Τα στιχουργήματα του Παλιού σχολίαζαν, καυτηρίαζαν και ενίοτε σατίριζαν την επικαιρότητα της εποχής μέ τρόπο περιεκτικό και ζουμερό. Όπως τα «κάλαντα» του 1977 που περιγράφουν την εποχή στο εσωτερικό της χώρας και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Με μια προσεκτική ανάγνωση ο αναγνώστης θα βρει τεράστιες ομοιότητες και ελάχιστες διαφορές με την εποχή μας…
Κορφολογώ ολημερίς αφρούς κυμάτων Η ίριδα αντανακλά ολόλευκα βότσαλα και προσδοκώ Ανάσταση νεκρών κι Απόλυση εξορίστων.
Να είμαστε άνθρωποι! Αυτός είναι / ο νόμος ο σταλινικός! / Δύσκολο να είναι κανείς κομμουνιστής. / Θα πρέπει να το μάθει. / Να είμαστε άνθρωποι κομμουνιστές / είναι ακόμα δυσκολότερο, / και πρέπει να το μάθουμε απ’ τον Στάλιν.
Σαν σήμερα 16 Δεκεμβρίου του 1974, πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης. Ήταν η ίδια ημέρα που στο θέατρο Αλίκη πλήθος κόσμου περίμενε να τον τιμήσει.
Μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή εκτυλίχθηκε στη λήξη των εργασιών της πρώτης μέρας του 5ου Επιστημονικού Συνεδρίου της ΚΕ του ΚΚΕ…
Ένα Άλμπατρος σχίζει ακίνητο την ερημιά των αιθέρων κι ύστερα αργά – αργά βουλιάζει στην απεραντοσύνη και χάνεται σε μιαν ανυπέρβλητη ελευθερία που συντελείται στο διηνεκές…
…μ’ ασβέστη σκεπάζουν τα δάκρυα. Σεντόνι λευκό, χειρουργείου σκεπάζει τ’ ανήσυχα χέρια…
Δύο ποιήματα του Αντώνη Μπουντούρη
“Και εμείς πολιορκημένοι μέσα στην Ιστορία
τραγουδάμε για τα τείχη που δεν χτίσαμε
και έτσι δεν προασπίσαμε ποτέ”
Προσέξτε! Ο Ιμπεριαλισμός έχει πολλά πρόσωπα!
