«Της ζωής μου τα δυο μεγάλα σφάλματα τα πλέρωνα εβδομήντα χρόνια. Πρώτο: ζητούσα την αλήθεια σ’ ό,τι μάθαινα και δεύτερο: την έλεγα στα πλήθη» – Χρονολόγιο της ζωής του επαναστάτη ποιητή Κώστα Βάρναλη.
Α’ Μέρος – «Θα ήθελα να μπορούσα να απαλείψω τον πόνο από τον κόσμο του παιδιού μου. Θα ήθελα -εγώ τουλάχιστον- να μην το πληγώσω ούτε στο ελάχιστο. Καθόλου. Γνωρίζω όμως ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί. Κι αυτό με πληγώνει».
Η οξυδέρκεια και η κατά περίσταση εναλλαγή αδιαλλαξίας και σκληρότητας με ευέλικτες υποχωρήσεις, κατέστησαν το ντε Γκωλ την πιο επιτυχημένη πολιτική επιλογή της γαλλικής αστικής τάξης στην ως τώρα ιστορία της, σε μια εποχή που η τελευταία αντιμετώπιζε πολλαπλές απειλές για την κυριαρχία της.
Ο Άλκης Αλκαίος συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Πιάστηκε από τη χούντα το καλοκαίρι του 1972, κρατήθηκε και βασανίστηκε άγρια για πέντε μήνες, πρώτα στην Μπουμπουλίνας και ύστερα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί ανεπανόρθωτα η υγεία του. Ο ίδιος προτιμούσε να μη μιλάει. Μόνο ένας δυο στενοί φίλοι γνώριζαν…
“Αν γινότανε να ξαναγεννηθώ κι’ ακόμα αν τούτη τη φορά διπλά βασανιζόμουνα, από το ίδιο το στρατί θα ξαναπορευόμουνα!”
Ο συγγραφέας γράφει ιστορίες, σκαρώνει μύθους και κόσμους, είναι απλοϊκό κι αφελές να του ζητάμε τσιτάτα ή συνθήματα. Αν οφείλει κάτι είναι συνέπεια, κι αυτήν ακόμα την οφείλει πριν απ’ όλους στον εαυτό του.
Τα κύρια θέματα ήταν η ζωή, η αγάπη, η αντίσταση – ήρωές του, οι φτωχοί και καταπιεσμένοι. Από το 1945 η ποίηση του Ανθία καταγράφει σύγχρονα γεγονότα, ειδικά την αντίσταση της Ελλάδας και Κύπρου, την ελπίδα για κοινωνική αλλαγή, την πάλη εναντίον της ξένης κυριαρχίας, για δικαίωση και ελευθερία.
Συνεργάστηκε με τον παράνομο «Ριζοσπάστη»: «Ο κομμουνισμός είναι το τελευταίο ατού της ταλαιπωρημένης ανθρωπότητας. Αν αποτύχει και σ’ αυτό, δεν της απομένει παρά η επιστροφή στο σκοτάδι και την αποκτήνωση». Στα 1932 δημοσίευσε στο περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι το πεζό ποίημα «Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου».
Μάθαμε να σ’ αγαπάμε απ’ του μύθου την εξέδρα της γενναίας ψυχής σου ο ήλιος του θανάτου στήνει ενέδρα.
Η γη μοιράζεται με το ντουφέκι. Μην περιμένεις, χωριάτη λασπωμένε το φως το αληθινό απ’ τον ίδρωτά σου, μπροστά σου ο ουρανός να γονατίσει.
