Η Μαρία Πολυδούρη διεκδίκησε μαχητικά μια θέση διαφορετική από αυτή που της επεφύλλασσε η ανδροκρατούμενη κοινωνία, για να ηττηθεί κατά κράτος εντός των στενών ορίων που η ίδια περιόριζε, φυλακίζοντας ουσιαστικά, την ύπαρξή της. Ο έρωτάς της για τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη ήταν αυτός που έδωσε στη ζωή της νόημα, αλλά και της στέρησε σταδιακά κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή.
“…Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί σαν ένα τραγούδι, που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών….”
“…Τι εδώ είναι Πάσχα. Και το θέλουμε ως το τέλος Πάσχα. Πάσχα πλατύ, Πάσχα τρανό σαν την καρδιά μας, Πάσχα για οχτρούς, Πάσχα για φίλους, Πάσχα για όλους…”
“…Αν μια στιγμή βασίλευε κάτω στη Γης ισότητα, η βασιλεία Μου θα ’παυε, δε θα ’χα εγώ πού να σταθώ.”
“…Βάφει τ’ αυγά της νέας Λαμπρής και του μπαξέ σας τα τριανταφυλλάκια, βάφει και τα πουκαμισάκια τους τα τρυπημένα από τα βόλια και τα πουκαμισάκια τους πλατειές σημαίες αγερολάμνουν κ’ οι νιοι λεβέντες τα κρατούν και παν μπροστά στην ιστορία. Και νάτοι ολόμπροστα, να ο Χρήστος, κι ο Αβραάμ, νάτος κι ο Πάνος…”
“…Απ’ εξορία, φυλακή, όλα τα χρόνια πήγες και πριν προλάβεις να χαρείς πάλι στα ξερονήσια. Το κόμμα που σ’ άνδρωσε το τίμησες πολύ,..”
“…Κι εκεί που αρχίζει η προσδοκία του κόσμου, πάντα ένας Ιούδας σπέρνει πάλι την αμφιβολία στις αναποφάσιστες συνειδήσεις, για να μεσουρανήσει η μέγιστη θανάσιμη αμαρτία,..”
“…Να ΄σαι αυτό που δεν ήταν οι άλλοι. Μην είσαι χαζός. Μην βγεις απ΄το δωμάτιο! Δώσε λόγο ύπαρξης στα έπιπλα εντός. Να γίνεις ένα με την ταπετσαρία. Κλειδαμπαρώσου και ταμπουρώσου πίσω απ΄την ντουλάπα εδώ…”
“Ο Απρίλης κι η Σελήνη μέσα στο άλσος σμίξαν. Το μεσονύχτι μεθυσμένοι περάσαν μ’ ευθυμία. Και τώρα στη γαλήνη είναι απλωμένη ρεμβαστική ματιά, η μελαγχολία…”
“Στο μυαλό μου ζούνε μονάχα οι ίδιες λέξεις. Τριγυρνούν σαν κομψευόμενες χήρες, προσέχοντας να μην βρεθούνε ποτέ η μία απέναντι στην άλλη. Χρόνια πολλά τις βλέπω να παιχνιδίζουν τα βλέφαρα, κάθε φορά που προσπαθώ να τις διώξω”
