«Συ είσαι η Ελλάδα που δημοπρατούν/ το αίμα της και το μέλλον της…» – Το συγκλονιστικό ποίημα που έγραψε ο Νικηφόρος Βρεττάκος αμέσως μετά τη στυγερή δολοφονία του αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα (δολοφονήθηκε από τις δυνάμεις του παρακράτους της Αστυνομίας, σαν σήμερα, στις 21 του Ιούλη 1965)
“Κύπρος νησί του χαλασμού, Κύπρος μαυροφορούσα τ’ όνειρο που φορούσα, εχάθη μες στα πέλαγα στο αίμα σου εντύθη…”
“Με κόκκινο χρώμα όμως σε ό,τι σου αναλογεί απ΄ την πορεία μας θα βάλλουμε μουτζούρα…”
Γράφει η Αθανασία Δρακοπούλου, ποιήτρια, για την ποιητική συλλογή της Αφροδίτης Κατσαδούρη «Η σάρκα στάζει στο μπαλκόνι», εκδ. Έναστρον, 2024
“Τι να ωφελεί η λέξη ενός ψιθύρου. Συ, εξόριστη φωνή της σιωπής σ’ έναν κόσμο γιομάτο εξορίες, σ’ ένα κόσμο ανδρών που γυναίκα εγεννήθης…”
“Πρόσωπα συντρόφων στους δρόμους του θανάτου μετρώ Σκοτάδι συμπαντικό στην αλληλεγγύη μένω των απελπισμένων…”
“Ποιανού θεού παιδιά είμαστε; Το αίμα μας δεν δόθηκε να το ξοδεύουμε στις θυσίες και τις στερήσεις…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου. Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος! Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος…”
“Τώρα, το φάντασμα της δίψας πλανάται απειλητικό. Όλες οι προγνώσεις συνηγορούν, οι τρύπες στα φράγματα χάσκουν…”
