«…και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!»

Κριτική παρουσίαση δύο εκδόσεων για το Μαγιακόφσκι από τον Καστανιώτη: το ποίημα του μεγάλου σοβιετικού ποιητή για το Λένιν, σε επιμέλεια Αλέξη Πάρνη, και την έρευνα της Σερένα Βιτάλε “ο Μαγιακόφσκι σιχαινόταν το κουτσομπολιό”, για την αυτοκτονία του ποιητή -μια έρευνα που θα ήταν προτιμότερο να την έχει κάνει κάποιος μαρξιστής ιστορικός.

ο ένας τα εκρηκτικά ταχτοποιούσε
κι ο άλλος ερχόταν σημαιοστολισμένος,
ο ένας είχε οπλίσει την τορπίλα,
στην πάσα Αμερική ψευδόταν ο άλλος,
γλίστραγε ο ένας, ύπουλο χταπόδι,
μειλίχιος ήταν ο άλλος, σαν μια θείτσα.

Ανάσα δεν τραβιέται πια στη Χίο.
Διάσημη σε έκανε ζωγράφος στα Παρίσια
σε πίνακα που μύριζε μαστίχα
και χρώμα λαβωμένο.

Δεν υπάρχει πιο εμβληματικό, πιο όμορφο, πιο σπαρακτικό, πιο ερωτικό μοιρολόι από την Μαργιόλα. Στην Ήπειρο η Μαργιόλα αρχίζει γάμους, τελειώνει κηδείες και συμμετέχει σπαρακτικά σε ζωντανούς αποχωρισμούς, όπως αυτούς των ξενιτεμένων.

Η συμπάθειά του για τους ναυαγούς της θάλασσας και της ζωής (όλοι και ζωντανοί και πνιγμένοι είναι ναυαγοί) φανερώνει ποιος είναι ο Αίτιος πίσω από το πούσι που τον κρύβει. Ο Αίτιος και ο Υπεύθυνος για το σκοτωμό των ανθρώπων του Λαού είτε με τον πόλεμο είτε με την πείνα και για το πνευματικό και το ηθικό τους σκοτάδι, είναι ο ίδιος διεθνικός Μινώταυρος, ο καπιταλισμός…

Ήταν και ο χαλκός μες στο στόμα που δεν τον άφηνε να ησυχάσει.
Μια μεταλλική γεύση, στυφή, σαν έγνοια.
Σηκώθηκε, φόρεσε το καπέλο του και έπεσε στο νερό,
και αισθάνθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του ανάλαφρος,
έτσι όπως παράκουσε το Χάρο.

Είδε αυτός μακριά κι είδε κοντά μας
κι ακόμα φεγγοβόλα είν’ η ματιά του
λες και ο χρόνος δεν την ξεθωριάζει:
τα μάτια είναι της Κούβας τ’ ανθισμένα.

Τον Θοδόση Πιερίδη τον τιμάμε όχι μόνο σαν άνθρωπο του πνεύματος και της τέχνης, αλλά και σαν αγωνιστή, σαν κομμουνιστή, σαν άνθρωπο. Το ποιητικό έργο του είναι εμπνευσμένο από τους αγώνες του λαού δια λευτεριά, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο. Ήταν κοντά στο λαό, μαζί με το λαό, ένα με το λαό. Ένοιωθε τους πόνους και τους στοχασμούς του λαού γι’ αυτό και τον απέδωσε σωστά, αληθινά στο έργο του.

Παρ’ όλες τις φανερές επιδράσεις των σοσιαλιστικών ιδεών στο έργο του, παρ’ όλο το φιλεργατισμό και τους οραματισμούς του για τη μελλοντική εξέλιξη της κοινωνίας, ο Παλαμάς δεν υπήρξε σοσιαλιστής. Η αγάπη που εκδηλώνει για την εργατιά, τα υλιστικά και διαλεχτικά στοιχεία της σκέψης του, δεν σημαίνουν και σοσιαλιστική ιδεολογία