“…Ίσως, τώρα, δεν θα υπάρξει μνημείο για σας Παρά μονάχα μέσα στις καρδιές μας Ίσως τα σώματά σας να χαθούν σε κάποιον βάλτο Ή σε φυλακισμένο μνήμα ή στου κεραμέα τον κάμπο Ή στα ποτάμια όπου πνιγήκατε όπως ο Leibknecht…”
Η ξέπνοη φωνή σου, στ’ αφτιά μου ακούγεται σαν καμπάνα. Φωνάζω μ’ όση δύναμη έχω. -”ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ”
Αλήθεια, μπορεί κανείς να φανταστεί εκείνο το μουτράκι να κουβαλάει το βάρος 80 χρόνων;…
Συγχώρεσέ την, Κύριε, συγχώρεσε κι εμάς για τον δικό μας 20th Century για την Kολοσσιαία Υπερ-Παραγωγή που όλοι έχουμε βάλει το χεράκι μας. Αυτή γι’ αγάπη δίψαγε κι εμείς της δώσαμε ηρεμιστικά. Και για τη θλίψη την αγιάτρευτη, αφού ανθρώποι είμαστε, τη στείλαμε να κάνει Ψυχανάλυση.
Η στάση ζωής και η δράση του Στρατηγού Στέφανου Σαράφη αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τους ποιητές. Το όνομά του πέρασε στα χείλη των ανταρτών στο βουνό και του λαού μας, και δεν έπαψε να τραγουδιέται ως τις μέρες μας.
Ένας διάλογος με τρεις ποιητές – “Κάθε μπαλκόνι και μια φωτογραφία / Ένα ανάγλυφο κάδρο που κρέμεται στον τοίχο”
“Εκεί σε βρίσκω βαθιά-βαθιά που φτάνει το μαχαίρι.”
Ποίημα του Ισίδωρου Καρδερίνη, απάντηση στο “καταπληκτικό” ποίημα που πρόσφατα χάλασε τον κόσμο…
“…Θα νικήσουμε το έγκλημα που πνίγει την καρδιά μας και ντυμένοι με στολές οργής και θάρρους την αδικία του δυνάστη μας ναι, σαν καταιγίδα θα τσακίσουμε.”
“«Δεν λες στον Ζαχαριάδη να σου νοικιάσει ένα δωμάτιο, αφού σου έχει αναθέσει να γράψεις τον Μπελογιάννη; Πώς να δουλέψεις σε αυτές τις συνθήκες;». Ντράπηκα πολύ, εγώ σπούδαζα με υποτροφία στη Μόσχα, όταν οι παράνομοι στην Αθήνα δεν είχαν υπόγειο να κοιμηθούν και πηγαίνανε στο απόσπασμα, και να ζητάω και σπίτι από το κόμμα… «Δεν το κάνω», του λέω…”
