Ο κόσμος είναι μια σφαίρα μαγική που πάει του χαμού αν δεν πετάξει ο άνθρωπος αν δεν μπορεί να δει το διάφανο αστραφτερό γυαλί της.
Με αφορμή την επέτειο γέννησης του μεγάλου Χιλιανού ποιητή και τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν, τρία αποσπάσματα από την «Ωδή στον Λένιν», που γράφτηκε «όταν ο Νερούδα γύριζε τον κόσμο εξόριστος του φοβερού διχτάτορα Γαβριέλ Γονσάλες Βιδέλα»…
“Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες, θα δείτε χίλια κορίτσια με τρυπημένα στήθη ακάλυπτα, να σας φωνάζουν «γιατί μας στείλατε έτσι νωρίς να κοιμηθούμε σε τόσο χιόνι, αχτένιστες, κλαμένες;»…”
«Να μην έρθουν ξανά εκείνα τα χρόνια» αυτό μονάχα είπε στο μέλλον κοιτά και δε σταματά να χαμογελά Ομορφιά Γυναίκας. Ποιότητα Ανθρώπου
“Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός! τι φύσις! αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές, κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις, και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές…”
“Αγάπη μου, σ’ αγαπώ, όπως και να ’σαι…”
Ο Χικμέτ «τη μοναξιά τη γνωρίζει περισσότερο μέσα στη φυλακή κι όχι ανάμεσα στους ανθρώπους…Τη δέχεται σαν κοινωνικό καταναγκασμό που μπορείς να τον πολεμήσεις, κι όχι σαν αναπότρεπτη μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι μια φυλακή που πρέπει και μπορεί να την γκρεμίσει…»
“…το σπίτι μπογιατίζεται κάθε χρόνο ο πατέρας βγήκε στη σύνταξη η μητέρα χτίστηκε στις κάμαρες…”
Η ποιητική συλλογή «Τζορτζ Φλόϊντ» του Νίκου Γαλάνη προσπαθεί να καταδείξει ζητήματα φυλετικού ρατσισμού, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, κρατικής καταστολής και ταξικής απόρριψης που βιώνει η εργατική τάξη σε όλα ανεξαιρέτως τα καπιταλιστικά κράτη.
Συγκλονισμένος από τον θάνατο του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, ο Γιώργος Κοτζιούλας θα γράψει το διήμερο 26-27 του Ιούνη 1945, το μακροσκελές ποίημα «Ο Άρης νεκρός». Ο Τζουμερκιώτης ποιητής και συγγραφέας, βγαίνοντας στο βουνό θα βρεθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη.
