Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Η εποποιΐα του Στάλινγκραντ ενέπνευσε όλους τους μεγάλους λογοτέχνες της εποχής, οι οποίοι έγραψαν στίχους που ύμνησαν τον τιτάνιο αγώνα του Κόκκινου Στρατού ενάντια στον ναζισμό.
“Δίχως πατρίδα, σαν αγριοπερίστερα που ψάχνουν σπηλιές να φωλιάσουν, σαν αγριάδες στον κήπο του κόσμου, σαν τσουκνίδες ανεπιθύμητες, μ’ εκατομμύρια χέρια γύρω τους…”
“Πάνω σε άσπρο χαρτί, με τα ίδια σου τα χέρια, υπέγραψες την καταδίκη σου!”
“Κάτω από τόνους λάσπη με βρήκανε θαμμένο, μου δώσανε χαπάκια για ν’ αντέχω και μέσα στα καμένα, είμαι και περιμένω μια δεύτερη ζωή που δε θα έχω…”
“Βρέστε μου το πέλαγο του καθαρού, του ένδοξου και αμιγούς νερού, που ιάματα αγγέλλει, να αφήσω την ανάσα μου να πέσει βότσαλο βαρύ στ’ απύθμενα τα βάθη…”
“Με χαρά και γνώση θα ζήσουμε τον καινούργιο κόσμο. Ηλέκτρα δεν πρέπει να ξεχάσεις τ’ όνειρο σου το γοητευτικό.”
«Η αγάπη, μάνα, για την πατρίδα δεν είναι η γελοία αγάπη για τη γη ούτε για το χορτάρι που πατάνε τα πόδια μας είναι το άσβεστο μίσος γι’ αυτόν που την καταπιέζει είναι η αιώνια έχθρα γι’ αυτόν που της επιτίθεται…»
“Ντυθήκαμε τη σκόνη των αιώνων και να φωνάξεις δεν σε ακούει κανείς, ακόμα κι αν καίγονται τα σύμπαντα!…”
