“Μα το παιχνίδι που έστησες Θα το πληρώσεις με αίμα Ο σκλάβος που αλυσόδεσες Έχει φωτιά στο βλέμμα…”
“Κι αν δε διψάτε για δικαιοσύνη την πλάστιγγα κάνετε τηγάνι, που μέσα εκεί τον κόσμο να τηγανίζετε…”
“Να πεις «ευχαριστώ» μ’ ευγνωμοσύνη στον αγοραστή σου· να πεις και «δόξα τω Θεώ» που έστειλε ένα αφεντικό για σένα·”
“Ολάνθιστα τραγούδια της φτωχολογιάς πεντάρφανα απομείνατε, τώρα που η φτώχεια ντύθηκε τα ψεύτικα, φανταχτερά της ρούχα και νόμισε πως πλούτισε!”
“Ξετυλίγω την κλωστή λίγο λίγο απ’ το κουβάρι πώς με σέρνει, λες ζητεί στα ουράνια να με πάρει!…”
“Ζητείται χέρι του λαού τον ταμπουρά να ξεκρεμάσει. Αυτόν με τις διακόσιες τις χορδές.”
Όταν ο Καζαντζίδης τραγούδησε Ναζίμ Χικμέτ…
“Χέρια που επανάσταση ξέρουν να τραγουδούν της παρηγόριας προσευχές δε κάθονται να πουν…” Το να «εγκλωβίζεται» ο Ρεμπώ στους «καταραμένους» ποιητές, σίγουρα βολεύει τους εκπροσώπους της τάξης που ο ποιητής πολέμησε με τη δύναμη των στίχων του.
Ταξιδεύοντας στο κάθε σου φιλί Ανατρέπεται η τάξη των πραγμάτων Είμαι Γιάνκης στου Αρθούρου την Αυλή Και Αλίκη εσύ στη Χώρα των Θαυμάτων
“Πόσο μοιάζεις με όλα του κόσμου τα παιδιά. Δεν θα σε συναντήσω όμως τώρα παιδάκι μου καλό, όχι τώρα…”
