Οκτώβρης 1917 – Οκτώβρης 2018. Πρώτη επέτειος της δεύτερης 100ετίας. Ο κόκκινος ήλιος με τον οποίον ο ρωσικός λαός έδιωξε τα επίγεια σκοτάδια εξακολουθεί να φωτίζει και να ζεσταίνει τον κόσμο της δουλειάς, τυφλώνοντας την αστική τάξη που ζει εις βάρος του.

Ο ανώνυμος ήρωας της καθημερινότητας και οι πληγές του. Τα σημάδια του σώματος συναντούν αυτά της ψυχής και μαζί την προσπάθεια για επιβίωση. Η αξιοπρέπεια και η προσδοκία δίνουν τον τόνο και η οργή θρέφει την ελπίδα. Ποιήματα πετράδια φωτός και σκότους. Λόγια λυρικά και αιχμηρά.

Το ποίημα που παρουσιάζουμε γράφτηκε τον Αύγουστο του 1953 από τον Βόσκο Καράτζο και δημοσιεύτηκε στη φιλολογική σελίδα της εφημερίδας «Προς τη νίκη», που έβγαζαν οι πολιτικοί πρόσφυγες στην Τασκένδη.

Πρέπει να γίνεις σκληρός
χωρίς όμως να χάσεις ποτέ
την τρυφερότητά σου
Τσε Γκεβάρα, 1967

Ποίημα της Ρίτας Μπούμη – Παππά, με αφορμή τα 56 χρόνια του ΚΚΕ και τις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης. Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της 17 του Νοέμβρη 1974, μέρα των γενεθλίων του ΚΚΕ, αλλά και των εκλογών, στις οποίες το Κόμμα συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο «Ενωμένη Αριστερά», μαζί με το «ΚΚΕ εσωτερικού» και την ΕΔΑ.

Στις 14 του Οκτώβρη, οι δυο τους θα βρεθούν στο εμβληματικό πανεπιστήμιο της Βοστόνης για να γιορτάσουν την εγκατάσταση του αρχείου του Νίκου Γκάτσου με τη συναυλία «Ο Γκάτσος που αγάπησα», στην οποία συμμετέχει απαγγέλοντας και ερμηνεύοντας τα τραγούδια του και η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη.

Και τώρα πρέπει να βρω τι θα σου πω, όπως πάντα
Δε βρίσκω έτοιμες τις λέξεις, είναι κρυμμένες στα συμβάντα
Μόνο τα παραμύθια σου με αφορούν, γιατί γελάω
Και τα βιβλία που ‘χω του Μαρξ. Σε χαιρετάω.

Εδώ ο Λέβαδος, εδώ ο Μάντης κι η Ιέρεια, ο Κάδμος
κι ο Πλούταρχος, οι Καταλανοί κι οι Τούρκοι,
ο Λάμπρος Κατσώνης κι ο Αθανάσιος Διάκος…
Εδώ ο Ορχομενός κι οι Μινύες, το Μαντείο κι η Έρκυνα,
ο  κάμπος της Κωπαΐδας με τα αθέριστα στάχυα
κι ο Κηφισός με τις κλαίουσες ιτιές που κοιμούνται
ανέμελα πάνω στα κρυστάλλινα νερά…

Μικρό εστιατόριο-μπαρ της Αβάνας στη μέση ενός δρομάκου, σημείο αναφοράς στη μουσικοποιητική… γαστρονομία της Λατινικής Αμερικής και της Αμερικής των γκρίνγκος, μα και στην τρομοκρατική κουζίνα των ΗΠΑ.

Ετούτα τα συντροφικά παιδιά
που διαβαίνουνε γκρεμούς σαν ακροβάτες
συνεχώς στις χούφτες τους βαστάνε μιά φωτιά