“…Τώρα οι όροι αλλάξανε, ο κόσμος πια απέχει. Μονάχα λόγια ειδικών, και εβδομάδες των παθών, μα ανάσταση δεν έχει.”
“Για τους Μωρίς Λανγκλουά, Ροζέ Ράντισον και άλλους συντρόφους”
“Το γιασεμί μοσχοβολάει μοναξιά, η λεβάντα φτηνή κολόνια, το νυχτολούλουδο μεθυστικό οργασμό και το κόκκινο γαρύφαλλο αγώνες και τσιγγάνες… “
“Ίδιες πλατείες Ίδιος των εργατών ο κάματος Ίδια πουλιά, στα σύρματα καθισμένα Ίδιος ξένος επισκέπτης κι ο αέρας…”
“Πάλι είμαι άστεγη και τα ερείπια που είδα τα φωτογράφησα…”
“Και κάθε τέτοια μέρα, είναι έθιμο και πρέπει, να βρεις ποια είναι η ψεύτικη απ’ όλες τις ειδήσεις. Τις άλλες μέρες όμως ίσως μάταια γυρέψεις, Αν είναι μιά αληθινή, να την ανακαλύψεις.”
“Η αγάπη πήρε τους δρόμους του ουρανού μέσα στα χέρια των παιδιών, ακόμα ένα τσιγάρο κι ένα αχ! μέχρι να ξεψυχήσουμε…”
Κάποτε υποσχεθήκαμε να πούμε καινούργια τραγούδια.
“Σου δίνω τον εαυτό μου πάνω από κήρυγμα και νόμο, Θα μου δώσεις κι εσύ τον εαυτό σου; Θα έρθεις να ταξιδέψουμε μαζί; Θα μείνουμε στο πλευρό ο ένας του άλλου όσο ζούμε;”
“Μα δεν αλλάζουνε οι καιροί με επωδές και ξόρκια, ζητούν των σκλάβων τα κορμιά στη γη να στάξουν αίμα! “
