Ποιητική συλλογή χωρισμένη σε τρεις ενότητες -«Παραμύθια για μικρούς», «Παραμύθια για μεγάλους», «Το τέλος των παραμυθιών»- μέσα από την οποία η συγγραφέας σχολιάζει με το δικό της μοναδικό τρόπο τα όσα χαρακτηρίζουν την εποχή μας, σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.
“Έτσι, για να μείνει μια λάμψη από μια φλόγα που δεν άναψαν ποτέ από ένα αστέρι που ποτέ δεν κοίταξαν…”
“…τώρα σ’ ουράνιο «ακτίφ» το λόγο παίρνεις πρώτη «μη λησμονάτε σύντροφοι θ’ ανταμειφθούν οι κόποι…”
“Η ψυχή σου κατασκοπεύει τον αιώνα μας στεφανωμένο με ναυάγια, με πόλεμο και άλλο πόλεμο, με λαούς να θρηνούνε και να ντύνονται τη στάχτη! “
“Σε εποχές απαράμιλλης τρέλας, Οι νεκροί περιμένουν στα ράντζα, Προτού ξεκινήσει ο πόλεμος…”
“Γι’ αυτό σου λέω: οι Μ.Ε.Θ. χαμένος κόπος / οι άρρωστοι είναι αντιπαραγωγικοί, κι αν σας θυμίζει λίγο τους ναζί / απλώς είναι μια σύμπτωση τυχαία…”
“Σε καφενέ στη Νικαριά το «Ρίζο» ξεδιπλώνω και τ’ ακριβά τα λόγια σου με κόκκινο κυκλώνω…”
“Διαλέγω την οικογένειά μου, αυτήν την μεγάλη συμφωνία με τα φωνήεντα που διαπρέπουν στο φιλί… Διαλέγω να ’μαι άνθρωπος, κομμουνιστής άνθρωπος ανάμεσα σε συντρόφους…”
“Όταν όμως άκουγε ένα τραγούδι «Στο ’πα και στο ξαναλέω στο γιαλό μην κατεβείς…» ζάρωνε τα χείλη, κατάπινε το λυγμό, άφηνε τα δάκρυα να κυλήσουν και ταξίδευε…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
