Στον τελευταίο χορό μεταμφιεσμένων καθένας θα ντυθεί το τολμηρότερο. Εδώ τις έχω τις στολές αναποφάσιστες:
“Ήρθ΄ ένας καβαλλάρης μέσα στη νυχτιά κι΄ έγινε στάχτη ο τόπος, κάμποι και βουνά κι΄ έχει σταυρούς γεμίσει, μαύρα μνήματα…”
“Παγωμένο το φεγγάρι του χειμώνα σβήνει κι από τα σύννεφα ψηλά τα μάτια των παιδιών μας κοιτάζουνε, άγρια, τρελά και διψασμένα ζητάνε δικαιοσύνη…”
“Στην άγια χάρη πώς λυγά η θέληση κι η μνήμη, θεριό που κύλησε γοργά στον θόλο και στην μήνι και ο αρχαίος λογισμός κι ο θυρεός, σκοτάδι, σαν κύλησε στον Άδη το μαύρο το νερό..”
“…και προσπαθούσαν κάθε βράδυ να ξεθωριάσουν την δική μας οργή και για τους άλλους παρόμοιους. – Τώρα που θα βουλιάξουμε μου λέτε και μένα ποιος φταίει;”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Είναι η ώρα που κυλάει μέσα στις φλέβες μας το αίμα όλων των αγαπημένων μας νεκρών…”
“Μια μέρα του χειμώνα απ’ τη ζωή μου ήταν ή μήπως κάποια κι απ’ την δική σου του χιονιά;”
“Ω τιτάνιε Κρητικέ λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη Τ’ αριστουργήματά σου συναρπαστικά Φύλλα διαμαντένια στο παγκόσμιο δεντράκι Μας έχουν σκλαβώσει πλέρια την καρδιά…”
“Γιατί η ανελέητη ζωή, πολύ μας χτύπησε με τη σκληρή γροθιά της πάνω στο πεινασμένο μας το στόμα. Γι’ αυτό μιλάμε άγρια και στυφά.”
