“Ω τιτάνιε Κρητικέ λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη Τ’ αριστουργήματά σου συναρπαστικά Φύλλα διαμαντένια στο παγκόσμιο δεντράκι Μας έχουν σκλαβώσει πλέρια την καρδιά…”
“Γιατί η ανελέητη ζωή, πολύ μας χτύπησε με τη σκληρή γροθιά της πάνω στο πεινασμένο μας το στόμα. Γι’ αυτό μιλάμε άγρια και στυφά.”
Ο Νίκος Καββαδίας δεν είναι απλώς ο ποιητής της θάλασσας και των ναυτικών. Μιλάει για τη δυνατότητα να ονειρεύεσαι έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, προτρέπει να κάνεις το “αδύνατο” δυνατό
“Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι χωρίς τ’ αρχικά μας στο ράμφος του. ……………………….. Ήταν εκείνος ο καιρός που δεν υπήρχε ένα άνθος για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη η νέα συγκεντρωτική έκδοση του ποιητικού έργου του Αργύρη Χιόνη, με τίτλο “Η φωνή της σιωπής, ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1966-2010”
“…μα εγώ «στη νύχτα κόκκινο» ρίχνω να δεις και να ‘ρθεις λούζει το φως τη σήραγγα του Παύλου και της Μάρθης.”
“Θέλω στην ουτοπία και στο θαύμα, να πιστέψουμε! Μόνον τότε, μπορούν Όλα αλήθεια να γίνουν! Τα κορμιά να σμίξουμε, τις κραυγές μας να ενώσουμε! Η δύναμη της ψυχής, το ανέφικτο – κάνει εφικτό!…”
Είναι πολύ συνηθισμένο σε δημιουργούς και καλλιτέχνες που μιλούν για πόνο να κολλάνε την ετικέτα της μιζέριας. Ίσως γιατί ο πόνος και οι αιτίες που τον προκαλούν είναι ένα θέμα ταμπού…
Γράφει ο Νίκος Σουβατζής
“Κι έπειτα ανακαλύψαμε την στέρνα με το βρόχινο νερό και τα εκατομμύρια όνειρα των σταγόνων. Κατηγορήσαμε τον απλό άνθρωπο που τόλμησε να ονειρευτεί αμέτρητα κόκκινα όνειρα και τον εκτελέσαμε…”
