“Εμείς άραγε μπορούμε να γυρίσουμε τα μέσα μας έξω, όπως μας ζήταγε συχνά ο ποιητής της επανάστασης; “
Το «Καλημέρα τριανταφυλλάκι» γράφτηκε από τον εξόριστο Μενέλαο Λουντέμη για την πεντάχρονη μοναχοκόρη του, Μυρτώ, που εκείνη την περίοδο βρίσκεται μαζί με την μητέρα της, Έμυ, εξόριστες κι οι δυο στο Τρίκερι…
Για το βιβλίο «Γεωγραφίες της Απουσίας», Σωτήρης Λυκουργιώτης, Κουρσάλ, 2021
“Είναι πανάρχαιο το κρίμα κι όλα προβλέψιμα σ’ αυτόν τον τόπο. Έτσι και με τον Καπετάνιο…”
“Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!…”
Από τα 20 συνολικά ποιήματα που έχει γράψει ο Τσε (όλα σχεδόν μεταξύ 1954-1956) αυτό είναι το μοναδικό, εξ όσων γνωρίζω, που έχει μελοποιηθεί (2011).
“…Ακούς, ακούς; ζυγώνουν οι ξυπόλυτοι –ζητιάνοι της χαράς και της αγάπης– οι καταφρονεμένοι, με τα χοντρά, τα ροζιασμένα δάχτυλα και την αδέξια την περπατησιά, για να σου στρίψουν το άσπρο σου λαιμάκι –και για να σ’ αφανίσουν, μια για πάντα, μεταξωτή μηγιάγγιχτη κουκλίτσα, καμαρωτή μικρούλα τιγριδούλα, κοκώνα με τη σάπια την ψυχή!…”
Ως ελάχιστος φόρος τιμής στη Σοφία Αδαμίδου, που πέρασε με εντιμότητα, με ήθος και με αξιοπρέπεια από τους σύντομους δρόμους της ζωής της… Αιωνία η μνήμη της…
Το σημαντικότερο στοιχείο της μεγαλοσύνης του Σολωμού έγκειται στο ότι στο έργο του διαμόρφωσε γλώσσα για το Γένος, όπως λεγόταν το έθνος στις μέρες του, βασισμένη στη λαϊκή λαλιά. Η κατηγορία, που του απεύθυναν οι «σοφολογιότατοι», ότι «βάνει παντού και στα πάντα δάσκαλο τον λαό» ήταν γι’ αυτόν ο μέγιστος έπαινος.
Ένα ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
