Ο Καμίλο πήρε μέρος σ’ εκατό μάχες, ήταν ο έμπιστος του Φιντέλ στις δύσκολες στιγμές του πολέμου, ο όλο αυταπάρνηση αγωνιστής, ο άνθρωπος που τη θυσία την έκανε όργανο για ατσάλωμα του χαρακτήρα του και σφυρηλάτηση του χαρακτήρα του στρατεύματος. (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Ο Ανταρτοπόλεμος)

Ο Νεκράσοφ όχι μόνο συμπονούσε το λαό αλλά ταύτισε τον εαυτό του με την αγροτιά της Ρωσίας και αγωνίστηκε γι’ αυτή.

Μπορεί ένα βιβλίο
να κρύβει μέσα του τον κόσμο,
μπορεί να είναι και το ίδιο ο κόσμος.

Συγγενείς, φίλοι, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, σύντροφοι βρέθηκαν σήμερα στο Νεκροταφείο Καισαριανής για να αποχαιρετήσουν με σεβασμό και αγάπη τον ποιητή, τον συγγραφέα, τον ζωγράφο, τον διανοούμενο Γιώργο Κακουλίδη

“ποτέ δεν θα ‘χω άλλα φεγγάρια πλάι μου
ποτέ δεν θα φέγγουν οι νύχτες περισσότερο
ποτέ κανένας δεν θα με νιώσει”

Έξω ακούγεται μια μπόρα λυσσασμένη
Στα δάση πέφτουνε καμένα τα πουλιά

Ο Γιώργος Κακουλίδης ασκούσε σκληρή κριτική στους εχθρούς του ανθρώπου, της ανθρωπότητας, στους εχθρούς του δίκιου του εργάτη, στους δολοφόνους των ψυχών, στους συμβιβασμένους συνοδοιπόρους του κάθε εφιάλτη. Ταυτίστηκε με την αγωνία του λαού, τους αγώνες της εργατικής τάξης, τον προλεταριακό διεθνισμό, την προοπτική για την επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

“Καλότυχοι είστε σεις, που ξενυχτάτε
με την αξέγνιαστή σας πάντα νιότη
και για τρελά ταξίδια ξεκινάτε
με την αρματωσιά του Δον Κιχώτη…”

“Ξημερώνει, στο απέναντι γιαπί βλέπω τους οικοδόμους
να ανάβουν φωτιά να ζεσταθούν.
Μην κλαις… Στο βάθος του δρόμου, κοίτα, φως!”

“Σ’ αυτήν εδώ την άκρη
στην άκρη της Μεσογείου
μεσοπέλαγα, μόλις χέρια φαίνονται
βοήθεια ζητάν
εμεσοπέλαγα πνίγεται η περηφάνια
του ανθρώπου…”