“…Μια φορά μου ‘χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι, πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη…”
Ο Εκκεντρισμός αποτέλεσε καλλιτεχνική άποψη στη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του 1920 με αβανγκαρντίστικη λογική. Ήταν μια από τις πολλές καλλιτεχνικές ομάδες που άνθισαν κατά την περίοδο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Κι ήρθε ξανά ο φόβος ο μεγάλος κι έπρεπε να ενισχυθεί το εκλογικό σύστημα της συνύπαρξης η Αυτής Μεγαλειότης η αντιπολίτευση τα ρεφορμιστικά τσιτάτα κι ο εκδημοκρατισμός και κηρύχθηκε λήξασα η εποχή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο Ρίτσος «επέ-ζησε» σε τούτο το νησί από τον Οκτώβριο του 1948 ως τον Ιανουάριο του 1949. Φωτογραφίες του Ρενέ Βενού με τοπία της Λήμνου, εμπνευσμένες από το έργο του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου.
Έχουμε τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή είμαστε εμπορεύματα γυμνή εργασία ζωντανή εργασία
“…Έτσι εκλεφτήκαν του Θεού οι παράδες, κι η Εύα κάνει την πρώτην αμαρτία· δε θυμώμαι σε πόσες κατοστάδες. Και τα δέχθη κι’ ο Αδάμ, γιατ’ είχε χρεία. Μα ένα έργο τόσο αχρείο και κακόποιο ο Θιός το εκοίτα με το τηλεσκόπιο…”
Δύο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη, από τη Συλλογή: «Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής»
Για ποια ελευθερία λοιπόν μιλάμε; Κώστας Καρυωτάκης και Μάρκος Αυγέρης, θα περιγράψουν με στίχους την διάσταση που αντιστοιχεί όχι στα λόγια μα στις πράξεις αυτών που, στο όνομα της ελευθερίας διαπράττουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα…
Παίρνοντας αφορμή από αυτό το ποίημα του Βασίλη Ρώτα, που παρουσιάσαμε από τη στήλη του περιοδικού μας Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα, η Βαγγελιώ Καρακατσάνη μας έστειλε ένα δικό της, που με συγκίνηση δημοσιεύουμε.
“…Είλωτες μιας ζωής αλλότριας γινήκαμε Σέρνοντας το βιός μας με κοφτές ανάσες φοβούμενοι μη μας στερήσουν τη φυλακή μας. Και πώς αναπνέει κανείς έξω από ένα κελί;…”
