“Τι είπες; Να σωπάσω; Ακούς Φραντς Λιστ, την Ουγγρική Ραψωδία. Όχι, όχι, εγώ ακούω τον καλπασμό που αφήνει πίσω σύννεφο κόκκινο και λευκό…”
“Γύρω απ’ το Πολυτεχνείο πετούν μικροί σταυροί κι ο ήλιος αλλάζει χρώματα…”
“…ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ’ τα καπνισμένα αγάλματα κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους πάνω απ’ τα τανκς μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς. Πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; Πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;”
“Απέναντι στην Πατησίων, η εξουσία των γελοίων, θα μ’ εμποδίσει,
ν’ αφήσω δε μπορώ λουλούδι, στα χείλη μόνο ένα τραγούδι, θα ξαναρχίσει.”
«Εδώ στην Παλαιστίνη δεν είμαστε αριθμός Καθένας από εμάς έβγαλε το πρώτο του κλάμα Καθένας από εμάς ούρλιαξε για γάλα Καθένας από εμάς μπουσούλησε Σηκώθηκε και δάκρυ έβγαλε στην πρώτη πτώση Καθένας από εμάς όνειρα έβλεπε το βράδυ και όνειρα τη μέρα έκανε…»
“Δάκρυα σκορπά το σύννεφο κι άνεμο το φεγγάρι, Έρωτα! σπάσε τα δεσμά, λύγισε το δοξάρι…”
“Φύγατε εσείς για να ζήσουμε εμείς και ήρθε η μεγάλη σκοτεινιά, η στέρηση και το μικροβόλεμα!…”
“Αιχμάλωτοι δεμένοι στις άγκυρες ένας κρίκος γύρω στο λαιμό του ορίζοντα κι άλλες αλυσίδες εκεί στα πόδια των παιδιών και στα χέρια της αυγής που κρατούν μια μαργαρίτα…”
“Απλώνονται δειλά – δειλά τα παιδιά και σ’ άλλα μέρη και σ’ άλλες γειτονιές και τραβούν απ’ τον ουρανό το φεγγάρι Το τραβούν, το σέρνουν και χάνονται…”
“Μην αγγίζετε τις κρυφές πληγές Θα γελάσουν οι λιμναίοι καθρέπτες Προβάλλοντας σκοτεινά κέρατα Κόκαλο και ντροπή τ’ ουρανού…”
