“Είναι βραδιές που φέρνω γύρα κάποιο δρομάκι αποσπερνό ζητώντας ό,τι έχω χαμένο μήπως το βρω, καθώς περνώ…”
“…δεν αρνηθήκαμε την ψυχή μας γιατί ο πόνος δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, γιατί η αγάπη δεν είναι το έσχατο όριο…”
Κάτω απ’ τα ψηλά πέτρινα τείχη στάθηκαν γενιές και γενιές για να υπερασπίσουν μιαν αλήθεια…
“Η θερμοκρασία των πολλών παραμένει σταθερή. Η ανταλλαγή σιωπής το νέο νόμισμα. Η βασιλεία του Ιδιωτικού το πολίτευμά μας.”
Πρέπει να πούμε ότι ο Βερλαίν ποτέ δεν ξεστόμισε λόγια οργής για την Κομμούνα όπως κάνανε κάποιοι άλλοι Γάλλοι συγγραφείς μετά τη συντριβή της. Τον χαρακτήρισαν «βασιλιά των ποιητών». Αυτός ο βασιλιάς, όπως είναι γνωστό έζησε και πέθανε όπως ο τελευταίος ζητιάνος.
Η Τάνια Νομικού απαγγέλλει τρία μικρά αποσπάσματα από ποιήματα του Φώτη Αγγουλέ.
“Όμως υπάρχουν ακόμα λίγοι άνθρωποι που δεν είναι κόλαση η ζωή τους … ψάξε καλά βρες τους, Ποιητή!”
“Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή…”
“Αρρώστια άγνωστη, διάγνωση ελλιπής. Μια σίγουρα ασθενής ζωή μέχρι θανάτου.”
κι αρχίσαμε ξανά να ονειρευόμαστε μήπως και βρούμε πάλι την αρχή κι ας είχαμε ξεμάθει να παλεύουμε να κολυμπάμε ανάποδα στο ρεύμα
