“…Την Ελλάδα που Κύκλωπες και κουκουλοφόροι της είχαν κλείσει την έξοδο μεθώντας με το πρωινό αίμα απ’ τα ξερονήσια και τις Καισαριανές στου Μακρονησιώτη τη μνήμη την έχω κρεμάσει ανάποδα με διαταγή του ιδρώτα έξω από κλειστού ναυπηγείου την πύλη…”
Και πώς ν’ αντέξει μέρα θερινή μπροστά σου; Πιότερ’ η θέρμη σου κι η ομορφιά η αιθέρια: Σκληροί άνεμοι σκορπούν στο Μάη τον έρωτά σου Και φεύγουν βιαστικά για μας τα καλοκαίρια.
“…Κι έτσι, μας δίκασε για πάντα η Ιστορία, να ζητιανεύουμε ουρανό σε άδειους δρόμους, και το κορμί να περονιάζουνε τα κρύα, παίζοντας κάθε μέρα κλέφτες κι αστυνόμους…”
“…Μαζί με τη μεγάλη στέρηση, έρχεται και η μεγάλη άνοιξη, η ψυχή ντύνεται με χρώματα ανοιχτά και το νοιώθει, η δύναμη των πολλών αλλάζει τα σύμπαντα…”
Γι’ αυτό η εποχή μας είναι του Λένιν η εποχή και ο χρόνος είναι αυτός που δίνει «στα συνθήματά της μια νέα ορμή» και ο Λένιν είναι «η δική μας γνώση, η δική μας δύναμη, το δικό μας όπλο και το δικό μας τραγούδι».
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ποιητική συνάντηση με την παρουσίαση καβαφικών ποιημάτων σε 20 + 1 γλώσσες από διάφορα μέρη του κόσμου, με αφορμή τη συμπλήρωση ενενήντα χρόνων από το θάνατο του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη
“…φέρτε τα μύρα, φέρτε την αγάπη! – ακόμη μένει μια πίστη που βαθιά μας δε δουλώθη. Ένας δεν είναι – πλήθος είναι που εσταυρώθη.”
“…Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα. Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε σ’ ένα παγκάκι αθάνατοι καθώς νυχτώνει;”
“…Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του, μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του, μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω. Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια, ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο…”
