Είναι απίστευτο, κάποιες φορές, πώς ο χρόνος διαπερνάται από συγκλονιστικά αειθαλή μηνύματα μέσα από τους στίχους ενός παλιού ποιήματος που τυγχάνει να «δένει» τόσο πολύ με τη σημερινή τραγική συγκυρία…
“…Κάηκαν τα χείλη από τα λόγια που δεν είπαμε ποτέ, κανένας μας δεν μιλούσε χρόνια τώρα. ………………. Ποτέ σου δεν κατάλαβες πως είμαστε όλοι μετανάστες στο ίδιο δουλεμπορικό σαπιοκάραβο…”
“…ονειρευτήκαμε κι εμείς μια ακτή μια που σε παίρνει ο ύπνος γλυκά φανταστήκαμε την άμμο στα δάχτυλα τα ρούχα τα στεγνά και την σιωπή ενός σπιτιού που όλοι κοιμούνται ήσυχοι…”
95 χρόνια από τη γέννηση του Τσε. Ο πόλεμος μεταξύ αμερικανοΝΑΤΟικής Ουκρανίας και Ρωσίας παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τα δυο ποιήματα που ακολουθούν, ενός Αμερικανού και ενός Ρώσου, αποδεικνύουν πως ο Τσε, όπως η αληθινή ποίηση, είναι μια μεγάλη πατρίδα δίχως φράχτες.
“Αυτή η χώρα έχει για θεό της, ό,τι βολεύει και ό,τι συμφέρει. Φτάνει μόνο να σκύβεις το κεφάλι, ο από πάνω, να πιστεύεις, πάντα ξέρει.”
Με τα ποιήματά της η Μαριάνθη Αλειφεροπούλου Χαλβατζή μας ταξιδεύει στη νιότη της, στην ωριμότητά της, στους αγώνες της στο κοινωνικό και στο επαγγελματικό επίπεδο, στα συναισθήματα και τους στοχασμούς της για τον έρωτα, για τη γυναίκα, για τον άνθρωπο συνολικά.
“…όλα τ’ αυλάκια της καρδιάς και του νου σε καλούνε σε αγώνα και πάλη, πρόσεχε μην παραιτηθείς!”
Στην αγκαλιά μου θα σε σφίξω, συγκινημένος πιο πολύ, Μέσα σ’ αυτόν τον άνεμο που εσύ μας έμαθες να τον ονοματίζουμε Με ονόματα βγαλμένα από τις τσέπες σου, Κι ας ήσουν κιόλας πεθαμένος.
Ιούνιος 1954. Γενέθλιος μήνας του Ερνέστο και του Φεδερίκο. «Πραξικόπημα της Μπανάνας» (United Fruit Co & CIA) με 15.000 νεκρούς στη Γουατεμάλα. Ο Τσε που βρίσκεται εκεί γράφει το 3ο από τα 21 ποιήματά του και «συνομιλεί» με το Αηδόνι της Ανδαλουσίας.
“Χτυπάνε την πόρτα μου οι μάρτυρες κι αυτοί που με δικάσανε, θάλασσα η μοναξιά μου… Η άνοιξη που μόλις τέλειωσε, πιάστηκε απ’ τα ψηλά κλαδιά των δέντρων και τυλίγει την ψυχή μου…”
