«Το Κοράκι» είναι γνωστό για τη λυρικότητά του, τη χαρακτηριστική γλώσσα, και τη μεταφυσική του ατμόσφαιρα. Το ποίημα περιγράφει την επίσκεψη που δέχεται ένας παράφορα ερωτευμένος άνδρας, από κάποιο μυστήριο κοράκι που μιλάει, παρατηρώντας την αργή διολίσθηση του άνδρα στην τρέλα.
«…Πέφτει το χιόνι τώρα και σκεπάζει με μια δική του απόρρητη δικαιοσύνη τις πράξεις και τις παραλείψεις μας τις χαρές και τις λύπες μας τα μεγαλόπνοα σχέδια και τις μικρότητές μας τους έρωτες τις φιλίες τα λάθη μας και τις εξάρσεις…»
Οι απόγονοι των Πολιτικών Κρατούμενων των Φυλακών Καλαμίου αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία για τη διάσωση και την αξιοποίηση του ιστορικού αρχείου αλλά και του ιστορικού χώρου του Ιτζεδίν. Επιδιώκουμε να συμβάλουμε στη διάδοση της ιστορικής αλήθειας του αγώνα των προγόνων μας.
Οι ερωτικές εικόνες και οι σχέσεις του Μπρεχτ με τις γυναίκες αποτελούν πλευρά της βιογραφίας και της τέχνης του. Τι εμπνεύσεις και τι αντιλήψεις περιμένει κανείς από τον Γερμανό καλλιτέχνη;
Μ’ ένα όμορφο τραγούδι που υπογράφουν ο Ηλίας Κατσούλης και ο Παντελής Θαλασσινός, υποδέχεται η στήλη το 2019 και τον πρώτο μήνα του, τον Γενάρη.
Φτάνουν με τη λαχτάρα του λαού που φέγγει ωραίος. Φτάνουν στην αύρα της νέας αυγής που σιμώνει, έτσι, ήσυχα, όπως αυτός που ένα ελάχιστο χρέος απλά ξεπληρώνει. (Το πρώτο ποίημα που γράφτηκε μετά τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης)
Αν και ο μεγάλος μας ποιητής δεν πορεύτηκε με ευχές στη ζωή του, μα στο δρόμο του αγώνα για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και το χτίσιμο της νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας, μερικές στιγμές πριν το φευγιό του 2018, το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Χρυσή πατρίδα» θα μπορούσε να διαβαστεί και ως ευχή για το νέο χρόνο που όπου να ’ναι θα χτυπήσει την πόρτα μας…
Η προφητεία της Σφίγγας, επιβεβαιώνεται. Το μπαστούνι να αποτελεί τώρα πια, το ασφαλέστερο στήριγμα. Ένα μπαστούνι που έρχεται σε επαφή με την γη, αυτήν που σε δέχτηκε για πάνω από 8 δεκαετίες
Όταν θα ‘ρθει του Χριστού η γιορτή στης άγιας της φάτνης την άκρη, τον πόνο να κάνεις γλυκιά προσευχή, να στάξουν τα μάτια μας δάκρυ…
Στο ποίημα αυτό ο Μάο καταφέρεται κατά αντιπάλων του, τους οποίους παρομοιάζει με μύγες και μυρμήγκια, που οραματίζονται να κλονίσουν το μεγάλο δέντρο, δηλαδή την Κίνα.
