“– Κ’ ίσως δεν είναι πλοίο, ίσως είναι το παν που φεύγει, όλα που φεύγουν – Όλα.”
“Ξεφυλλίζοντας το Ανθολόγιο του δημοτικού, έγινα ξανά παιδί και ταξίδεψα στη μαγική χώρα της τέχνης του λόγου…”
Μια έκδοση με έντονες αποχρώσεις του ροζ που ορμούν έχοντας ως παρακαταθήκη το απόλυτο κόκκινο, πότε του έρωτα, πότε της κοινωνίας και άλλοτε από πληγές που σαν φωτάκια του δρόμου λάμπουν στον ορίζοντα του κόσμου και του μυαλού μας.
Μια συλλογή η οποία δημοσιεύει τις πτυχές καταπίεσης ενός ολάκερου λαού στα χρόνια της δικτατορίας με επίκεντρο το ΕΑΤ/ΕΣΑ
“Κρίμα, η ζωή υποχώρησε, μας εξουσιάζουνε οι απρόσωποι και οι νεκροί. Επαρχιακό ξενοδοχείο η Ελλάδα με βρώμικα σεντόνια και κατσαρίδες στον νιπτήρα…”
“Καμιά ελπίδα· αχρείοι στο ψέμα στήσαν το μπακάλικο, πουλήθηκαν τα όνειρα, πουλήθηκες κι εσύ.”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Υγρή μαυροφορούσα σκιά Στη σκηνή του πολέμου Τραγική Αντιγόνη Τη συνέχεια ζητάς Στην κομμένη κλωστή…”
Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η εργατική τάξη στην Ελλάδα γίνεται βήμα-βήμα «τάξη για τον εαυτό της». Ταυτόχρονα, αναδύεται μια προοδευτική διανόηση στο πλευρό της εργατικής τάξης και όσων αγωνίζονται ενάντια στην κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση, τον πόλεμο, το καπιταλιστικό σύστημα, στο πλευρό της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού.
“…ανάγκη να τα παρατήσεις και να βγεις στους δρόμους και μην κοιτάξεις τίποτε να διασώσεις τώρα που ένα ένα χάσανε το νόημά τους…”
