Δήμος Πατρέων – 100 χρόνια Οχτωβριανή Επανάσταση: Τριήμερο αφιέρωμα στον σοβιετικό κινηματογράφο με ταινίες αριστουργήματα (Πρόγραμμα)

Τριήμερο αφιέρωμα για τον σοβιετικό κινηματογράφο θα πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 7 έως και το Σάββατο 9 του Δεκέμβρη στο “Πάνθεον”, συνεχίζοντας τη σειρά εκδηλώσεων που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση, το 1917.

Θυμίζουμε ότι την Τρίτη 7 του Νοέμβρη είχε πραγματοποιηθεί με μεγάλη επιτυχία η συναυλία «Σοβιετικοί Συνθέτες», από τα σύνολα του Δημοτικού Ωδείου Πατρών, στην οποία παρουσιάστηκε το έργο κορυφαίων Σοβιετικών συνθετών, που συνδέθηκαν με την κορυφαία μουσική παραγωγή της ΕΣΣΔ.

Στο τριήμερο αφιέρωμα (δες πιο κάτω το πρόγραμμα) θα προβληθούν εξέχουσες δημιουργίες που απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές και σημάδεψαν την ιστορία και την εξέλιξη του παγκόσμιου κινηματογράφου, ενώ την πρώτη μέρα, την Πέμπτη 7/12, στις 8 μ.μ. ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής της εταιρείας New Star, με τη συνεργασία της οποίας πραγματοποιείται το αφιέρωμα, θα κάνει εισηγητική ομιλία για τις ταινίες.

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ

ΠΕΜΠΤΗ 7/12/2017

-18:00-20:00

«Οκτώβρης» (1928) του Σεργκέι Αϊζενστάιν – 95΄- Α/Μ

-20:00-22:00

Χαιρετισμός από τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Πατρέων

Εισηγητική ομιλία για τις ταινίες από τον Βελισσάριο Κοσσυβάκη

«Απεργία» (1924) Του Σεργκέι Αϊζενστάιν –82΄- Α/Μ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8/12/2017

-18:00-20:00

«Ενθουσιασμός-Η Συμφωνία του Ντονμπάς» (1931) του Τζίγκα Βερτόφ – 67΄

«Η Δεσποινίς και ο Αλήτης» (1918) των Ευγένι Σλαβίνσκι και Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι  – 44΄

-20:00-22:00

«Ο Άνθρωπος με την Κινηματογραφική Μηχανή» (1929) του Τζίγκα Βερόφ- 68΄

«Kino Pravda no.21» του Τζίγκα Βερτόφ – 29΄

ΣΑΒΒΑΤΟ  9/12/2017

-18:00-20:00

«Παιδαγωγικό Ποίημα» (1955) των Μ.Μαγιέβσκαγια – Α. Μασλιουκόβι – 111΄  -Έγχρωμη

-20:00-22:00

«Ευτυχία» (1934) του Αλεξάντρ Μεντβέντκιν – 65΄ – Α/Μ

«Ο Λένιν ζει» (1958) του Μιχαήλ Ρομ – 27΄

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ

ΟΚΤΩΒΡΗΣ (1928) Του ΣΕΡΓΚΕΙ ΑΙΖΕΝΣΤΑΪΝ – 95΄- Α/Μ

Η ταινία σε μορφή ντοκυμαντέρ πραγματεύεται το χρονικό της Οκτωβριανής Επανάστασης μεταφέροντάς μας στο Φεβρουάριο του 1917 στην Αγία Πετρούπολη με τις διαδηλώσεις που προκάλεσαν την κάθοδο του τσάρου Νικόλαου Β’ και την εγκαθίδρυση της προσωρινής κυβέρνησης από τον πρίγκιπα Λβοφ. Η κατάσταση στη Ρωσία δεν άλλαξε και ο ηγέτης των Μπολσεβίκων Βλαντιμίρ Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία καταδικάζοντας την καπιταλιστική κυβέρνηση κηρύττοντας τη νίκη της κοινωνικής επανάστασης. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ανέλαβε πρωθυπουργός ο Αλέξανδρος Κέρενσκι του οποίου η πολιτική επίσης απέτυχε, με αποτέλεσμα να επωφεληθεί ο στρατιωτικός διοικητής της Πετρούπολης Κορνίλοφ και να προσπαθήσει να επιβάλει δικτατορία. Ο Λένιν και πολλοί από τους Μπολσεβίκους ήταν καταζητούμενοι και αναγκάστηκαν να κρυφτούν. Το πραξικόπημα κατεπνίγη λόγω της συμβολής των οπλισμένων εργατικών μαζών. Τον Οκτώβριο του 1917 ο Λένιν έφτασε κρυφά στην Αγία Πετρούπολη για να αναλάβει τη διεύθυνση της ένοπλης εξέγερσης. Και την 24η Οκτωβρίου ξέσπασε η μεγάλη επανάσταση η οποία επρόκειτο να αλλάξει την ιστορία της ανθρωπότητας.

ΑΠΕΡΓΙΑ (1924) Του ΣΕΡΓΚΕΙ ΑΙΖΕΝΣΤΑΪΝ –82- Α/Μ

Η «Απεργία» αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του πρωτοπόρου Σοβιετικού σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν. Μία δημιουργία γεμάτη συμβολισμούς και αντιθέσεις. Το φιλμ, αφηγείται τη διενέργεια και καταστολή μιας απεργίας κάνοντας χρήση του μεταφορικού μοντάζ, δημιουργώντας εντυπώσεις μέσα από τη διαδοχική διαλεκτική σύγκρουση των εικόνων.

Με στόχο τον προβληματισμό του θεατή και τη δημιουργία της σύνθεσης, παρακολουθούμε σκηνές με συναρπαστικό μοντάζ, κινηματογραφική καινοτομία και σουρεαλιστικά πλάνα, που απεικονίζουν την επική μάχη ανάμεσα στο προλεταριάτο και τους καπιταλιστές. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε πως αν και η ταινία γυρίστηκε με πενιχρό κεφάλαιο, η τεχνική του Αϊζενστάιν, που ήταν μόλις 26 χρονών, είναι ολοζώντανη. Η «Απεργία» (Strike / Stachka – 1925), θα αποτυπώσει για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη, το θεωρητικό όραμά του δημιουργού, μέσα από θεατρικές αναφορές, αλλά παράλληλα αποτελεί και την πρώτη απόπειρα του Αϊζενστάιν να εκφράσει τις ιδέες του μέσω της τεχνικής του μοντάζ και των διαδοχικών συμβολισμών.

ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ – Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΤΟΝΜΠΑΣ (1931) Του ΤΖΙΓΚΑ ΒΕΡΤΟΦ – 67΄

Η ταινία είναι γυρισμένη στα ανθρακωρυχεία του Ντονμπάς, περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας, γνωστή για την βαριά της βιομηχανία, για το πώς υλοποιείται το πενταετές παραγωγικό πλάνο. Στην νεαρή χώρα, όλα πρέπει να είναι νέα, γι’ αυτό, ίσως, μέχρι το τέλος της ταινίας, στα πλάνα, δεν υπάρχει ούτε ένας ηλικιωμένος. Ο Βερτόφ δείχνει πώς το κράτος φρόντισε τα παιδιά, τα οποία μέχρι χθες ήταν άστεγα και σήμερα παρελαύνουν υπό τους ήχους του πιονιέρικου τύμπανου. Όλα ντυμένα με λευκά πουκάμισα και κόκκινες γραβάτες. Μετά τα πλάνα γεμίζουν με νεολαία γεμάτη ενθουσιασμό, η οποία ονειρεύεται με όλη την καρδιά της να χτίσει τον σοσιαλισμό. Στην ταινία συμμετέχουν και εργάτες των κολχόζ και των σοβχόζ και ανθρακωρύχοι του Ντονμπάς, της περιοχής στην σημερινή Ανατολική Ουκρανία, γνωστής για τα ορυχεία της. Τα επόμενα σαράντα λεπτά της ταινίας αποτελούν πραγματικά μια ωδή στην εργασία και τον ενθουσιασμό. Η εργασία εξευγενίζει τον άνθρωπο. Και αν θέλουμε να οικοδομήσουμε τον κομμουνισμό, θα πρέπει να χύσουμε ιδρώτα για τα καλά μας λέει ο Βερτόφ. Πρέπει να υποσχεθούμε ότι πρέπει να καλύψουμε το πλάνο των 28 χιλιάδων τόνων αυτόν τον μήνα, όπως το κάνουν οι ενεργητικές εργατικές μπριγάδες στην ταινία. Να δώσεις τα αποτελέσματα του πενταετούς, σε τέσσερα χρόνια! Πρέπει να αποδείξεις στον εαυτό σου και σε όλον τον κόσμο, ότι η Σοβιετική Ένωση είναι πρώτη απ’ όλες. Ότι η ΕΣΣΔ είναι χώρα των ιδεαλιστών. Ο απλός Σοβιετικός άνθρωπος δεν είναι καθόλου αφελής, όπως ίσως φανεί σε κάποιους στην «Συμφωνία του Ντονμπάς». Απλά πίστευε ειλικρινά στο ιδεατό.

Χάρη στην αχαλίνωτη σκηνοθετική φαντασία του Βερτόφ η ταινία αποτελεί ένα καθαρό οπτικό ποίημα.

Η ΔΕΣΠOΙΝΙΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΗΤΗΣ (1918) Των ΕΥΓΕΝΙ ΣΛΑΒΙΝΣΚΙ-ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ – 44΄

Μία νέα γυναίκα φτάνει στο σχολείο που πρέπει να διδάξει για πρώτη φορά. Είναι η δασκάλα του σχολείου για την εργατική νεολαία. Το καθήκον της είναι να μάθει σε μία τάξη ενηλίκων ανάγνωση και γραφή. Οι μαθητές της είναι άντρες και μικρά αγόρια, όλοι δύσκολοι στο χειρισμό και ερειστικοί. Ο αλήτης την ερωτεύεται και της γράφει στο χαρτί του διαγωνίσματος ότι την αγαπάει. Η νεαρή δασκάλα καταλαμβάνεται από άγχος. Τελικά συνειδητοποιεί πως η αγάπη του αγοριού είναι αληθινή όταν αυτός πια βρίσκεται ξαπλωμένος ετοιμοθάνατος, μαχαιρωμένος από τους υπόλοιπους μαθητές και τον παρηγορεί φιλώντας τον γλυκά. Στο διάστημα Μαρτίου – Μαΐου 1918 έγραψε και πρωταγωνίστησε σε τρεις ταινίες, μία εκ των οποίων ήταν η «Δεσποινίδα και ο αλήτης» όπου υποδύεται τον αλήτη. Η «Δεσποινίδα και ο αλήτης» γνώρισε ευρεία διανομή και την Πρωτομαγιά του 1919 περιελήφθη στα μαζικά θεάματα που έλαβαν χώρα με υψηλή συμμετοχή στη Μόσχα και στο Λένινγκραντ. Για την εποχή της θεωρήθηκε πολύ επαναστατική, ενώ ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά στη μορφή της είναι ότι το σενάριό της δίνει την αίσθηση ενός μακρού σε έκταση ποιήματος, το οποίο μετατρέπεται σε ταινία. Η «Δεσποινίδα και ο αλήτης» μαζί με το φιλμ του Λεβ Κουλέσοφ «Το σχέδιο του μηχανικού Πράιτ» (γυρισμένο την ίδια χρονιά) είναι ταινίες μοναδικές στην ιστορία του σοβιετικού μετεπαναστατικού φιλμ: αποτελούν τις πρώτες σημαντικές μαρτυρίες της ολοκληρωτικής απόρριψης του αργού και πομπώδους ρυθμού γυρίσματος της προεπαναστατικής περιόδου. Η ταχύτητα είναι το χαρακτηριστικό της νέας περιόδου.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ (1929) Του ΤΖΙΓΚΑ ΒΕΡΤΟΦ- 68΄

Η ταινία του Βερτόφ παρουσιάζει τη ζωή στην πόλη της Οδησσού και άλλες πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης. Από το χάραμα ως το σούρουπο, βλέπουμε τους πολίτες στη δουλειά και στη διασκέδαση. Η κάμερα εστιάζεται τόσο σε άψυχα πράγματα, όπως οι μηχανές και οι λειτουργίες τους, όσο και σε έμψυχα, όπως ζώα και άνθρωποι με τις δραστηριότητές τους. Στο βαθμό που μπορεί να γίνει λόγος για χαρακτήρες, αυτοί είναι ο καµεραµάν του τίτλου και η σύγχρονη Σοβιετική Ένωση που ανακαλύπτει και παρουσιάζει.

Θεατές μπαίνουν σε μια αίθουσα κινηματογράφου. Ο μηχανικός προβολής ετοιμάζει τις μπομπίνες του. Μια ορχήστρα προετοιμάζεται να ερμηνεύσει τη συνοδευτική μουσική. Η κάμερα περιγράφει μια πόλη κοιμισμένη μετά την αυγή. Η πόλη θα ξυπνήσει σιγά-σιγά. Μια κοπέλα σηκώνεται και ντύνεται, ένα τρένο παίρνει θέση στις γραμμές για αναχώρηση, και ολόκληρη η πόλη ζωντανεύει, κινείται, τα τραμ, οι μηχανές, τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα. Ο άνθρωπος με την κάμερα σε μια πλατφόρμα πάνω σε αυτοκίνητο, αποτυπώνει σε φιλμ την κίνηση της πόλης. Καταγράφει όλους τους ρυθμούς, από όλες τις γωνιές, τους τροχούς, τις μηχανές, την ράφτρα, την τηλεφωνήτρια, τους εργάτες χειριστές, την μοντέζ της ταινίας. Σιγά-σιγά, ο ρυθμός επιταχύνεται, ο κάμεραμαν σαν να μεθάει από την ταχύτητα…

«Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή» είναι μια θαυμάσια εφαρμογή του μανιφέστου του Ντζίγκα Βέρτοφ για τη θεωρία του «Κινηματογράφος – Μάτι». Ο φακός, το μάτι της κάμερας, είναι η ιδανική προέκταση του ανθρώπινου ματιού. Ο απόλυτος πολλαπλασιασμός των ιδιοτήτων του, και η κατάκτηση της τέχνης, χάρη στη νέα σύνθεση του χώρου, του χρόνου, της κίνησης, ολόκληρου του αισθητού κόσμου. Η κινηματογραφική τεχνική επιτρέπει την αποτύπωση και την κατάκτηση του πραγματικού.

Δεν χρειάζονται πια ιστορίες και παραμύθια, λέει ο Βέρτοφ, η πραγματικότητα συλλαμβάνεται και μας χαρίζει την ομορφιά και την γνώση. Αλλά και την επιβεβαίωση ότι ο νέος άνθρωπος, ο κυρίαρχος των μηχανών, θα είναι και ο κυρίαρχος του κόσμου, του ρεύματος της ζωής, της ποίησης, του σύμπαντος. Από αυτή την άποψη, το φιλμ είναι κάτι σαν την μήτρα του ντοκιμαντέρ, αλλά μαζί με τη μέθη του ποιητικού φουτουρισμού, σαν τέκνο του Μαγιακόφσκι.

Η ταινία «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή», η σημαντικότερη ταινία του Ρώσου κινηματογραφιστή Τζίγκα Βερτόφ, αποτελεί ένα μοναδικό δείγμα πειραματικού σινεμά, της δεκαετίας του ’20 στη Ρωσία. Περιγράφει με απαράμιλλο τρόπο την ζωή στην πόλη της Σοβιετικής Ένωσης το 1929. Σε ψηφοφορία του Sight and Sound το 2012, η ταινία ψηφίστηκε ως η 8η καλύτερη όλων των εποχών και το 2014 το καλύτερο ντοκιμαντέρ όλων των εποχών.

KINO PRAVDA no.21 Του ΤΖΙΓΚΑ ΒΕΡΤΟΦ – 29΄

Η ταινία αποτελεί ουσιαστικά το «προοίμιο» ή το σχεδίασμα των «Τριών τραγουδιών για τον Λένιν». Χωρίζεται σε τρία μέρη: Το πρώτο δείχνει τον Λένιν να καθοδηγεί την Επανάσταση, να συντρίβει τη διεθνή εισβολή και τους λευκοφρουρούς και να εκβιομηχανίζει τη Σοβιετική Ένωση. Το δεύτερο δείχνει το θάνατό του και το θρήνο που προκάλεσε. Το τρίτο είναι αφιερωμένο στον τρόπο που οι ιδέες του συνεχίζουν να ζουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Μία από τις καλύτερες εκδόσεις, 21η στη σειρά, του θεματικού κινηματογραφικού, χρονικού περιοδικού υπό τον γενικό τίτλο «Κινοπράβντα» («Κινηματογραφική αλήθεια») του σπουδαίου Τζίγκα Βερτόφ, αποτελεί αναμφισβήτητα το ντοκιμαντέρ «Λενινιστική Κινοπράβντα (Κινοπράβντα Νο 21) – Κινηματογραφικό ποίημα για τον Λένιν» που έκανε πρεμιέρα στις 21 Γενάρη του 1925 σε παραγωγή της «Κουλτκινό».

Δημιουργημένη για την πρώτη επέτειο από το θάνατο του Λένιν, η ταινία περιλαμβάνει ουσιαστικά όλα τα κινηματογραφικά πλάνα του ζωντανού Λένιν.

Η «Κινοπράβντα», από θεματικής πλευράς και από πλευράς περιεχομένου, αλλά και από άποψη φόρμας, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς τα μπρος. Επεκτείνει την κάλυψη των καταγεγραμμένων φαινομένων της ζωής: Εκτός από τα πιο σημαντικά πολιτικά γεγονότα, από τα πιο σημαντικά γεγονότα από τους τομείς της βιομηχανίας, της γεωργίας, του πολιτισμού, η «Κινοπράβντα» περιλαμβάνει επιμέρους σκηνές από την καθημερινή ζωή των εργατών και των αγροτών.

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ (1955) Των Μ.ΜΑΓΙΕΒΣΚΑΓΙΑ – Α. ΜΑΣΛΙΟΥΚΟΒΙ – 111΄  -ΕΓΧΡΩΜΗ

Μία ταινία ντοκουμέντο για την πρωτοποριακή παιδαγωγική μέθοδο του Αντον Μακαρένκο, ενάντια στη βία και στη σκληρότητα που εφαρμόζονταν ως εκπαιδευτικά εργαλεία έως τότε. Ενα φιλμ για τη δύναμη της αφοσίωσης, της αγάπης και της επιμονής, ενάντια στα κοινωνικά στεγανά. Η ταινία του Αλεξέι Μασλιούκοφ, έστω και ως ταινία μυθοπλασίας, αντανακλά πολλές από τις εμπειρίες που βίωσαν τόσο τα παιδιά όσο και ο ίδιος ο Μακαρένκο στην Αποικία Γκόρκι.

Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Νικολάι Σέργκιεφ. Τα παιδιά που πήρε υπό την προστασία του ήταν ορφανά του Ρωσικού εμφυλίου πολέμου και του λιμού που ακολούθησε. Αρα παιδιά τραυματισμένα τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. «Τα περισσότερα από αυτά κατόρθωσαν να μείνουν ζωντανά εξαιτίας της εφευρετικότητας που ανέπτυξαν με σκοπό την επιβίωση: ακολουθούσαν περιφερόμενους θιάσους, αποτολμούσαν κλοπές και γενικά θεωρούνταν κοινωνικά απόβλητα και αντιμετωπίζονταν ως εγκληματίες.» Γίνεται καθ όλα αυτά κατανοητό, πως η πρόκληση για τον ήρωα της ταινίας για να κάνει αυτά τα νέα παιδιά, από αλήτες του δρόμου, σωστούς πολίτες, ήταν τεράστια.

Ο Άντον Σεμένοβιτς Μακαρένκο (1888-1939) είναι ένας από τους διασημότερους παιδαγωγούς του προηγούμενου αιώνα, του οποίου οι πρωτοποριακές και φιλελεύθερες για την εποχή ιδέες επηρέασαν σε πολλούς τομείς τη σύγχρονη θεωρία της εκπαίδευσης. Υπήρξε εμβληματική φιγούρα της οικοδόμησης της Σοβιετικής Ένωσης κατά τις δεκαετίες του ’20 και του ’30, επανεντάσσοντας κοινωνικά νεαρούς με παραβατική συμπεριφορά­ χωρίς να χρησιμοποιεί αυταρχικές μεθόδους και δημιουργώντας «παιδικά χωριά» που λειτουργούσαν σαν εκπαιδευτικές κολεκτίβες. Από τα πολλά συγγράμματά του το αυτοβιογραφικό «Παιδαγωγικό ποίημα», το οποίο αφηγείται την εμπειρία της «αποικίας Μαξίμ Γκόργκι», μεταφέρθηκε στο σινεμά έφτασε και μέχρι το Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κανών το 1956. Γλαφυρή αφήγηση με μια χούφτα ζωηρούς χαρακτήρες σε ένα φιλμ με ιστορική και εκπαιδευτική αξία.

ΕΥΤΥΧΙΑ (1934) Του ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΜΕΝΤΒΕΝΤΚΙΝ – 65΄ – Α/Μ

Για την «Ευτυχία», ο ίδιος ο Αϊζενστάιν επισημαίνει: «Σήμερα είδα πώς γελά ένας Μπολσεβίκος. Πρόκειται για μια τσαπλινική κωμωδία “νέου μοντέλου”. Στον Τσάπλιν το γκανγκ είναι ατομικό. Στον Μεντβέντκιν το γκανγκ είναι σοσιαλιστικό. Η λύση είναι συλλογική. Ο ήρωας ξεκινά απ’ το σημείο που ο Σαρλό μας αφήνει. Να λοιπόν, όχι μόνο ένα εξαιρετικό έργο, αλλά κι ένας μοναδικός καλλιτέχνης, μια αυθεντική προσωπικότητα». Από τις πιο αυθεντικές στιγμές του σοβιετικού κινηματογράφου, που μας χάρισε ένα λαϊκό παραμύθι δηκτικό όσο ελάχιστα.

Ο Κμιρ και η γυναίκα του Άννα δυο φτωχοί αγρότες ζώντας στη τσαρική Ρωσία δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει τι είναι ευτυχία, αφού αναγκάζονται συνέχεια να πληρώνουν στο κράτος και στην εκκλησία. Έτσι η Άννα λέει στο Κμιρ, να ταξιδέψει για να την γνωρίσει και αν δεν τι βρει να μην γυρίσει πίσω. Ξεκινώντας το ταξίδι του θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα πορτοφόλι γεμάτο χρήματα και για μια στιγμή θα πιστέψει ότι η ευτυχία είναι αυτό. Ξεκινάνε λοιπόν να κάνουν μια καινούρια αρχή καλλιεργώντας οι ίδιοι κάποια χωράφια, αγοράζοντας πρώτα ένα άλογο. Το κράτος και η εκκλησία όμως βλέποντας ότι η προσπάθεια τους επέφερε καρπούς, σπεύδουν για να αποκομίσουν τους φόρους τους μη μένοντας τίποτα γι’ αυτούς, (ούτε οι ληστές που πάνε να τους κλέψουν δεν βρίσκουν τίποτα εκτός από το μουλάρι). Ο Κμίρ βλέποντας ότι δεν του έχει απομείνει τίποτα αποφασίζει να πεθάνει, φτιάχνοντας ο ίδιος το φέρετρο του. Κράτος και εκκλησία θα επέμβουν για μια ακόμα φορά, φέρνοντας ακόμα και το στρατό, κάνοντας του την ερώτηση «ποιος του έδωσε το δικαίωμα να πεθάνει;». Τον συλλαμβάνουν και τον οδηγούν για τριάντα τρία χρόνια στη φυλακή όπου και τον βασανίζουν. Επιστρέφοντας από την φυλακή η κοινωνία έχει αλλάξει. Έχει μεσολαβήσει η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση και έχουν δημιουργηθεί τα πρώτα κολχόζ. Ύστερα από τόσα χρόνια φυλακή έχει χάσει κάθε έννοια της ευτυχίας και του είναι δύσκολο να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα, σε αντίθεση με την γυναίκα του που έχει ενταχθεί ενεργά στη ζωή τον κολχόζ, βρίσκοντας την ευτυχία που τόσα χρόνια περίμενε. Τώρα μπορεί η γη να έχει περάσει στα χέρια των αγροτών, παρόλα αυτά παραμένουν ακόμα κατάλοιπα της προηγούμενης κοινωνίας, τάξεις και στρώματα και δεν θα δεχτούν έτσι την αλλαγή. Και όταν αυτοί θα προσπαθήσουν να σαμποτάρουν την παραγωγή βάζοντας φωτιά στο σπίτι του και στον στάβλο τον κοχλόζ ο Κχμίρ θα καταλάβει ότι δεν είναι κομμάτι από αυτούς και θα επιλέξει να σώσει το στάβλο αντί το ίδιο του το σπίτι, τη συλλογικότητα απέναντι στην ατομικότητα.

Ο ΛΕΝΙΝ ΖΕΙ (1958) Του ΜΙΧΑΗΛ ΡΟΜ – 27΄

Η περίοδος της ζωής του Λένιν από το 1918 έως το 1921.

Η κηδεία του Ελιζάροβ, του συζύγου της Άννας, μεγαλύτερης αδελφής του Λένιν, η κηδεία του Σβερντλόβ, ενός από τους ιδρυτές της Σοβιετικής Δημοκρατίας και κοντινού φίλου του Λένιν, το πρώτο συνέδριο για τη Σχολική Παιδεία, η παρέλαση του Κόκκινου Στρατού το 1918 και το 1919, το δεύτερο συνέδριο του Κομιντέρν το 1920, και το τρίτο συνέδριο του Κομιντέρν το 1921.