Στις 29 Απρίλη 1930, έφυγε από τη ζωή η Μαρία Πολυδούρη, από τις πιο χαρακτηριστικές παρουσίες της μεσοπολεμικής μας ποίησης. Δυναμική και ανατρεπτική και ταυτόχρονα εύθραυστη, έζησε μόλις 28 χρόνια αναζητώντας και πιστεύοντας στην ιδανική ευτυχία που ποτέ δεν συνάντησε…
“…μία η λέξη, μία η λύση: ΑΠΕΡΓΙΑ οι νεκροί μας ακολουθούνε σε σειρά, ανάστησε τους με τους αγώνες! “
“…με κουβάλησαν να δω ανάμεσα στους τάφους της μάνας μου τον ύπνο. Κι αφού ποτέ δεν είχα δει την όψη της εγώ, τη φώναξα μπροστά στους πεθαμένους να τη δω…”
“Η μάσκα την απανθρωπιά κρύβει και η υποταγή της ανθρωπιάς το φανέρωμα…”
“-Ελάτε ρε καριόληδες, κάν΄ τε κατάσχεση!… Δεν σας χρωστώ, μου χρωστάτε… Όλα πάρτε τα… Πάρτε τα όλα για να σωθεί η πατρίδα…”
«Σάς είδα κάτου από την πύρινη βροχή,/ με τα πλακάτ και τα σκουτιά τα ματωμένα…» – Το ποίημα που ο Νίκος Καββαδίας αφιέρωσε στην «Πανσπουδαστική» λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967
“Πώς να ξέρεις τα βράδια Στους εφιάλτες να μην παραδίνεις τα όνειρά σου Πού να βρεις λόγια παρηγοριάς Για τα παιδιά τα ραγισμένα γιασεμιά…”
“Η κόκκινη Ρόζα δεν είναι πορτρέτο, ούτε θολή συμβολική μορφή, είναι μια ψυχή που ποτέ δεν πουλιέται, ένα χαμόγελο που νικά…”
“Ήταν εκείνες οι μέρες που ήμασταν κρεμασμένοι στην Ανατολή και κατεβάζαμε τον ήλιο σύντροφο της εξέγερσης να κάνουμε…”
“Στον αντίποδα θα βγούμε, δε θα αφήσουμε στιγμή, τον αγώνα μας θα δείτε, τούτη η γη δε θα χαθεί…”
