“Αν ο Καρυωτάκης μέχρι τα 32 του και με τον «ίλιγγο του κινδύνου» που τον διακατείχε, έγραψε όσα έγραψε, εξέφρασε όσα εξέφρασε, τη στιγμή που άλλοι άξιοι ποιητές στην αντίστοιχη ηλικία δεν είχαν ακόμα διαμορφώσει πλήρως τα εκφραστικά τους χαρακτηριστικά, μέχρι πού θα μπορούσε να είχε φτάσει δημιουργικά αν συνέχιζε να ζει και δεν αυτοκτονούσε;”
Σαν σήμερα, στις 21 του Ιούλη 1928, αυτοκτόνησε ο ποιητής και πεζογράφος Κώστας Καρυωτάκης
“Κοιμήσου τώρα πιο βαθιά, η θέση σου ήτανε πάντοτε άδεια, χρειάζονται πολλές αλήθειες για να πεις ένα ψέμα…”
Απ’ το Κιντσαμαλί, απ’ όπου είναι τα μάτια σου πλασμένα μέχρι τα πόδια σου για μένανε χυμένα στη Φροντέρα είσαι το μαύρο αργιλόχωμα που ξέρω: μες στα λαγόνια σου απ’ την αρχή όλο το στάρι αγγίζω.
Ένα ποτάμι από όρκους / κυλάει στα μαλλιά σου, σταματάει για λίγο στο στήθος σου, πήζει στο τέλος σ’ ένα λακκάκι μελάσας / στης κοιλιάς σου το κέντρο, παραβιάζοντας την κρουστή σου τη σάρκα από νυχτερινά μυστικά.
Αθέμιτος πόνος – Ανάκληση μνήμης: Δυο αδημοσίευτα ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“…ελλάδα, το φως σου στεγνώνει τις στέρνες μας –στις απεργίες και τις διαδηλώσεις ξεδιψάμε– το φως σου βάζει φωτιά στα σπαρτά μας –με σίδηρο και αμόνι χορταίνουμε– το φως σου ξεπετσιάζει τα δάχτυλά μας –τις γροθιές σφιχτές στις τσέπες μας κρατάμε–…”
Εσύ κυνηγημένο αγρίμι, διωγμένος απ’ το σπίτι σου Σακατεμένος από μάχες που βία ωμή τις γένναγε Κι αιώνες βαρβαρότητας με βιαστές και μακελλάρηδες Που σου έδιναν επιλογή: νεκρός ή σκλάβος.
“…τώρα είναι η ώρα αν πρόκειται να σωθούμε Χαστούκι στην καπιταλιστική εντροπία…”
“Πόσους Βαγγέληδες χωράει αυτός ο τόπος, Να εξοντώνει λίγο, λίγο, σιωπηλά; Σου λένε «ότι και να πεις, χαμένος κόπος», Θα τους βαφτίζουνε πρεζόνια και φρικιά, Και αδερφές κι αναρχικούς και τρομοκράτες, Και θα σου λένε «οι ψυχές τους είναι σκάρτες»…”
