Υπήρξε για την εποχή της μια γυναίκα απίστευτα δυναμική και ανατρεπτική και ταυτόχρονα εύθραυστη. Έζησε μόλις 28 χρόνια αναζητώντας και πιστεύοντας σε μια ιδανική ευτυχία που ποτέ δεν συνάντησε. Από τις πιο χαρακτηριστικές παρουσίες της μεσοπολεμικής μας ποίησης, η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε σαν σήμερα.

Ο χαιρετισμός του Ρίτσου στον ομότεχνό του Αγγουλέ συμπυκνώνει τη ρεαλιστική αισιοδοξία του κομμουνιστή, που δεν χάνεται μπροστά και στη μεγαλύτερη δυσκολία, ούτε ακόμα μπροστά στον ίδιο το θάνατο.

Είν’ η ζωή μου μια πληγή σε νιότη ευτυχισμένη.
Κι αλίμονο όποιος δεν τα ζει ποτέ τα τραύματά του
–πληγές ζωής· πάντα θα ’ναι η ζωή του σκορπισμένη
και σκόρπια κι η χαρά του.

Και τα δικά μας σπίτια δίπλα είναι, η έστω παραδίπλα. Όταν όμως κοιτάμε ψηλά στον ουρανό και βλέπουμε τα αεροπλάνα τους να κάνουν τον απαραίτητο ελιγμό, για να πάρουν την γνωστή τους κατεύθυνση προς τα νοτιοανατολικά της Κρήτης, τότε ντρεπόμαστε…

Τι κι αν βρυχήθηκε το τέρας του θανάτου,
πέταξε αυτός γελώντας πάνω απ’ τη σκιά του.

Το νέο τραγούδι, που ερμηνεύει η Μαρία Αλαμανή-Ναθαναηλίδου, αποτελεί προάγγελο της ολοκληρωμένης εργασίας του συνθέτη πάνω στην ποίηση του Ρώμου Φιλύρα, με τίτλο «Τα ποιήματα ενός γελοίου» – Ένας φόρος τιμής και μνήμης στον εν πολλοίς ξεχασμένο ποιητή.

Το αγγλικό «ενδιαφέρον» για την Ελλάδα το έζησε στο πετσί του ο λαός μας, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το Εικοσιένα, στην Εθνική μας Αντίσταση κατά της τριπλής φασιστικής Κατοχής, στην ωμή στρατιωτική επέμβαση και το ματοκύλισμα της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944 και συνολικά στις εξελίξεις που οδήγησαν στη συμφωνία της Βάρκιζας και αργότερα στον εμφύλιο.

“Ως πότε, παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά,
μονάχοι, σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;…”

“Χάσαμε το Ζέβγο – αυτό τα λέει όλα. Κι όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίζουν από πιο κοντά – σαν Άνθρωπο, σαν Αγωνιστή και Διανοητή – ξέρουν τι έκλειναν οι δυο αυτές οι συλλαβές για το Κόμμα, για την υπόθεση του λαού, για τη σύγχρονη αριστερή ελληνική διανόηση και επιστήμη…”

Δυο ποιήματα του Στρατή Γαλιάτσου