“Μοίρα σου κάνε την ψυχή και απ’ την ψυχή σου ζήτα, μια νίκη, έστω εφήμερη, μες στη βαριά μας ήττα!”
Αν ο χρόνος κυλήσει στην αδράνεια και την υποταγή, τότε η όποια αλλαγή είναι σχεδόν ανέφικτη…
Δύο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Στο μέλλον θα σημαδεύουμε τον δολοφόνο με τα μάτια μας μες τα ερείπια της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν που θα είναι σαν τουφέκια εκτελεστικού αποσπάσματος…”
“…Εσύ τιμή κι εγώ ντροπή και σε λερώνω. — Ανόητε δούλε, δεν ξέρεις τι ’σαι, ούτε τί κάνεις: το σκοτάδι δε μπορεί να σβήσει το φως…”
Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας Δολοφονήθηκε από το (παρα)κράτος του εθνάρχη της αστικής τάξης στις 27 Μαΐου 1963 στη Θεσσαλονίκη
Η «άγνωστη» πρώτη επίσκεψη του σπουδαίου Γάλλου κομμουνιστή ποιητή στην Ελλάδα, τον Μάη του 1946, πριν περιδιαβεί στις λεύτερες βουνοκορφές του Γράμμου και του Βίτσι, και παρασημοφορηθεί από την ΙΧ Μεραρχία του ΔΣΕ, τρία χρόνια αργότερα.
Υστερικό θηλυκό στο μπουρδέλο ουρλιάζει «Ποιος με γκάστρωσε πάλι!», οδύρεται κλαίει Κι ένας γιατρός στο παραβάν του την μπάζει «Συμβουλή μου, μακριά απ’ τ’ αγόρια!», της λέει
(20 Ιουλίου 1914, Παλιοζωγλόπι Καρδίτσας – 22 Μαΐου 2005, Αθήνα)
“…Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά κι οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία, τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος είναι η ειρήνη…”
