτη του νεότητα. Είχε όμως συνεχείς και απρόβλεπτες αποτυχίες…
Αυτή ήταν μια από τις άγρυπνες νύχτες του Τζορτζ. Έρχονταν αμέσως μόλις τελείωνε την ανάγνωση ενός ενδιαφέροντος μυθιστορήματος και έμενε ξαπλωμένος και φανταζόταν πως όλα αυτά τα πράγματα συνέβαιναν στον ίδιο…
