«Σε αυτές τις οδυνηρές, αλλά και νικηφόρες στιγμές που περνάνε οι λαοί της Αμερικής, το ποίημά μου για τον Μπολιβάρ, με μικρές αλλαγές, μπορεί να ειπωθεί ότι απευθύνεται στον Φιντέλ Κάστρο, επειδή στους αγώνες για την ελευθερία, κάθε φορά αναδύεται η μοίρα ενός ανθρώπου, που με το μεγαλειώδες πνεύμα του θα δώσει σιγουριά στην ιστορία των λαών μας».
Πέντε ποιήματα πέντε διαφορετικών δημιουργών που αποτυπώνουν ενδεικτικές ψηφίδες της σοβιετικής ποίησης.
Στις 21 του Νοέμβρη 1998 έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός. Πολέμησε τους χιτλερικούς καταχτητές από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ. Πιάστηκε από συνεργάτες των Γερμανών που τον παρέδωσαν στην Γκεστάπο. Βασανίστηκε άγρια και τον έκλεισαν στις φυλακές Χατζηκώστα. Ήταν παρών στο Δεκέμβρη του ΄44.
Για τα παιδιά, για την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού σήμερα, και για κάθε μέρα.
Ο Δημήτρης Γκόγκος – Μπαγιαντέρας, υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του ρεμπέτικου, που δεν τον άγγιξε η βρωμιά του υπόκοσμου και δεν τον θάμπωσαν τα φώτα του πάλκου. Ένας αγωνιστής που υπηρέτησε τα υψηλότερα ιδανικά και τον χαρακτήριζε η αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωΐα –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό».
Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει στίχους από τη «Ρωμιοσύνη», σκορπίζοντας ρίγη ενθουσιασμού και συγκίνησης, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες λαού τραγουδάνε τα λόγια του ποιητή, που έκανε τραγούδι ο Μίκης Θεοδωράκης.
Πολύπλευρος και ακαταπόνητος…με μια θέληση αδάμαστη…Γράφει, ζωγραφίζει, σκαλίζει πέτρες και κόκκαλα, παίζει στις ορχήστρες της εξορίας, διδάσκει χορό και κάνει τις χορογραφίες για τις παραστάσεις που κάνουν οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μοιράζεται με τους συντρόφους του τις καθημερινές αγγαρείες, δεν επιτρέπει στον εαυτό του μια στιγμή ανάπαυλας. Αγρυπνεί.
Ο Τάσος Λειβαδίτης και οι «Μαρτυρίες» του Γιάννη Ρίτσου
Τι κι αν μισή η καρδιά βαθιά μου υφαίνει το νήμα της ζωής στον αργαλειό των οραμάτων; Μύριες ζωές υφαίνουνται μαζί και την κρατάνε πλατύτερη απ’ τη γη – μια πυραμίδα θεμελιωμένη στον Άνθρωπο, με την κορφή στον ίλιγγο του αιθέρα σφηνωμένη.
