“Με κόκκινο χρώμα όμως σε ό,τι σου αναλογεί απ΄ την πορεία μας θα βάλλουμε μουτζούρα…”
Γράφει η Αθανασία Δρακοπούλου, ποιήτρια, για την ποιητική συλλογή της Αφροδίτης Κατσαδούρη «Η σάρκα στάζει στο μπαλκόνι», εκδ. Έναστρον, 2024
“Τι να ωφελεί η λέξη ενός ψιθύρου. Συ, εξόριστη φωνή της σιωπής σ’ έναν κόσμο γιομάτο εξορίες, σ’ ένα κόσμο ανδρών που γυναίκα εγεννήθης…”
“Πρόσωπα συντρόφων στους δρόμους του θανάτου μετρώ Σκοτάδι συμπαντικό στην αλληλεγγύη μένω των απελπισμένων…”
“Ποιανού θεού παιδιά είμαστε; Το αίμα μας δεν δόθηκε να το ξοδεύουμε στις θυσίες και τις στερήσεις…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου. Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος! Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος…”
“Τώρα, το φάντασμα της δίψας πλανάται απειλητικό. Όλες οι προγνώσεις συνηγορούν, οι τρύπες στα φράγματα χάσκουν…”
“Σε θέλαμε μαζί μας Βλαδίμηρε τώρα που αλλάζουν οι καιροί να πλέξουμε τις καρδιές μας σκάλα ως τον γαλανό ουρανό μας σαν λάβαρο να σε κυματίσουμε….”
“Σα μια εικόνα-έκρηξη ενός τοπίου όπου αγωνίζονται ακόμα και τα δέντρα είναι ο άνθρωπος που τραβάει το βλέμμα μου στα τέσσερα σημεία του εξαρθρωμένου σταυρού του…”
