“Τα παιδιά τραγουδούν με τη δική μας φωνή τα δικά μας τραγούδια και με τα λόγια εκείνων που εκτελέστηκαν με το κεφαλι ψηλά ή χάθηκαν στις εξορίες και τις φυλακές…”
Μ’ ένα χαμόγελο γαρύφαλλο αναμμένο Που δεν κατάφερε ούτε η εκτέλεση να σβήσει
“Το χέρι που στα φύκια σ’ έχει ρίξει, να το ’κοβα ψηλά μ’ ένα δρεπάνι, ο κόσμος σα μυλόπετρα να τρίξει…”
Σε ένα σπάνιο βίντεο ο Μανόλης Αναγνωστάκης ακούγεται να διαβάζει το ποίημα «Στο παιδί μου» ενώ τον βλέπουμε σε ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές…
Νικάει η αγάπη τούτη τη μέρα. Ουρλιάζει η έχθρα φυλακισμένη. Τα μπράτσα κλείνει τ’ αργό σκοτάδι. Η αιωνιότητα τα μπράτσα ανοίγει. Γράφει ένα όνομα μες στη σιωπή.
«Ο Ελυάρ, όσα κι αν χρωστάει στην ιστορία, είναι στεριωμένος στο παρόν…Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν ποιητή απ’ το να τον αγαπάει ο λαός, να τον θεωρεί, να τον νιώθει δικόν του, δίχως ευγνωμοσύνη, απλά και φυσικά δικό του. Να τον αγαπάει…»
“Σε χαιρετούν του Παρισιού, της Βιέννας, της Καντώνας και της Μαδρίτης τα οδοφράγματα, τα λαοματωμένα!…”
Σπουδαίος ποιητής και στιχουργός πολλών μεγάλων τραγουδιών που αγαπήθηκαν και έμειναν άφθαρτα στο χρόνο, ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε στις 8 του Δεκέμβρη 1911 στην Ασέα Αρκαδίας και έφυγε από τη ζωή στις 12 του Μάη 1992.
“Χώρα Ελλάδα, στολισμένη με τα κουρέλια της, τυφλή, δεμένη στην υποταγή…”
Μ’ ένα φεγγάρι φονικό Που ήταν βαμμένο λες με μίνιο και θειάφι Μνήμη Μιχάλη Καλτεζά, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
