“Κάθε σμπαριά και είκοσι. Διακόσιοι όλοι μαζί. Και του Σκοπευτηριού η γης ρουφούσε άλικο αίμα, που τα φασιστοτέρατα οι γερμανοί ναζί ξέσκιζαν σάρκες και καρδιές. Όχι όμως και το πνεύμα…”
«Το Χέρι», του σημαντικού μα σχεδόν άγνωστου Ευρυτάνα ποιητή Θόδωρου Σκουρλή, έγινε έναν καιρό πανεργατικό εμβατήριο.
Ο Αλέξανδρος Βαλσαμής μάς έκανε ένα όμορφο δώρο. Το ποίημά του με τίτλο “Η Σπειροειδής εξέλιξη” πήρε το 2ο βραβείο στην κατηγορία Ποίηση στον Διαγωνισμό Λογοτεχνίας για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.
“Θα φτιάξω ένα παλάτι, που δεν ξανάδε η γης, νάμπης βασίλισσά μου κι’ αστέρι της αυγής.”
Ποίημα του Βασίλη Ρώτα για τον Θέμο Κορνάρο.
Η Μαρία Πολυδούρη διεκδίκησε μαχητικά μια θέση διαφορετική από αυτή που της επεφύλλασσε η ανδροκρατούμενη κοινωνία, για να ηττηθεί κατά κράτος εντός των στενών ορίων που η ίδια περιόριζε, φυλακίζοντας ουσιαστικά, την ύπαρξή της. Ο έρωτάς της για τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη ήταν αυτός που έδωσε στη ζωή της νόημα, αλλά και της στέρησε σταδιακά κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή.
“…Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί σαν ένα τραγούδι, που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών….”
“…Τι εδώ είναι Πάσχα. Και το θέλουμε ως το τέλος Πάσχα. Πάσχα πλατύ, Πάσχα τρανό σαν την καρδιά μας, Πάσχα για οχτρούς, Πάσχα για φίλους, Πάσχα για όλους…”
“…Αν μια στιγμή βασίλευε κάτω στη Γης ισότητα, η βασιλεία Μου θα ’παυε, δε θα ’χα εγώ πού να σταθώ.”
“…Βάφει τ’ αυγά της νέας Λαμπρής και του μπαξέ σας τα τριανταφυλλάκια, βάφει και τα πουκαμισάκια τους τα τρυπημένα από τα βόλια και τα πουκαμισάκια τους πλατειές σημαίες αγερολάμνουν κ’ οι νιοι λεβέντες τα κρατούν και παν μπροστά στην ιστορία. Και νάτοι ολόμπροστα, να ο Χρήστος, κι ο Αβραάμ, νάτος κι ο Πάνος…”
