“Η ρήξη με τον κόσμο που προχωρεί. Αυτή είναι η πρόοδος η αληθινή. Εμπρός, μαρς!”
«Η πολιορκία κάθεται και περιμένει. Περιμένει καθισμένη σε μια σαραβαλιασμένη σκάλα και γύρω άγρια η καταιγίδα. (…) Έχουμε αδέλφια στον κόσμο παντού· όμορφα αδέλφια· μας αγαπούν. Μας κοιτάζουν και κλαίνε, (…} Δεν μας αφήνουν μόνους. Όχι, δεν μας αφήνουν μόνους…»
“Ω Παλαιστίνη, η ψυχή μας αέναα σπαράζει Γι’ αυτήν την τραγωδία σου την τρομερή Ο πλανήτης μας μες στο σκοτάδι βουλιάζει Και στα μάτια μας η θλίψη κι η οργή.”
“Φλέγεται η Παλαιστίνη Ποιος μπορεί να μην μιλά Ποιος μπορεί να κλείνει τα μάτια Πώς να μην ακούς τους χτύπους των αιμάτων στους τοίχους και τους φράχτες…”
“Δεν γίνεται να μην ανήκεις πουθενά, γύρω σου γκρεμισμένα σπίτια, ερείπια, προσφυγιά, θάνατος, το μαύρο και το κόκκινο των δαιμόνων στα δείχνει όλα, άνοιξε τα μάτια, δες το δηλητήριο που δίνεις και συ στο στόμα των μικρών παιδιών! “
“Μονάχα από τα γήινα τα δεινά του, λείπει, ακόμα, κάτι, που την αγάπη του εαυτού του θα ξυπνήσει, του λείπει μια γερή κλοτσιά, κατάμουτρα στο στόμα, να θυμηθεί τα δόντια του, να ορμήσει να ξεσκίσει. “
“Θα πάρουμε μαζί ό,τι μας άφησαν: τα παιδικά μας χρόνια με τους ήχους των πυροβόλων την υψωμένη γροθιά εκείνου του μικρού καθώς τον ακρωτηρίαζαν τα κομμένα δέντρα και τα χαλάσματα…”
“Η μνήμη φυλλοροεί, θαμπώνει, βαθύ ποτάμι με αίμα η Παλαιστίνη, μιλάει, φωνάζει, εκεί που εμείς σωπαίνουμε! “
“Ψεύτες, δεν σας ακούω Ακούω μοναχά της λευτεριάς τους ήχους να υψώνονται στον ουρανό στον καθαρό αέρα…”
Αδημοσίευτη ποίηση του Γιώργου Δ. Μπίμη
