“6.. 5.. 4.. 3.. 2.. 1.. και το παπούτσι της να μαρτυρά πως περπάτησε τα σωστά τα βήματα στην Ιστορία..”
“«Σκύψε, τι βλέπεις;» μου είπε ο Ποιητής και γονατίζοντας πάνω από το μαύρο άνοιγμα είδα και γνώρισα κει κάτω πλήθος αλυσοδεμένους γεμάτο το κατώγι λιωμένα κορμιά που στενάζανε και γύρευαν Δικαιοσύνη…”
Αυτές οι παγκόσμιες ημέρες, οι πάντα παράταιρες στα στοιχειοθετημένα εγκλήματα πράξεων και σκέψεων, οι πάντα εγωπαθείς εξομολογήσεις υπεροπτικών μικροαστικών κανιβαλισμών επί των πτωμάτων των παιδικών ονείρων, οι πάντα αμφιβόλου ποιότητος δηλώσεις περί αγάπης προς τον συνάνθρωπο δυστυχούντα, πάντα μού προκαλούν οργή…
“Της καρδιάς μου σπόροι, οι στίχοι μου! Τους αφήνω στις χούφτες σας κρύψτε τους στη τσέπη και πορευτείτε!…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Απαίτησαν εξηγήσεις για τα εγκλήματα, ζήτησαν δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων. Σήμερα πήραν πάλι τις θέσεις τους μπροστά στο γυαλί, για να δουν το επόμενο έγκλημα.”
Ένα μικρό εικαστικό αφιέρωμα – «κραυγή αγωνίας για τις ακρωτηριασμένες συνειδήσεις και τα σπαράγματα ζωής», του Γιώργου Πολ. Ιωαννίδη, με τίτλο «Προμηθέων Τόποι», εμπνευσμένο από την ποίηση της γιατρού – συγγραφέα Μαριάνθης Αλειφεροπούλου Χαλβατζή
“Κι αν εσείς απαντάτε με γκλομπ και μολότοφ, εγώ απαντώ με τούτο το ποίημα.”
“Μα ποιος θα ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει; Ποιος θα μετρήσει μια μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;…”
“Κι όμως στο βάθος πέρα από την άκρη της πόλης η Άνοιξη ντυμένη γυναίκα ή κάποια γυναίκα ντυμένη με τα χρώματα της Άνοιξης γεμάτη αυτοπεποίθηση με πλησιάζει…”
