Άρνηση… Η Θυσία – Δύο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Τρία τραγούδια – σπαραχτικά μοιρολόγια, γραμμένα για εκείνον που υπομένει υποφέροντας (ή υποφέρει υπομένοντας…) και ταυτόχρονα δεν αφήνει το σκοτάδι να σκεπάσει την ελπίδα για μια άλλη ζωή, για καλύτερες μέρες…
“Πήραμε τα σπίτια μας στη σειρά και δεν είχαν ένα ρόδο στα τζάμια τους. Περπατώντας ακούσαμε τις φωνές των παιδιών, μουσκεμένες, παράφωνες γιομάτες ραγίσματα…”
“Όλη η ζωή στραμμένη στην κάννη, όλη η ζωή χωράει σ’ ένα όνειρο Αυτό το δικό σου όνειρο, το όνειρο εκατομμυρίων ανθρώπων Που το κρατάνε ξάγρυπνο τις νύχτες να φέγγει τη δική του αλήθεια ως τη ρόδινη αυγή…”
Στις 29 Απρίλη 1930, έφυγε από τη ζωή η Μαρία Πολυδούρη, από τις πιο χαρακτηριστικές παρουσίες της μεσοπολεμικής μας ποίησης. Δυναμική και ανατρεπτική και ταυτόχρονα εύθραυστη, έζησε μόλις 28 χρόνια αναζητώντας και πιστεύοντας στην ιδανική ευτυχία που ποτέ δεν συνάντησε…
“…μία η λέξη, μία η λύση: ΑΠΕΡΓΙΑ οι νεκροί μας ακολουθούνε σε σειρά, ανάστησε τους με τους αγώνες! “
“…με κουβάλησαν να δω ανάμεσα στους τάφους της μάνας μου τον ύπνο. Κι αφού ποτέ δεν είχα δει την όψη της εγώ, τη φώναξα μπροστά στους πεθαμένους να τη δω…”
“Η μάσκα την απανθρωπιά κρύβει και η υποταγή της ανθρωπιάς το φανέρωμα…”
“-Ελάτε ρε καριόληδες, κάν΄ τε κατάσχεση!… Δεν σας χρωστώ, μου χρωστάτε… Όλα πάρτε τα… Πάρτε τα όλα για να σωθεί η πατρίδα…”
«Σάς είδα κάτου από την πύρινη βροχή,/ με τα πλακάτ και τα σκουτιά τα ματωμένα…» – Το ποίημα που ο Νίκος Καββαδίας αφιέρωσε στην «Πανσπουδαστική» λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967
