Θεμελιώδης προϋπόθεση για την ανάγνωση των πολιτικών ποιημάτων του Φώντα Λάδη, «Τα τραγούδια του νόμου και της τάξης» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»), με προσανατολισμό την ταξική πάλη, είναι η επίμονα προσεκτική μελέτη τους.
“Δεν φταις καθόλου εσύ που ξεχάστηκες μες το βιβλίο που δεν διάβασες ποτέ. Εκείνο το ιερατείο τα έκανε όλα και σε παρέδωσε μ’ εξαιρετικής ποιότητα κλεμμένη δόξα…”
“Ένα περβόλι με τραγούδια απόψε, τώρα ακούγεται δυνατά, βαριά, σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή, όλα είναι ένα ψέμα, Ευτυχία μου! “
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“– Κ’ ίσως δεν είναι πλοίο, ίσως είναι το παν που φεύγει, όλα που φεύγουν – Όλα.”
“Ξεφυλλίζοντας το Ανθολόγιο του δημοτικού, έγινα ξανά παιδί και ταξίδεψα στη μαγική χώρα της τέχνης του λόγου…”
Μια έκδοση με έντονες αποχρώσεις του ροζ που ορμούν έχοντας ως παρακαταθήκη το απόλυτο κόκκινο, πότε του έρωτα, πότε της κοινωνίας και άλλοτε από πληγές που σαν φωτάκια του δρόμου λάμπουν στον ορίζοντα του κόσμου και του μυαλού μας.
Μια συλλογή η οποία δημοσιεύει τις πτυχές καταπίεσης ενός ολάκερου λαού στα χρόνια της δικτατορίας με επίκεντρο το ΕΑΤ/ΕΣΑ
“Κρίμα, η ζωή υποχώρησε, μας εξουσιάζουνε οι απρόσωποι και οι νεκροί. Επαρχιακό ξενοδοχείο η Ελλάδα με βρώμικα σεντόνια και κατσαρίδες στον νιπτήρα…”
“Καμιά ελπίδα· αχρείοι στο ψέμα στήσαν το μπακάλικο, πουλήθηκαν τα όνειρα, πουλήθηκες κι εσύ.”
