«Κοντά στα ποιήματά μου δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά και από κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ’ ακούσουν…»
“Έφτασα γέρος στη στεριά, στη λατρευτή Ιθάκη κι αντί να βρω παρηγοριά, με τρώει το σαράκι!
Εγώ ‘μαι ο μέγας νικητής, εγώ κι ο νικημένος κι αν με ορθότητα σκεφτείς, είμαι διπλά χαμένος…”
“Ο λαός των τυφλών εξοντωμένος μαρμάρωσε στα ίδια και στα ίδια… Τα όνειρα ντυμένα με φορέματα αγγέλων φωνάζουνε: «Δεν πάει άλλο, ξυπνήστε!»…”
Ο Τάσος Λειβαδίτης συγκαταλέγεται στους λεγόμενους “ποιητές της ήττας”, αν τελικά είναι σωστός αυτός ο όρος. Παρόλα αυτά, στην ποίησή του διακρίνουμε και στην πιο απαισιόδοξη γραφή του, μια κρυμμένη αισιοδοξία, βγαλμένη από το πέρασμα του χρόνου.
“Μην ψάχνεις τώρα πουθενά για να ’βρεις μέτρο. Ποια Νυρεμβέργη θα ’ρθει εσένα για να κρίνει, τώρα που φταίμε εμείς για ό,τι κι αν συμβαίνει και που ξεπλύθηκε η Ιστορία απ’ την ευθύνη;”
“Όσοι απόψε θάφτηκαν κάτω από τα χαλάσματα με τα όνειρά τους κι όσοι δεν ονειρεύτηκαν ποτέ για να μην έχει πόνο η απώλειά τους …………….. Όλοι τους υψώνουν μια περήφανη φωνή στον αέρα: «Παλαιστίνη τη λένε ακόμα!»…”
“- Όμως εγώ φτύνω τ’ αποτρόπαια τρόπαια σας και ζωγραφίζω όνειρα ελπίδας πάνω στων αγώνων τα προγονικά κόκκαλα…”
“Η ρήξη με τον κόσμο που προχωρεί. Αυτή είναι η πρόοδος η αληθινή. Εμπρός, μαρς!”
«Η πολιορκία κάθεται και περιμένει. Περιμένει καθισμένη σε μια σαραβαλιασμένη σκάλα και γύρω άγρια η καταιγίδα. (…) Έχουμε αδέλφια στον κόσμο παντού· όμορφα αδέλφια· μας αγαπούν. Μας κοιτάζουν και κλαίνε, (…} Δεν μας αφήνουν μόνους. Όχι, δεν μας αφήνουν μόνους…»
“Ω Παλαιστίνη, η ψυχή μας αέναα σπαράζει Γι’ αυτήν την τραγωδία σου την τρομερή Ο πλανήτης μας μες στο σκοτάδι βουλιάζει Και στα μάτια μας η θλίψη κι η οργή.”
