Για τα 32 χρόνια από την αναχώρηση του Γιάννη Ρίτσου.
ΟΜΩΣ ο άνθρωπος είναι ένα παιδί εργατικό και ανόητο που έχει κάνει το παιχνίδι μια μέρα γεμάτη ιδρώτα.
“Έχε ζεσταμένο στα γόνατά σου ένα πουκάμισο κι έχε το νου σου στην πόρτα και στη δημοσιά μην ακουστώ, γιατί, δίχως λειψό αποφέγγαρο κι άστρι, κάθε φορά από την άκρη θα έρχομαι του κόσμου…”
Στο ψέμα σας δε θέλω πια να μείνω, να στέργω, να κοπιάζω, να πεινάω, να ζω μέσα στο πένθος και στο θρήνο κι ένα θεό νεκρό να προσκυνάω… Δύο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησέ με να’ρθω μαζί σου…”
σ’ αγαπάω / όχι επειδή κατέβηκες από ’να αστέρι
«Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε απ’ το Κρεμλίνο. Εμείς την κρατάμε ψηλά. Εκατομμύρια κομμουνιστές στον πλανήτη την κρατάνε ψηλά. Αύριο θα υψωθεί από ακόμα περισσότερους. Σύντροφοι, ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ».
“…Τη φάτνη δεν τη βρίσκουν Τέτοιαν εποχή Ούτε άστρο Σκοτάδι τους κυκλώνει Σκοτάδι παντού Πιάνονται χέρι χέρι μη χαθούνε Ώσπου μια λάμψη βλέπουν…”
“…κρατιέμαι στ’ άσπρο χαρτί και το μολύβι μου δε σε προλαβαίνω ζωή, δε σε προφταίνω…”
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Όστρια” η νέα ποιητική συλλογή του λογοτέχνη, κριτικού λογοτεχνίας και τέχνης Λεόντιου Πετμεζά, «Συστοιχίες της αυριανής εξορίας» με πρόλογο και εικονογράφηση της εικαστικού, κριτικού λογοτεχνίας και τέχνης Μαριλένας Φωκά (ΜΑ).
