“Τ’ άρματά μας ζωστήκαμε πάλι, στης τιμής για να βγούμε το δρόμο…” Ο κομμουνιστής Γάλλος ποιητής και συγγραφέας Ανρί Μπασίς βρέθηκε τον Ιούνη του 1949, μαζί με τον Πωλ Ελυάρ, ανάμεσα στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ στο Γράμμο.
Πώς να χωρέσεις στο μικρό σονέτο Τσε Γκεβάρα;
“Δεν ζηλεύω τις λέξεις σου ζηλεύω τον χρόνο που πλάθει την ανάσα…”
Σε μια εποχή αντιποιητική και μια κοινωνία επιφυλαχτική και απομακρυσμένη από αυτό το είδος ποίησης, το ποιητικό δοκίμιο «Σπιναλόγκα, Βωμός και Ασκληπιείο», της Μαριάνθης Αλειφεροπούλου – Χαλβατζή, έρχεται να καταδείξει ότι δεν έχει σπάσει η αλυσίδα των σημαντικών πνευματικών ανθρώπων και δημιουργών.
Το ποίημα «Μαύρε Αδελφέ μου» που έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ για τον βαρύτονο Πόλ Ρόμπσον, μελοποίησε και τραγούδησε ο Αδαμάντιος Αναστασιάδης, με την Αδαμαντία Πιλισσά, στη μνήμη του δολοφονημένου από αστυνομικούς Τζόρτζ Φλόιντ.
“…Ίσως, τώρα, δεν θα υπάρξει μνημείο για σας Παρά μονάχα μέσα στις καρδιές μας Ίσως τα σώματά σας να χαθούν σε κάποιον βάλτο Ή σε φυλακισμένο μνήμα ή στου κεραμέα τον κάμπο Ή στα ποτάμια όπου πνιγήκατε όπως ο Leibknecht…”
Η ξέπνοη φωνή σου, στ’ αφτιά μου ακούγεται σαν καμπάνα. Φωνάζω μ’ όση δύναμη έχω. -”ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ”
Αλήθεια, μπορεί κανείς να φανταστεί εκείνο το μουτράκι να κουβαλάει το βάρος 80 χρόνων;…
Συγχώρεσέ την, Κύριε, συγχώρεσε κι εμάς για τον δικό μας 20th Century για την Kολοσσιαία Υπερ-Παραγωγή που όλοι έχουμε βάλει το χεράκι μας. Αυτή γι’ αγάπη δίψαγε κι εμείς της δώσαμε ηρεμιστικά. Και για τη θλίψη την αγιάτρευτη, αφού ανθρώποι είμαστε, τη στείλαμε να κάνει Ψυχανάλυση.
Η στάση ζωής και η δράση του Στρατηγού Στέφανου Σαράφη αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τους ποιητές. Το όνομά του πέρασε στα χείλη των ανταρτών στο βουνό και του λαού μας, και δεν έπαψε να τραγουδιέται ως τις μέρες μας.
