Τον Νοέμβρη του 1944 μια φωτογραφία που απεικονίζει μια νεαρή μαυροφορεμένη γυναίκα να κλαίει, προκαλεί αίσθηση στην αμερικανική κοινωνία. Λίγους μήνες πριν, στις 10 του Ιούνη 1944, στο Δίστομο Βοιωτίας είχε συντελεστεί από τους Γερμανούς ναζί καταχτητές μια ανείπωτη θηριωδία, που δύσκολο να βρεθεί όμοιά της…
Σήμερα η πραγματικότητα όσο πλαταίνει μεγαλώνει την πληγή των λυπημένων.
“…το καλοκαίρι μύρισε· προσμένουν οι αμμουδιές και τα πριάρια,
πριν έμπεις, άθεη χειμωνιά, να γίνουν εκκλησιές· οι ερωτεμένοι λειτουργοί και τα φιλιά τροπάρια.”
«Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά…». Το τραγούδι «Εμένα οι φίλοι μου», σε στίχους Κατερίνας Γώγου «γεννήθηκε» μέσα από τη συνεργασία του συνθέτη Νίκου Μαϊντά με τους Magic de Spell, κι έκτοτε γνώρισε αρκετές διασκευές.
Βαθιά προοδευτικός, ο σημαντικός Αμερικανός ποιητής Γουόλτ Γουίτμαν, έγινε ευρύτερα γνωστός στο ελληνικό κοινό, όπως κι ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του, το «Καπετάνιε! Ω Kαπετάνιε μου!» (O Captain! My Captain!) μετά την προβολή της ταινίας Dead Poets Society (ελληνικός τίτλος: Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών).
Πιστεύω πως είναι αξία τα τρυπημένα παπούτσια μου, κατά την πορεία σε τόπους δύσκολους και ωραίους.
Στις 27 του Μάη 1963, μετά από πέντε μέρες σκληρής και άνισης μάχης με το θάνατο, ο ήρωας Γρηγόρης Λαμπράκης αφήνει την τελευταία του πνοή στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε στη διάρκεια συγκέντρωσης για την ειρήνη.
Σαν σήμερα, στις 19 του Μάη 2008, έφυγε από τη ζωή ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, πολυγραφότατος πεζογράφος, από τους κορυφαίους της μεταπολεμικής γενιάς, μελετητής και μεταφραστής της Ρωσικής Λογοτεχνίας.
Μου πήρε καιρό να καταλάβω πόσο εύκολα ξεχνούν οι άνθρωποι. Εσένα, πόσο θα σου πάρει να καταλάβεις, πως εκείνο το παιδί, ήταν και δικό σου παιδί.
Τη μέρα που θα πέθαινες θα σε απόθετα ολόγυμνη στη γη για να σκορπίσεις άχραντη στο χώμα, για να μπορώ το δέρμα σου να το γεμίζω με φιλιά μέσα στους χίλιους δρόμους, για να σου πλέκω τα μαλλιά σπαρμένα σε όλα τα ποτάμια.
