Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις Να μην τις παίρνει ο άνεμος.”
“Όλος τούτος ο λαός που περιμένει στο λιμάνι τα πλοία, έπαιξε τη ζωή του στα ζάρια με τους ανέμους και τώρα ξυπόλητος και γυμνός νοσταλγεί μιαν επιστροφή απ’ την αιχμαλωσία του…”
“Έξω οι φονιάδες θα ποτίζουν με το αίμα τους τα δέντρα, ένας μεγάλος κόκκινος ήλιος, τιμωρός, θα μετράει το ύψος του ανθρώπου…”
“Αν είν’ ο λάκκος σου πολύ βαθύς Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς”…
“…είδα ανθρώπους να κυνηγάνε το άφθαρτο και το άπιαστο και άλλους πνιγμένους σε μια θάλασσα προλήψεων! Βημάτισα στον καθρέφτη του κόσμου…”
“Εκεί που σμίγει το σκοτάδι Με το πρώτο φως της προσμονής Ίδιο φως των αιώνων Θα βγούμε…”
Και σαν βλέπω το Μίσος πως άντεξε χρόνια, καθάριο μου είναι: Αδράνησα… Δική μου η ευθύνη που επέτρεψα το ανάστημα, ξανά, να υψώσει.
Την ψήφο μου χρειάζονται και είμαι εξουσία, σε μία μονοήμερη, κουτσή δημοκρατία. Απόψε νιώθω δυνατός και όλους τους διατάζω, απ’ αύριο που θα ξεχαστώ, στη χύτρα μου θα βράζω.
Σου δώσαν την εικόνα κάποιου άλλου, τον βάφτισαν αντίπαλο κι εχθρό σου. Σε ντόπαραν με ψεύτικες ελπίδες, να εκτελείς δειλά και να σωπαίνεις.
