Ένας διάλογος με τρεις ποιητές – “Κάθε μπαλκόνι και μια φωτογραφία / Ένα ανάγλυφο κάδρο που κρέμεται στον τοίχο”
“Εκεί σε βρίσκω βαθιά-βαθιά που φτάνει το μαχαίρι.”
Ποίημα του Ισίδωρου Καρδερίνη, απάντηση στο “καταπληκτικό” ποίημα που πρόσφατα χάλασε τον κόσμο…
“…Θα νικήσουμε το έγκλημα που πνίγει την καρδιά μας και ντυμένοι με στολές οργής και θάρρους την αδικία του δυνάστη μας ναι, σαν καταιγίδα θα τσακίσουμε.”
“«Δεν λες στον Ζαχαριάδη να σου νοικιάσει ένα δωμάτιο, αφού σου έχει αναθέσει να γράψεις τον Μπελογιάννη; Πώς να δουλέψεις σε αυτές τις συνθήκες;». Ντράπηκα πολύ, εγώ σπούδαζα με υποτροφία στη Μόσχα, όταν οι παράνομοι στην Αθήνα δεν είχαν υπόγειο να κοιμηθούν και πηγαίνανε στο απόσπασμα, και να ζητάω και σπίτι από το κόμμα… «Δεν το κάνω», του λέω…”
“…Λένε πως πέθανε απ’ το κρύο. Εγώ ξέρω πως πέθανε από έρωτα…”
Ένα συγκλονιστικό έργο της παγκόσμιας ποίησης· ένα αριστούργημα της ποίησης διαμαρτυρίας (Μπριτάνικα)· από τα πιο δυνατά και αποτελεσματικά που έχει δώσει η πολιτική ποίηση στη Λατινική Αμερική (Μ. Μπενεδέτι). «Κοπιάστε λοιπόν εσείς, βρομερή γλίτσα των μορφινομανών· και το αίμα σας θα βάψει τον τρούλο του περίφημου Λευκού Οίκου σας, αυτού του άντρου όπου σχεδιάζετε τα εγκλήματά σας». (Το Πρώτο Μανιφέστο του Σαντίνο, 1 Ιουλίου 1927)
“Φίλε… αν χάθηκε τ’ όνειρό μου μην τρομάζεις, μα ν’ αντιστέκεσαι, να τρέχεις, να φωνάζεις…”
“…Εσείς μοχθείτε να θεμελιώσετε τον πλούτο και τη χλιδή πάνω σε τούτη την αμμώδη ακτή κι εγώ λιμπίζομαι να ζήσω την αιωνιότητα της εύθραυστης στιγμής, τη ριπή του χρόνου που διαβαίνει γοργά και χάνεται μαζί με τον αγέρα…”
Δύο ποιήματα του Στρατή Γαλιάτσου
