2ος χρόνος «Μετά την Βάρκιζα» του Μυρώδη Αδαμίδη – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος (trailer)

Η παράσταση με τις 6 υποψηφιότητες στην 36η απονομή Κορφιάτικων Βραβείων 2016 – 2017 από την Ακαδημία Ελληνικών Βραβείων Τέχνης, 1) Συγγραφής Θεατρικού Έργου: Μυρώδης Αδαμίδης, 2) Πρώτου Γυναικείου: Θεοδώρα Σιάρκου, 3) Δευτέρου Γυναικείου: Τσαμπίκα Φεσάκη, 4) Δευτέρου Αντρικού: Μάνος Κωστής, 5) Μουσικής: Τάσος Σωτηράκης, & 6) Παραγωγής: θέατρο ¨ΣΥΝ ΚΑΤΙ¨ – Σοφία Αδαμίδου & Κωστή Σαββιδάκη, επιστρέφει για 2η χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη από την Παρασκευή 6 του Οκτώβρη 2017, και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30 τηλέφωνα κρατήσεων & πληροφορίες : 210 3428650 & 6978603947

βοηθοί σκηνοθέτη: Κωστής Σαββιδάκης – Άννυ Ζερβού

μουσική: Τάσος Σωτηράκης

φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης

φωτογραφίες: Κλεοπάτρα Σάρλη

επιμέλεια κοστουμιών – σκηνικών: Ευθύμης Τζώρας

παίζουν:

Θεοδώρα Σιάρκου

Τσαμπίκα Φεσάκη

Ειρήνη Πολυδώρου

Μάνος Κωστής

Σάββας Πογιατζής

Κωστής Σαββιδάκης

οργάνωση & εκτέλεση παραγωγής:

«Λόγων Έργα» – θέατρο «ΣΥΝ ΚΑΤΙ» – σύνολο τέχνης

Σοφία Αδαμίδου – Κωστής Σαββιδάκης – Άννυ Ζερβού

Θεοδώρα Σιάρκου – Κωστής Σαββιδάκης

Πρόκειται για ένα έργο που βασίζεται σε πραγματική ιστορία και ιστορικά ντοκουμέντα. Λίγο πριν ξεσπάσει επίσημα ο εμφύλιος πόλεμος, μια μάνα – χήρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις των δύο γιων της. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τα παιδιά της, τους συστήνει ουδετερότητα, παροτρύνει τον μεγάλο γιο να υπογράψει Δήλωση για να μην τον κυνηγούν, παρακαλεί τον μικρό να δεχτεί τις διαφορετικές ιδέες του αδελφού του, ενώ συμβουλεύει τη μικρή της κόρη να μην ανακατεύεται. Ομως, τα γεγονότα σύντομα μετατρέπουν την ελπίδα σε εφιάλτη, την αγάπη σε φόβο και το φόβο σε συμφορά. Μια ιστορία που φωτίζει την αγωνία του ανθρώπου και όλες τις μεγάλες οδύνες του. Οι ήρωές του σε ένα διαρκή αγώνα ζωής και θανάτου, με την ελπίδα να πεθαίνει και να ανασταίνεται.

Θεοδώρα Σιάρκου – Μάνος Κωστής – Τσαμπίκα Φεσάκη

Κριτικές για την παράσταση
(Από το Δελτίο Τύπου)

Από τον Οικοδόμο

Το έργο του Μυρώδη Αδαμίδη περιέχει εκείνα τα ιστορικά στοιχεία που αναδεικνύουν τις αιτίες και κατονομάζει τους υπαίτιους για τον εμφύλιο πόλεμο. Οι Άγγλοι και στη συνέχεια οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και η ντόπια αστική τάξη και το πολιτικό τους προσωπικό δεν δίστασαν να ματοκυλίσουν το λαό μας προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και να επιβάλουν την κυριαρχία τους. Όμως, ο συγγραφέας δεν μένει στην παράθεση ιστορικών στοιχείων. Μέσα από τα γεγονότα και χαρτογραφώντας τους χαρακτήρες του και τις αντιθέσεις τους, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της κυρα-Χρυσούλας καταφέρνει να «χωρέσει»: το ανυπέρβλητο μεγαλείο των πανανθρώπινων ιδανικών της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, μιας ειρηνικής κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, όπως είναι η σοσιαλιστική-κομμουνιστική, το περιεχόμενο και την ένταση κάθε στιγμής μιας εποχής που οι αποστάσεις ανάμεσα στο ηρωικό και το τραγικό αυξομειώνονταν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, τη δύναμη των ανθρώπινων συναισθημάτων (που ενίοτε οδηγούν σε τραγικές επιλογές), την σύγκρουση ανάμεσα στο καλό και το κακό, στο φως και το σκοτάδι, στο παλιό που, αργά ή γρήγορα, θα χάσει τη θέση του απ’ το καινούργιο…

Η παράσταση είναι γεμάτη από δυνατές στιγμές και εναλλαγές συναισθημάτων, με τη συγκίνηση να «παλαντζάρει» στη ζυγαριά με την συγκρατημένη οργή. Αυτό, εκτός από το κείμενο, οφείλεται στη μαστοριά του σκηνοθέτη (Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος), στο όσο και όπως πρέπει φωτισμένο (Μανώλης Μπράτσης) «σπαρτιάτικο» σκηνικό (Εύθυμης Τζώρας), στη μουσική (Τάσος Σωτηράκης), αλλά πάνω απ’ όλα οφείλεται στις ερμηνείες των ηθοποιών…

Η Θεοδώρα Σιάρκου είναι μια πολύ καλή ηθοποιός (και με αρκετά «χιλιόμετρα» πορείας, όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό της, στο πρόγραμμα της παράστασης), γνωστή στους περισσότερους από την αξιοπρόσεκτη παρουσία της σε τηλεοπτικές σειρές, σε ρόλους που πολύ απέχουν από αυτόν της «μάνας Χρυσούλας». Ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στο «Μετά την Βάρκιζα» ήταν ένας από τους κύριους λόγους για να δούμε την παράσταση. Για να επιβεβαιώσουμε (αυτό θέλαμε, μα την αλήθεια) ή να διαψευστούμε για το εάν ένας καλός ηθοποιός, με ταλέντο και με εφόδια, μπορεί να εξελίσσεται και να πηγαίνει βήματα μπροστά, όταν βρεθεί στην κατάλληλη συγκυρία. Ήταν παραπάνω από πειστική ως μάνα, εξαιρετική, πρόσφερε σε όσους είχαν την τύχη να δουν την παράσταση μια συγκλονιστική ερμηνεία, «σφράγισε» την «κυρα Χρυσούλα» του Μυρώδη Αδαμίδη, «ψήλωσε» ερμηνευτικά η ίδια και πριν ακόμα τελειώσει η φετινή σεζόν, ήδη κουβαλάει ένα βιογραφικό πιο «βαρύ».

Από τον ποιητή θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα:

…μια παράσταση «στο κόκκινο», σε κείμενο του πρωτοεμφανιζόμενου Μυρώδη Αδαμίδη και σκηνοθεσία-διδασκαλία του κατά πολύ και σε πολλά (καλλιτεχνικά) έμπειρου Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου με εκπληκτικούς ηθοποιούς στο θέατρο «Αλκμήνη» που επέτυχε να καταστεί ζωντανό κύτταρο πολιτισμού στην πολύπαθη πρωτεύουσά μας… Τι ηθοποιοί! Τι ένταση! Τι ταύτιση με το ρόλο τους! Όλα έξοχα, υπέροχα και υπερβολικά. Καθόλου υποβλητικά μεν, οργιώδη δε. Ίσως αυτό να ήθελε ο σκηνοθέτης. Μπορεί αυτό να ταίριαζε στο πρωτόλειο αυτό κείμενο του πρωτοεμφανιζόμενου Μυρώδη Αδαμίδη (ψευδώνυμο;) με «ιστορίες από το χωριό» (όπως μας είπε από σκηνής το βράδυ της πρεμιέρας). Είμαι σίγουρος ότι θα έχει και συνέχεια, γιατί κατέχει την τέχνη της δημιουργίας δραματικής έντασης… Όλοι οι συντελεστές συνέβαλαν τα μέγιστα σε μια παράσταση που θα συζητηθεί και θα ακουστεί, θα παιχτεί δεκάδες φορές!

Web music radio Μέμη Τριανταφυλλίδου

Δύο ώρες γεμάτες έντονα συναισθήματα! Δύο ώρες “βιδωμένοι” στις θέσεις μας, ακίνητοι, αμίλητοι… αμήχανοι, συνεπαρμένοι…!!  Η αλήθεια είναι ότι δεν είμασταν προετοιμασμένοι γι αυτό που θα βλέπαμε! Κανείς δεν περίμενε ότι δύο ώρες χωρίς διάλειμμα θα περνούσαν τόσο γρήγορα… και στο τέλος με “κόπο” να σηκωνόμαστε από τα καθίσματα μας..  Μας “βάραιναν” τα συναισθήματα μας, αυτό που “εισπράξαμε” από τις μοναδικές ερμηνείες των ηθοποιών, ΌΛΩΝ των ηθοποιών… από την ιστορία της παράστασης, από την ιστορία της Ελλάδας.. από αυτή που δεν διδάσκεται στα σχολεία… αλλά μεταφέρεται από γενιά σε γενιά… από δάκρυ .. σε δάκρυ!!

Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, με τη σκηνοθεσία του απέδωσε μοναδικά, το ύφος της εποχής, την καθημερινή πάλη των αισθημάτων και των πιστεύω εκείνων των ανθρώπων που βίωσαν τις “μαύρες” αυτές εποχές της Ελληνικής Ιστορίας.

Η Θεοδώρα Σιάρκου……. συγκλονιστική ως “μάνα”! Αληθινή, διχασμένη ανάμεσα στις πεποιθήσεις των παιδιών της και τις δικές της, ανάμεσα στα “πρέπει” και τα πιστεύω, αλλά και Ελληνίδα μάνα που θυσιάζεται, αλλά και θυσιάζει τα παιδιά της….. γιατί απλά … τα “λατρεύει”!!