Κυριακή 20 Γενάρη 2019 – Τι… παίζει σήμερα;

Κινηματογράφος

Η Ιστορία της Πράσινης Γραμμής – Μια νέα κυπριακή ταινία στους κινηματογράφους

Μια κυπριακή ταινία, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ του Πανίκκου Χρυσάνθου, προβάλλεται από τις 17 Ιανουαρίου στον κινηματογράφο τέχνης Studio στην Αθήνα. Πρόκειται για μια συμπαραγωγή Κύπρου και Ελλάδας, που υποστηρίχτηκε από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, το ευρωπαϊκό ταμείο Eurimages, την ΕΡΤ, το ΡΙΚ και το πρόγραμμα Media. Η ταινία γυρίστηκε καθ’ ολοκληρίαν στην Κύπρο και ειδικά στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας.

Είναι μια ιστορία της νεκρής ζώνης. Ο Κύπρος, ένας Ελληνοκύπριος στρατιώτης, που στέλλεται να υπηρετήσει στην «πράσινη γραμμή» της Λευκωσίας, ανακαλύπτει ότι ένας από τους απέναντι στρατιώτες, ο Μουράτ, μένει στο σπίτι του. Ο πόλεμος ανάγκασε και τους δυο να μετακινηθούν – τον Κύπρο από το βορρά στο νότο και τον Μουράτ από το νότο στο βορρά. Όταν ο Μουράτ πάει με άδεια στο χωριό, φέρνει στον Κύπρο ένα δώρο από το σπίτι του, μιαν οικογενειακή φωτογραφία, η οποία ξυπνά τα φαντάσματά του. Μέσα είναι ο σκοτωμένος του πατέρας και η κοπέλλα που αγαπούσε. Όταν ο Μουράτ του προτείνει να κάμουν από ένα κρυφό ταξίδι ο καθένας στην «άλλη πλευρά», ο Κύπρος δέχεται χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες.

Στους κύριους ρόλους βρίσκουμε τους ηθοποιούς Μιχάλη Σοφοκλέους, Cihan Tariman, Matthias Lier, Μαρία Μουστάκα, Αντρέα Τσουρή, Θεόδωρο Μιχαηλίδη, Baris Refikoglu, Αχιλλέα Γραμματικόπουλο, Γιάννα Λευκάτη, Δημήτρη Ξύστρα, Erdogan Kavaz, Αντρέα Αργυρίδη, Σκεύο Πολυκάρπου και Σίμο Τσιάκκα.
Η φωτογραφία είναι του Νίκου Καβουκίδη, η μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη, το μοντάζ του Κύρου Παπαβασιλείου,ο ήχος του Ντίνου Κίττου, τα κοστούμια της Κικής Μήλιου και η σκηνογραφία του Πάρη Μανώλη.

Στην Κύπρο η ταινία προβαλλόταν για ένα μήνα σε όλες τις πόλεις.

Το trailer της ταινίας:

Ανθολόγιο απόψεων για την ταινία

 Η ταινία με καθήλωσε. Ο Πανίκκος Χρυσάνθου κατάφερε να δημιουργήσει μία ταινία με ατόφια κυπριακή ταυτότητα. Που αναδεικνύει απόλυτα χωρίς να κάνει προπαγάνδα την τραγική μοίρα των ανθρώπων όταν γίνονται υποκείμενα εκείνων που κινούν τα πιόνια στη σκακιέρα. Τοποθετημένη χρονολογικά στα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή, πριν την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, όταν ακόμα οι Κύπριοι είχαν νωπές τις μνήμες των κριμάτων τους εκείνων που κατέστρεψαν την πατρίδα τους. Με ιδιαίτερη μαεστρία διαχειρίζεται και αναδεικνύει τις διαφορές κουλτούρας των Κυπρίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από εκείνες των «μητέρων πατρίδων». Χωρίς να τις προσβάλλει από τη μια και χωρίς να κάνει προπαγάνδα από την άλλη. Θαυμάσιες ερμηνείες από τους Κύπριους ερμηνευτές. Ορισμένες σκηνές, όπως εκείνη της συνάντησης του πρωταγωνιστή “Κύπρου” με τον νεκρό πατέρα του κάτω από την ολάνθιστη αμυγδαλιά, εξαιρετικές. Το φινάλε, ένα όνειρο μετέωρο στο χρόνο, με το συναπάντημα των συχωριανών του μικτού χωριού, άλλοι ζωντανοί κι’ άλλοι νεκροί μια σιωπηρή ελεγεία στον πόθο της επανένωσης του τόπου… Θέλω να το ξαναδώ. (Γιώργος Πίττας)

—

Νοιώθω έντονη ακόμη τη συγκίνηση έντονη την ανάγκη να φωνάξω φτάνει πια να πονάει άλλο αυτός ο τόπος ,να μοιράζονται οι άνθρωποι. Φτάνει να αφήνουμε τον εθνικισμό και την αρρωστημένη μισσαλοδοξία να μας διαλύει. Πανίκκο Χρυσάνθου μου μπράβο σε σένα και σε όλους τους συνεργάτες σου για την πραγματικά εξαίρετη ταινία που κάνατε και για όλα αυτά τα μηνύματα που περάσατε μέσα απο ένα υπεροχο μαγικό τρόπο. (Άντρη Δημητρίου)

—

Παρακολούθησα απόψε τη νέα ταινία του Πανίκκου Χρυσάνθου. Είναι πιστεύω η πιο ώριμη και πιο δυνατή δουλειά που έκανε ποτέ. Μια γροθιά στο διαχωρισμό και τη λογική του. Ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζι να πάνε μαζί να το παρακολουθήσουν και την επόμενη να παν πίσω στις συνομιλίες και να φέρουν τη λύση. Την ταινία να παρακολουθήσουν όλα τα σχολεία της Κύπρου και στις δύο κοινότητες. Μπράβο Πανίκο. (Χάρης Ψάλτης)

—

Πήγα να τη δω με πολύ ψηλές προσδοκίες. Τις ξεπέρασε!!!! (Μαίρη Μαχαιρά)

—

Αξίζει πραγματικά να το δείτε!  Ήμουν στην πρώτη προβολή αγγίζει πραγματικές ιστορίες με τρόπο, να μην ειναι καταθλιπτικό αλλα να θελεις να δεις το παρακάτω!

Και πανω απ’ολα το δίδαγμα. ..ΟΧΙ ΠΙΑ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟΣ για χατίρι των γενιών που έρχονται! (Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατζιά)

—

Ο Πανίκος Χρυσάνθου αποτελεί μέρος μιας φαινομενικά ιδιόρρυθμης, βαθύτατα κυπριακής, αλλά και ευρύτερα ιστορικής παράδοσης. Αν το δούμε με τους ευρύτερους όρους της νεωτερικότητας παγκόσμια, είναι ένας καλλιτέχνης, ο οποίος αγωνίζεται συνειδητά για προσφέρει μέσα από το έργο του μια αισθητική πρόταση ως απάντηση σε ένα φαινομενικό αδιέξοδο στην πραγματικότητα. Αν ήταν να χρησιμοποιήσουμε ένα τον ορό του Γκράμσι για τη διανόηση, θα του αποδίδαμε με σιγουριά τον όρο του οργανικού διανοούμενου. Η κυπριακότητα και η ιδιομορφία βρίσκονται στην τοπική εκδοχή αυτού του παγκόσμιου φαινομένου. Στην Κύπρο αυτοί που αμείβονται συνήθως για την παραγωγή είτε γνώσης, είτε μορφών τέχνης είναι άτομα που προσέχουν να κρατούν ισορροπίες με την εξουσία [και όχι απλώς την εμφανή αλλά και τη βαθειά εξουσία των αόρατων κατεστημένων]. Στην Κύπρο, και ιδιαίτερα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, η αντιπαράθεση με την ηγεμονική ιδεολογία στις διάφορες παραλλαγές της, έχει κόστος – το 1930 αφορίστηκε ο Τ. Ανθίας, το 1948 εκδιωχθηκαν καθηγητές από σχολεία γιατί «δεν συμμορφώθηκαν προς τα υποδείξεις» [την υπογραφή δηλώσεων «πίστεως» στην κυβέρνηση των Αθηνών [την οποία στήριζαν οι εν Κύπρο αποικιοκράτες] στον εμφύλιο, και από τότε η ελληνοκυπριακή εκπαίδευση παρέμεινε ένας χώρος, όπου η υποταγή εθεωρείτο μέρος του εκπαιδευτικού έργου… Και παρά τις αλλαγές που ακολουθήσαν, ένα βαθύ κατεστημένο παρέμεινε και στην εκπαίδευση και στα πολιτιστικά. Μέχρι και η ίδρυση Πανεπιστημίου, μια απλή διαδικασία σε άλλες χώρες, έγινε μετά από αγώνες και πιέσεις, και έγινε στόχος/αντικείμενο υστερίας – για να αποτραπεί. Μέχρι και απειλές για αφαίρεση τηβέννων ακούσαμε για όσους δεν συμμορφώνονταν. Μέχρι και υπουργοί Παιδείας που τολμήσαν να προωθήσουν αλλαγές [όπως ο Σοφιανός και ο Δημητρίου] δέχτηκαν τις ανάλογες επιθέσεις…

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Π. Χρυσάνθου κουβαλά μια κυπριακότητα, βαθιά ριζωμένη στην πραγματικότητα [ιστορική και βιωματική] η οποία φαίνεται να απειλεί το κατεστημένο. Εστω και η αντίθεση, πια, ανάμεσα στο διεθνές και τοπικό όσον αφορά στην ηγεμονική ιδεολογία αποκτά κωμικές διαστάσεις… … Η ιδιορρυθμία του είναι η επιμονή στην προβολή του αποκλεισμένου. Και πλήρωσε και αυτός το απαραίτητο κόστος. Το αριστούργημά του, ο «Ακάμας» έγινε στόχος, και από τότε πληρώνει, και ως σκηνοθέτης το τίμημα του οράματος που θέλει να καταγράψει σαν αισθητικό βίωμα… και ως παρέμβαση… Αλλωστε ήταν από τους πρώτους που έθεσε με σαφήνεια το ζήτημα ύπαρξης αυτόνομου κυπριακού κινηματογράφου..

Το ότι επιμένει με ένα πείσμα που θυμίζει το αίσθημα του ιστορικού καθήκοντος, δεν είναι μόνο πολιτικό – φαίνεται να αναδύεται από μια εικόνα, παράλληλη, υπαρκτή και υπόγεια στην ίδια την πραγματικότητα, που επιμένει να είναι εκεί, παρά τις υστερίες και τις λογοκρισίες της επιφάνειας..

Η «Ιστορία της Πράσινης Γραμμής» φαίνεται να ακολουθεί το δρόμο που άνοιξε με τα προηγούμενα έργα του – μια διερεύνηση του τραύματος του διαχωρισμού με φόντο από τη μια την κυπριακή ιστορία από τη δεκαετία του 1950 [όπως στον Ακάμα] και του 1960 [όπως στην «Λεπτομέρεια στην Κύπρο»], και από την άλλη την πραγματικότητα του φυσικού χώρου, αλλά και των καθημερινών ιστοριών που δεν χωρούν στα κουτούθκια του διαχωρισμού.. (Αντρέας Παναγιώτου, Δεύτερη Ανάγνωση 27.03.2017 “Υπάρχει κυπριακός κινηματογράφος και είναι δικοινοτικός”

—

Την ιστορία αυτής της (πράσινης) δικής μας γραμμής αναπτύσσει με τρυφερότητα, με χιούμορ, με ιστορικές αναδρομές, με πολλά συναισθήματα στην ταινία του ο Πανίκκος Χρυσάνθου. Μια ταινία απ’ αυτές που θα έπρεπε να βλέπουμε συχνά και η οποία όμως αποτελεί ουσιαστικά την εξαίρεση σ’ ένα περιβάλλον που δείχνει να αναπολεί τις μάχες που τη χάραξαν. Αξίζει! Όχι ως προς τα πολιτικά της μηνύματα αλλά κυρίως ως προς το δίωρο εκείνο που προσφέρει στον καθένα τη δυνατότητα να ανταμώσει με τον εαυτό του και να επαναπροσδιοριστεί.

Η δική μας γραμμή είναι πράσινη. Και για πρώτη φορά σκεφτόμουν πως αυτό δεν έχει να κάνει με το μελάνι που χρησιμοποίησαν οι Εγγλέζοι χαράζοντάς την. Είναι πράσινη γιατί στην πραγματικότητα κρύβει μέσα της την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Κι ίσως γιατί οι άνθρωποι δεν κατάφεραν ποτέ να την αποξενώσουν από τη φύση αλλά και την ανάγκη τους να έρθουν σε επαφή με το άλλο μισό… (Γιώργος Κασκάνης, Αρχισυντάκτης εφημερίδας Πολίτης)

—

Αυτή είναι η δική μας ιστορία. Όλων μας. Η ιστορία της Κύπρου και των Κυπρίων. Σακούλες με άμμο, συρματοπλέγματα, νεκρή ζώνη. Χόρτα που μεγαλώνουν άναρχα στα χαλάσματα της νεκρής ζώνης. Θα κοιτάς αυτή την εικόνα πότε ακούγοντας τη φωνή του μουεζίνη και πότε τον ήχο της καμπάνας. Αν θέλετε να βρείτε τον εαυτό σας σε αυτή την ιστορία, θα βγείτε για περπάτημα στην Πράσινη Γραμμή με τον Πανίκκο Χρυσάνθου. Και ξαφνικά θα σταματήσετε ανάμεσα σε δύο σκοπιές, δύο φυλάκια. Στη μια σκοπιά Τουρκοκύπριος στρατιώτης. Στην άλλη Ελληνοκύπριος στρατιώτης. Ο ένας απέναντι στον άλλον. Ανάμεσά τους μόνο μια απόσταση πέντε-δέκα βήματα. Συζητούν. Ο Τούρκος ξέρει λίγα ελληνικά και ο Έλληνας λίγα τουρκικά. Κάποτε αφήνουν τα όπλα τους στη σκοπιά και συναντιούνται στη μέση. Σαν δύο αδέλφια, όχι σαν δύο εχθροί. Δίδουν ο ένας στον άλλο τσιγάρα, φάρμακα κ.λπ. Σε αυτό ακριβώς το σημείο θα σταθείς και θα σκεφτείς. Ποιος μας έκανε εχθρούς; Ποιος μας έβαλε στο χέρι αυτά τα όπλα για να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας; Ο Πανίκκος θα μας δείξει περισσότερα. Κοιτάξτε. Ποιος είναι αυτός που βλέπετε; Ο Τούρκος διοικητής. Έκανε έφοδο στον Τούρκο σκοπό στο φυλάκιο. Σίγουρα τον έσπρωξε ο διάβολος. Και έπιασε τον στρατιώτη μας καθώς αγκαλιαζόταν με τον Ελληνοκύπριο στρατιώτη. Λύσσαξε από οργή. Έβγαλε το όπλο του και το ακούμπησε στο σβέρκο του στρατιώτη. Η καρδιά σας χτυπάει από αγωνία, έτσι δεν είναι; Θα τον πυροβολήσει ή όχι; Δεν τον πυροβολεί. Αλλά με τις δύο επιλογές που του δίνει είναι σαν να τον πυροβολεί. «Είτε θα πεθάνεις εσύ, είτε θα πεθάνει αυτός, διάλεξε», του λέει. Αυτό μου θύμισε την «Επιλογής της Σοφίας». Ο Γερμανός ναζί διοικητής θα πάρει και θα σκοτώσει το ένα από τα δύο παιδιά της στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και λέει στη Σοφία «διάλεξε». Πώς να κάνει τέτοια επιλογή η καημένη η μάνα; Πώς να θυσιάσει το ένα της παιδί; Αλλά, αν δεν το κάνει, θα πεθάνουν όλοι. Ο στρατιώτης μας κοιτάει με φόβο και δισταγμό τον διοικητή που του ακούμπησε το πιστόλι στο σβέρκο. Το αίμα παγώνει και δυστυχώς δεν μπορεί να ρισκάρει να πεθάνει. Για να σώσει τη δική του ζωή αποφασίζει να σκοτώσει τον Ελληνοκύπριο στρατιώτη, τον οποίο αγαπούσε σαν αδελφό και λίγο πριν αγκάλιαζε. «Άντε, φώναξέ τον να έρθει», τον διατάζει ο διοικητής του. Τον φωνάζει. Ο στρατιώτης έρχεται από την απέναντι πλευρά γελώντας με χαρά, όπως πάντα. Άοπλος. Αλλά αυτή τη φορά ο δικός μας κρατάει όπλο. Ο Ελληνοκύπριος στρατιώτης, που είδε ότι όπλισε το όπλο αυτό, νομίζει ότι αστειεύεται. «Μα τι κάνεις μωρέ;», του λέει.

Ο Πανίκκος δεν θέλει να μας πλακώσει αμέσως η απαισιοδοξία και να εγκαταλείψουμε αυτό το φυλάκιο. Παρά το γεγονός ότι συντελέστηκε ένα ύπουλο έγκλημα εδώ, δεν τελειώνει η φιλία των Τούρκων και των Ελλήνων σκοπών, ο διάλογός τους και οι συναντήσεις τους στη νεκρή ζώνη. Ύστερα, δύο σκοποί γίνονται πιο στενοί φίλοι. Και όταν πιάνουν την κουβέντα, αποδεικνύεται ότι ο Έλληνας στρατιώτης ήταν ερωτευμένος με ένα κορίτσι Τουρκάλα ονόματι Γκιουλ. Ο δικός μας φέρνει την Γκιουλ στο φυλάκιο και κανονίζει να συναντηθούν. Μάλιστα κάνουν έρωτα και κάπου μέσα στα χαλάσματα. Η φιλία προχωράει πολύ. Ο Τούρκος σκοπός περνά τον Έλληνα στρατιώτη στον βορρά μια μέρα που είχε άδεια και αργότερα ο Έλληνας περνάει τον Τούρκο στον νότο. Μήπως ήταν τόσο εύκολο να τολμήσει να το κάνει κάποιος αυτό στα τέλη της δεκαετίας του 1970;

Να μην διηγηθώ περισσότερο. Βγείτε και εσείς σε αυτό το ταξίδι με τον Πανίκκο και δέστε το. Ζήστε το και εσείς με εκείνα τα θαυμάσια ελληνικά τραγούδια και τα μοιρολόγια. «Η Ιστορία της Πράσινης Γραμμής». Η δεύτερη ταινία του Πανίκκου Χρυσάνθου. Διαρκεί περίπου δύο ώρες. Μια ταινία που θα παρακολουθήσετε με κομμένη την ανάσα και θα θέλετε να μην τελειώσει. Μετά την πρώτη του ταινία, τον «Ακάμα», βρήκαμε τον Πανίκκο πιο ώριμο, πιο τελειοποιημένο. Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι στο μέλλον θα ξεπεράσει και αυτή του την ταινία. Σε αυτήν υπάρχει η αύρα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και η αύρα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μας το έδειξε αυτό στο πανί. Γνωρίσαμε λίγο πιο πολύ τον εαυτό μας. Του χρωστάμε ένα ευχαριστώ όλοι. (Shener Levent, Στην τουρκοκυπριακήν εφημερίδα «Afrika”)

Ο δρόμος μας – Στους κινηματογράφους το ντοκιμαντέρ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ

Από την Πέμπτη 29 Νοέμβρη θα προβάλλεται στους κινηματογράφους σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, το Ντοκιμαντέρ «Ο Δρόμος μας», που είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια του ΚΚΕ.

Καρέ-καρέ μέσα σε 100 λεπτά διατρέχει την πλούσια Ιστορία του ΚΚΕ. Σπάνια αρχειακά ντοκουμέντα, δραματοποιημένο οπτικοακουστικό υλικό, πρωτότυπη μουσική. Πάνω από 100 συντελεστές, οι οποίοι δούλεψαν ακούραστα και εθελοντικά.

Για τα γυρίσματα του Ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε κινηματογραφική ομάδα, αποτελούμενη από τους: Σήφη Στάμου, Παυλίνα Αγαλιανού, με υπεύθυνο τον Κώστα Σταματόπουλο. Ακόμα, για το σενάριο και την έρευνα του Ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε ομάδα αποτελούμενη από τους: Θανάση Λεκάτη, Φάνη Παρρή, Αλέξανδρο Βαλσαμή, με υπεύθυνο τον Γιάννη Κλεφτογιάννη.

Τη διεύθυνση φωτογραφίας έκανε ο Άκης Αποστολίδης. Μουσικά έντυσε το Ντοκιμαντέρ η Σοφία Καμαγιάννη.

Σπικάζ: Δανάη Κατσαμένη, Μίλτος Δημουλής.

Μοντάζ: Σωτήρης Γκέκας.

Στο Ντοκιμαντέρ εμφανίζονται και αφηγούνται on camera οι: Παύλος Ορκόπουλος, Μαριάνθη Σοντάκη, Δημήτρης Αλεξανδρής και Λίλα Καφαντάρη. Σε αφηγήσεις, απαγγελίες λογοτεχνικών κειμένων και ντοκουμέντων δανείζουν επίσης τη φωνή τους οι: Δημήτρης Καταλειφός, Κώστας Καζάκος, Ελένη Γερασιμίδου, Διονύσης Ξενάκης.

Συμμετέχουν ακόμα δεκάδες ηθοποιοί και μουσικοί.

Στην Αθήνα το ντοκιμαντέρ συνεχίζει να προβάλλεται στο «Studio New Star Art Cinema», από 13 – 19/12, από Πέμπτη έως Κυριακή στις 6.30 μ.μ., από Δευτέρα έως Τετάρτη στις 20.30 μ.μ.

Στη Θεσσαλονίκη: Στον κινηματογράφο «Φαργκάνη» (Αγ. Παντελεήμονος 10), από Πέμπτη 13/12 μέχρι Κυριακή 16/12, στις 7 μ.μ. και από 17/12 μέχρι 19/12, στις 9 μ.μ.. Στο Δημοτικό Κινηματογράφο Ευόσμου (μέχρι την Κυριακή 9/12, κάθε μέρα στις 6 μ.μ.) και στο Δημοτικό κινηματογράφο Νεάπολης – Συκεών (Από Πέμπτη 6/12 έως Κυριακή 9/12, στις 7.30 μ.μ.)

Επίσης, μέχρι στιγμής έχουν ανακοινωθεί οι εξής κινηματογράφοι:Αγιος Νικόλαος Κρήτης: «REX», Αγρίνιο: «Ανεσις», Αίγινα: «Σινέ Τιτίνα», 6/12 και 7/12 στις 8.30 μ.μ., 8/12 στις 6.30 μ.μ. και 8.30 μ.μ., 9/12 στις 11.30 π.μ. και 6.30 μ.μ., Αλεξανδρούπολη: «Ηλύσια», Αμαλιάδα: «Cine Cinema», Αμφισσα: Κορδώνειο Πνευματικό Κέντρο και Κινηματογραφική Λέσχη, Ανδρος: Κινηματογραφική Λέσχη, Αργος: «VALIA plus Cinema», 3/12 – 5/12, 6 μ.μ., Αρτα: «Σινέ Παλλάς», Βέροια: «Cinema Σταρ», 2/12 – 5/12, Γιάννενα: Πνευματικό Κέντρο, Γρεβενά: Δημοτικός Κινηματογράφος, 3/12 – 5/12, Γύθειο: Κινηματογραφική Λέσχη, Ζάκυνθος: «Φώσκολος», Ηράκλειο:«Βιτσέντζος Κορνάρος», 7/12 και 10/12 έως 12/12, 6 μ.μ., Ιωάννινα:Πνευματικό Κέντρο, Καβάλα: «Απόλλων», 3/12 – 5/12, 7.30 μ.μ., Καλαμάτα:«Cine Center», 5/12, Καστοριά: «City Center Cinemas», Κατερίνη:«Ευκαρπίδη», 3/12 – 7/12, 5.30 μ.μ., Κέρκυρα: «Σινέ Ορφεύς», 10/12 – 12/12, 7.30 μ.μ., Κιλκίς: «Αστρον», Κοζάνη: «Ολύμπιον», 5/12, 7 μ.μ., Κόρινθος: «Απόλλων», 3/12 – 5/12, 7.30 μ.μ., Κως: «Cine Orfeas», Λευκάδα: Πνευματικό Κέντρο, Λέσβος: «Cine Αρίων», 4/12, 7 μ.μ., Ικαρία:Αίθουσα Εκδηλώσεων Παλαιού Δημαρχείου, 7 και 8/12, 8.30 μ.μ., στην Αίθουσα του Συλλόγου Μάραθου στις 9/12, 8.30 μ.μ., Λάρισα: «Cine Victoria», 10/12 – 12/12, 7.30 μ.μ., Πύργος: «Ορφέας», Ρέθυμνο: «CINE Απόλλων», Ρόδος: «Pallas 5 Cinemas Center», 6/12, 7/12, 10/12, Σέρρες:«Σινεμά Κρόνιο», Σπάρτη: «Cinema Center», Σύρος: «Παλλάς» (Ερμούπολη), Τρίκαλα: «Τηλέμαχος» 6/12 έως 9/12, Χανιά: «Αττικόν», 6/12 έως 9/12, 8 μ.μ., Κύπρος: «Πάνθεον Λευκωσία», 10/12 – 13/12.

Διανομή «NEW STAR»

Πρόγραμμα προβολών Χειμερινού Κινηματογράφου Δήμου Πετρούπολης

Ο χειμερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης ξεκίνησε τις προβολές του και μας καλεί να ζήσουμε και φέτος τη μαγεία της 7ης τέχνης και να απολαύσετε τις προβολές στον φιλόξενο χώρο του Πνευματικού Κέντρου της πόλης (Μπουμπουλίνας 59 και Αθ. Διάκου), με ποικίλες καλλιτεχνικές παραγωγές ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, μεταξύ των οποίων και βραβευμένες ταινίες.

Η επιλογή των ταινιών είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της Κινηματογραφικής Λέσχης με το Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΗ.ΚΕ.ΠΕ. (Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Πετρούπολης).

Ακολουθεί το πρόγραμμα των προβολών:

Τώρα που ο φασισμός σηκώνει ξανά κεφάλι στη Βραζιλία, επίκαιρο όσο ποτέ: «Η μέρα που διήρκεσε 21 χρόνια» στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ και STUDIO new star art cinema

Πάνω από 10 συμμετοχές σε Διεθνή Φεστιβάλ. Ειδικά Βραβεία Κριτικής επιτροπής (22ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αριζόνα, 29ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Long Island). Βραβείο Καλύτερου Ξένου Ντοκυμαντέρ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφο St Trope.

Το ανατρεπτικό ιστορικό ντοκιμαντέρ του Camilo Tavares «Η μέρα που διήρκεσε 21 χρόνια», ένα ιστορικό θρίλερ που παρέχει αποδείξεις για τη χειραγώγηση και τη χρηματοδότηση των επενδύσεων από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης, για τη διεξαγωγή του στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Βραζιλία το 1964, προβάλλεται ξανά από τη New Star, από την Πέμπτη 1 του Νοέμβρη 2018 στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ και STUDIO new star art cinema

Δείτε το trailer της ταινίας:

“Εξαιρετικό αρχειακό ντοκιμαντέρ που εξετάζει τους τοπικούς παράγοντες και την εμπλοκή των ΗΠΑ, που κατέστησαν τη Βραζιλία στρατιωτική δικτατορία… Καθηλωτικό Ντοκυμαντέρ” . The Hollywood Reporter

“Η ανάμειξή των Ηνωμένων Πολιτειών στη Νοτιοαμερικανική πολιτική ξεσκεπάζεται εντελώς στο «Η μέρα που διήρκεσε 21 χρόνια». Ένα ντοκυμαντέρ που ανοίγει τα μάτια και χαίρει επιδοκιμασίας.”  Variety

“«Η μέρα που διήρκεσε 21 χρόνια» προσφέρει μια ενδελεχή εικόνα των πολιτικών μηχανισμών. Μια συναρπαστική εμβάθυνση στα αμερικανικά κυβερνητικά σχέδια και τα σχέδια της CIA.”  ScreenDaily

«Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΙΗΡΚΕΣΕ 21 ΧΡΟΝΙΑ»

Βραζιλία, 2012 – Διάρκεια 77΄

Σκηνοθεσία: Camilo Tavares.

Φωτογραφία: Andre Macedo.

Μουσική: Ντίνο Βισέντε.

“Ένας θησαυρός!” –Estado // “Μία αληθινή ταινία.” –Filmmaker // “Excellent, gripping story” -The Hollywood Reporter USA

“Revelator deserves fest” -Variety- USA // “Fascinating” –ScreenDaily- USA // “A gem” – Luiz Carlos Merten -Estado

“A real movie” – Nelson Pereira dos Santos – Filmmaker // “Hard-hitting, helps to build the country’s history” – Luis Nassif -Carta Maior

***

“Ταξιδεύοντας με τον Μίκη” του Αστέρη Κούτουλα: Στους κινηματογράφους από την New Star στις 25 Οκτώβρη

Από το γεμάτο εναλλαγή ιστορικό και ακατέργαστο οπτικό υλικό των περίπου 600 ωρών που γύρισε σε διάστημα 30 ετών, ο Αστέρης Κούτουλας συμπυκνώνει μέσα σε μιάμιση ώρα στιγμές που παρουσιάζουν την αυθεντική εικόνα του «πνευματικού αναρχικού» Μίκη Θεοδωράκη. Ο δημιουργός παντρεύει στην ταινία του πολλές προσωπικές στιγμές του καλλιτέχνη με ιστορικό υλικό, πλάνα τεκμηρίωσης με μυθοπλασία και τη μουσική του Θεοδωράκη με τον αντίκτυπό της σε νέους καλλιτέχνες της κλασικής μουσικής, της τζαζ, της electro ή της rap. Μια ταινία-δοκίμιο, που δεν ακολουθεί μια χρονολογική σειρά, αλλά παρουσιάζεται σε μια ιδιόμορφη χρονική μίξη επιτρέποντας στον θεατή να ζήσει συναρπαστικές, εύθυμες, μυστηριώδεις, αλλά και πολύ χαρακτηριστικές στιγμές από την «on the road» ζωή ενός μοναδικού και χαρισματικού καλλιτέχνη. Στο παράλληλο σύμπαν της ταινίας –εμπνευσμένης από τη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη– οι σκέψεις γίνονται εικόνα, προβληματισμοί, πίνακες μιας αγνής θεότητας, μιας ερωτικής ιερότητας, μιας μυστηριακής αγάπης.

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΗ
Μια ταινία docufiction του Αστέρη Κούτουλα
Στους κινηματογράφους 25 Οκτωβρίου 2018
Διανομή: NEW STAR

Συντελεστές/Ηθοποιοί (επιλογή):

Μίκης Θεοδωράκης

Marina – Sandra von Ruffin

Akar – Στάθης Παπαδόπουλος

Panaretos – Carlos Rodriguez

Sofia Pintzou, Rafika Chawishe, Maria Kousouni, Kat Voltage, Katharina Hein, Inka Neumann, Rosa Merino Claros, Stella Kalafati, Constantine Isaiah, Marilyn Rose κ.ά.

Μουσικοί (επιλογή): Air Cushion Finish, Αλέξια, Anna RF, Bejarano & Microphone Mafia, Çiğdem Aslan, Deerhoof, Francesco Diaz, Γιάννης Ζώτος, Γιώργος Θεοδωράκης, Κώστας Θωμαΐδης, Eves Karydas, Johanna Krumin, Zülfü Livaneli, Melentini, Γιώργος Νταλάρας, Πέτρος Πανδής, Μαρία Παπαγεωργίου, Dulce Pontes, Άννα Ρεζάν, Henning Schmiedt, Sebastian Schwab, Μαρία Φαραντούρη κ.ά.

Σκηνοθεσία: Αστέρης Κούτουλας

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Σενάριο: Αστέρης & Ίνα Κούτουλα

Κάμερα: Μάικ Γερανιός

On the Road Kamera (1987-2017): Aστέρης Κούτουλας

Μοντάζ: Κλεοπάτρα Δημητρίου & Γιάννης Σακαρίδης

Mίξη Μουσικής & Mastering: Αλέξανδρος Καρόζας

Ήχος: Αλέξανδρος Καρόζας & Klaus Salge

Kοστούμια: Heike Hartmann & Annabell Johannes

Mακιγιάζ: Johanna Rosskamp

Διεύθυνση Παραγωγής: Μάρσια Τζιβάρα

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Aχιλλέας Γκατσόπουλος

Καλλιτεχνική Οργάνωση & Συμβουλευτική: Ινα Κούτουλα , DomQuichotte, James Chressanthis (ASC) & Klaus Salge

Συμπαραγωγοί: Schott Music, Γιάννης Σακαρίδης & EΡΤ

Παραγωγοί: Αστέρης Κούτουλας & Ίνα Κούτουλα

Διάρκεια: 88 λεπτά / Έγχρωμο, DCP / Διανομή: NEW STAR

Παγκόσμια Πρεμιέρα στο γερμανικό φεστιβάλ Internationale Hofer Filmtage 2017.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Το «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» στην πραγματικότητα παρουσιάζει την γέννηση μιας ταινίας από το πνεύμα της μουσικής. Ως παιδί προσφύγων του ελληνικού εμφυλίου, μεγάλωσα με την μουσική του Θεοδωράκη και τους στίχους του Ρίτσου και του Ελύτη. Για μένα ως Έλληνας της διασποράς, η «Ελλάδα της Τέχνης» υπήρξε ανέκαθεν το «σπίτι» μου, η «πατρίδα» μου.

Το «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» συνοψίζει μια οπτική προσέγγιση, μια «καταδίωξη», την δημιουργία ενός πεδίου στον ορίζοντα μέσα, πέρα, προς και από τον κόσμο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη. Είναι μια υβριδική ταινία για μια υβριδική ζωή, που τρέχει υποδειγματικά μεταξύ δύο αντίθετων πόλων: της περιφέρειας και του κέντρου, της Ελλάδας και της Γερμανίας, της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων, των ιδιωτικών στιγμών και της δημόσιας παρουσίας, του ασπρόμαυρου και του έγχρωμου, της προσωπικής γκαρνταρόμπας (backstage) και της μεγάλης σκηνής. Ως καλλιτέχνης του Βερολίνου είχα πάντα μπροστά στα μάτια μου το Τείχος και γυρισμένη την πλάτη μου στην βερολινέζικη ουδέτερη ζώνη (No Man’s Land). Το «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα.

Αστέρης Κούτουλας

Λίγα λόγια από τον Μίκη

Η μεγάλη ποικιλία του μουσικού μου έργου ήταν ο συνεκτικός καμβάς και συγχρόνως το αίνιγμα που έπρεπε να λύσει ο σκηνοθέτης Αστέρης Κούτουλας στην καινούργια του ταινία ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΗ, ώστε από αυτή την φανταστική ποικιλία τόπων, ανθρώπων και ήχων να συνθέσει ένα ενιαίο και αυτοτελές έργο.

Κιόλας μέσα από το πρώτο έργο του Αστέρη, το ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΗΔΕΙΑ (Recycling Medea), διέκρινα την ιδιαίτερη προσωπική του ματιά, που πραγματικά ήταν μια ευτυχής έκπληξη για μένα, γιατί μου αποκάλυπτε εντελώς νέους εκφραστικούς τρόπους στη διαχείριση της ζωής και του έργου μου.

Σας διαβεβαιώ, ότι αυτή η παραδοχή δεν ήταν εύκολη για μένα λόγω του όγκου του έργου μου και της πολυτάραχης ζωής μου μέσα από τους δύσκολους δρόμους της σύγχρονης ιστορίας μας. Κι ακόμα γιατί ήταν επόμενο να έχω καταλήξει στους δικούς μου προσωπικούς κωδικούς ως προς την φιλοσοφία και την αισθητική, όπως σμιλεύτηκαν μέσα από τις εμπειρίες και τις σκέψεις μου.

Αντιθέτως όμως, θα έλεγα ότι αντί να με απωθήσουν οι νέοι ορίζοντες που άνοιγε με βάση τη ζωή και το έργο μου στον τομέα της κινηματογραφικής σκηνοθεσίας, με πλούτισαν ψυχικά, πνευματικά και διανοητικά, γιατί με βοήθησαν να δω τον εαυτό μου και το έργο μου με το ανανεωμένο και τολμηρό βλέμμα του σήμερα και του αύριο.

Θα ‘λεγα ότι αυτή η προσέγγιση με κάνει να νοιώθω νέος ανάμεσά σας, καθώς συντρίβει τα δεκάδες χρόνια με τα οποία με έχει φορτώσει η αδάμαστη ζωή μου.

Μίκης Θεοδωράκης

Λίγα λόγια από την συγγραφέα Ιωάννα Καρατζαφέρη

«Το δώρο»

… Η βραδιά στο σπίτι του Μίκη ανήκε στην προβολή της ταινίας του Αστέρη Κούτουλα, αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη να διευθύνει ορχήστρες σε μουσικούς χώρους, στάδια, θέατρα και αλλού, με πλήρεις ορχήστρες σε διάφορες πόλεις του κόσμου, με ακροατές κάθε φορά και μιας άλλης εθνικότητας, φυλής και πολιτισμού να συνωστίζονται, να τραγουδούν, άλλοτε στη γλώσσα του συνθέτη και του ποιητή που είχε μελοποιήσει τους στίχους του, ή μεταφρασμένα στη δική τους γλώσσα, ακόμα και στα Ιμαλάια, που σε κάποια κορυφή πέντε μουσικοί παίζουν με τα δικά τους παραδοσιακά όργανα τη μουσική Θεοδωράκη.

Η ιδιοφυΐα του σκηνοθέτη Αστέρη Κούτουλα να διαμοιράσει τον χρόνο διάρκειας της ταινίας σε εξάλεπτες παρουσιάσεις του Μίκη να διευθύνει τις ορχήστρες δεν διαχωρίζεται από την καλλιτεχνική του επιδίωξη να ταυτιστεί μαζί του. Παρακολουθούσαμε την εξέλιξη της ταινίας καθηλωμένοι στις θέσεις μας, έχοντας ανάμεσά μας δυο δημιουργούς που δεν αφήνουν κανένα κενό ανάμεσα στη δημιουργία και την παρουσίασή της ενώπιον σ’ ένα κοινό, κάθε φορά διαφορετικό. Ο Θεοδωράκης, καθισμένος αναπαυτικά, παρακολουθούσε μ’ ένα πλατύ, ευτυχισμένο χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπό του, απολαμβάνοντας ευτυχισμένες μουσικές αναμνήσεις από το παρελθόν, διάσπαρτες στον χρόνο και τον χώρο.

Τον έβλεπα, με τα εσωτερικά μου μάτια, να ψηλώνει καθώς από νέος συμπλήρωνε κάθε του πεντάγραμμο, να απογειώνεται, να αγκαλιάζει με τα μακριά του χέρια τον κόσμο, τον Αστέρη να τον απαθανατίζει μέσα από μια άλλη μεικτή έκφραση τέχνης και τεχνολογίας, και τα έργα των δυο δημιουργών να σμίγουν και να γίνονται ένα σώμα, στιβαρό και αδιάσπαστο σαν διαμάντι.

Η ταινία του Αστέρη Κούτουλα, όπως και η δική του Μήδεια, γεννούσαν μέσα μου, κρυφά από τους άλλους, την ελπίδα για έναν άλλο κινηματογράφο, χωρίς εγκλήματα, όπλα, πολεμικές ιαχές και καταστροφικές επιδρομές.

Το δώρο μεγάλωνε και απογειωνόταν και ο Θεοδωράκης έλεγε στην ταινία πως από μικρός ήθελε να πετάξει στο Διάστημα, όπως τα πουλιά, και δεν καταλάβαινε γιατί δεν μπορούσε.

Είχαμε μείνει όλοι, χωρίς να εξαιρείται ούτε ο Μίκης, εκστατικοί και από δέος, μην μπορώντας να αγκαλιάσουμε τον ίδιο, τον χειροκροτήσαμε όπως και τον Αστέρη.

Αυτό δεν ήταν δώρο, ήταν θεία κοινωνία.

«Το δώρο» της Ιωάννας Καρατζαφέρη – © diastixo.gr

Βιογραφικό του σκηνοθέτη

Ο Αστέρης Κούτουλας γεννήθηκε στην Οραντέα της Ρουμανίας από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες. Το 1968 μετακόμισε οικογενειακά στην Δρέσδη της τότε Ανατολικής Γερμανίας και σπούδασε γερμανική Φιλολογία την Λειψία. Από το 1981 εργάζεται ως συγγραφέας, δημοσιογράφος και μεταφραστής. Υπήρξε εκδότης της σειράς «Bizarre Städte» (1987-1989) και του περιοδικού Sondeur (1990-1991). Aπό το 1986 εργάζεται ως μάνατζερ διοργάνωσης συναυλιών, από το 1989 ως παραγωγός event και μουσικών δρώμενων και παράλληλα ως παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Είναι στενός συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη από το 1981. Είναι εμπνευστής του Hellas Filmbox Berlin, του μεγαλύτερου φεστιβάλ ελληνικών ταινιών και ελληνικής θεματολογίας της Ευρώπης. Η ταινία «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» είναι μέρος της τετραλογίας «Θάνατος» (Thanatos Tetralogy). Τα άλλα μέρη είναι το «Ανακυκλώνοντας την Μήδεια» του 2014, το «Ηλέκτρα» που τα γυρίσματα μόλις ξεκινούν και το «Αντιγόνη» που θα ακολουθήσει. Ζει και εργάζεται μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας.

***

Χειμερινός κύκλος κινηματογραφικών προβολών στην Ικαρία

O Δήμος Ικαρίας ολοκληρώνοντας τις προβολές στον θερινό δημοτικό κινηματογράφο, που διοργάνωσε φέτος για  4η συνεχή θερινή περίοδο, ενημερώνει ότι από τις αρχές Οκτωβρίου διοργανώνει – στην ανακαινισμένη αίθουσα εκδηλώσεων του Παλιού δημαρχείου στον Άγιο Κήρυκο– για πρώτη φορά ένα χειμερινό κύκλο κινηματογραφικών προβολών (κάθε Παρασκευή και Δευτέρα) πάντα με ελεύθερη είσοδο για όλους, ανοίγοντας ένα παράθυρο σε αξιόλογα κινηματογραφικά έργα, προσφέροντας μια πολιτιστική διέξοδο στις πολιτιστικά «κρύες νύχτες του χειμώνα».

Η πρωτοβουλία αυτή της Δημοτικής Αρχής, σε συνδυασμό με την προσπάθεια αναβάθμισης των υποδομών (π.χ νέο προβολικό σύστημα στον θερινό,  δημιουργία χειμερινής αίθουσας προβολών) αποδεικνύει τον ουσιαστικό ρόλο που μπορεί και πρέπει να παίξει ένας Δήμος, κόντρα στη ραγδαία εμπορευματοποίηση και την πολιτιστική υποταγή.

Ταυτόχρονα παραχωρείται δωρεάν η χρήση του χώρου σε όσους συλλόγους  ενδιαφέρονται (Κινηματογραφική λέσχη – συλλόγους γονέων, κλπ) για την παρουσίαση ενός παραλλήλου προγράμματος προβολών.

«Τσε: Ο Αργεντίνος»

***

Προβάλλεται για πρώτη φορά στους ελληνικούς κινηματογράφους το δεύτερο μέρος της ταινίας του Στίβεν Σόντερμπεργκ για τη ζωή του θρυλικού επαναστάτη Τσε Γκεβάρα,«Τσε: Ο επαναστάτης» (2008).

Αμέσως μετά την Κουβανική Επανάσταση, ο Τσε είναι πιο διάσημος από ποτέ. Ξαφνικά τα ίχνη του χάνονται μέχρι που εμφανίζεται στη Βολιβία. Εκεί θα οργανώσει μια μικρή ομάδα από Κουβανούς συντρόφους και Βολιβιανούς νεοσύλλεκτους με σκοπό να ξεκινήσουν τη μεγάλη επανάσταση της Λατινικής Αμερικής. Η Βολιβιανή επιχείρηση καταλήγει σε αποτυχία και οδηγεί τον Τσε στον θάνατο.

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σόντερμπεργκ

Παραγωγή: Λόρα Μπίκφορντ, Μπενίσιο Ντελ Τόρο

Σενάριο: Πίτερ Μπάκμαν

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Πίτερ Άντριους

Σχεδιασμός Παραγωγής: Αντσόν Γκόμεζ

Μουσική: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας

Με τους: Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Κάρλος Μπαρδέμ, Ντεμιάν Μπισίρ, Χοακίμ Ντε Αλμέιντα, Εντουάρντ Φερνάντεζ, Μαρκ-Αντρέ Γκροντέν, Όσκαρ Χαενάδα, Καλίλ Μέντεζ, Ελβίρα Μίνγκεζ, Ματ Ντέιμον, Τζόρντι Μογιά, Φράνκα Ποτέντε.

Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ

Διάρκεια: 131′

Έτος Παραγωγής: 2008.

***

Εκθέσεις

«Μια κόκκινη γραμμή τον δρόμο μάς δείχνει»: Η μεγάλη έκθεση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100χρονα του Κόμματος

Στον όμορφο εκθεσιακό χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου του δήμου Αθηναίων «Μελίνα», στο κέντρο της Αθήνας, στο Θησείο, θα φιλοξενηθεί από τις 5 έως τις 30 Νοέμβρη η μεγάλη έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του, με τίτλο ««Μια κόκκινη γραμμή το δρόμο μάς δείχνει».

Μπροστά στην τελική ευθεία του γιορτασμού, οι επισκέπτες της έκθεσης θα έχουν την ευκαιρία να δουν να ξεδιπλώνεται μπροστά τους η μεγαλειώδης διαδρομή του ΚΚΕ μέσα από τις κορυφαίες στιγμές της δράσης του, σε όλη τη ζωή του. Μια «κόκκινη γραμμή» που περιπλέκεται με τις μεγάλες εθνικές και διεθνείς εξελίξεις, αλλά και με γεγονότα όπου το ίδιο το ΚΚΕ πρωτοστάτησε και δημιούργησε.

Συγκλονιστικό φωτογραφικό και αρχειακό υλικό

Στην έκθεση θα παρουσιαστούν χιλιάδες φωτογραφικά και αρχειακά ντοκουμέντα, μαρτυρίες της συναρπαστικής πορείας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Πολλά από αυτά τα ντοκουμέντα έρχονται για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας, ενώ τα περισσότερα από αυτά είναι ελάχιστα γνωστά.

Η πλειοψηφία του υλικού προέρχεται από το Αρχείο του Κόμματος. Υπάρχουν όμως και καινούργια αρχεία που προστέθηκαν από προσφορές συγγενών κομμουνιστών που τα φύλαγαν ως προσωπικά και οικογενειακά κειμήλια.

Ολο αυτό το θαυμάσιο υλικό επιλέχτηκε ύστερα από έρευνα, μελέτη και αξιολόγηση από ειδικά συγκροτημένη επιτροπή, η οποία είχε επιμεληθεί και το Λεύκωμα των 100 χρόνων του Κόμματος, που κυκλοφόρησε φέτος το Σεπτέμβρη.

Τα εκθέματα θα εμπλουτίζουν ειδικές προθήκες με πρωτότυπα αρχειακά υλικά από το συντηρημένο Αρχείο του ΚΚΕ.

Επίσης, μέσα στο χώρο θα προβάλλονται βίντεο με ιστορικά αρχειακά πλάνα που συγκεντρώθηκαν για τις ανάγκες του νέου Ντοκιμαντέρ της ΚΕ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Πολλά από αυτά είναι σπάνια και λόγω έλλειψης χρόνου δεν έγινε κατορθωτό να ενσωματωθούν στο Ντοκιμαντέρ.

Μια έκθεση – σημείο αναφοράς για να μάθουμε την Ιστορία του ΚΚΕ, τη σύγχρονη Ιστορία του τόπου

Μέσα από όλο αυτό το πλούσιο υλικό, ο επισκέπτης θα μπορεί να έρθει σε επαφή με τον πρωτοπόρο, συνειδητό και ανιδιοτελή αγώνα του Κόμματος.

Την προσήλωσή του στο δίκιο του λαού, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης και στη σοσιαλιστική επανάσταση.

Θα μπορέσει να δει με γλαφυρό τρόπο ότι το ΚΚΕ είναι εκείνο το κόμμα που άνοιξε τις πιο πρωτοπόρες και ριζοσπαστικές ιδέες σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής του, ακόμη και σε σκληρές ιστορικές συνθήκες και κόντρα στο ρεύμα.

Ο επισκέπτης θα κάνει ένα ταξίδι από τις πρώτες σοσιαλιστικές ιδέες και σκιρτήματα του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, την ίδρυση του Κόμματος στον Πειραιά το 1918, και θα συνεχίσει με τις μεγάλες ιστορικές φάσεις όπως ήταν ο Μεσοπόλεμος και η Κατοχή, ο αγώνας του ΔΣΕ, η πάλη μέσα σε συνθήκες εκτελέσεων, εξορίας και φυλακών, ο αγώνας ενάντια στη χούντα και θα καταλήξει στους μεγάλους σύγχρονους αγώνες στην Ελλάδα και διεθνώς.

Ο επισκέπτης θα διαπιστώσει, μέσα από τις ιδιαίτερες ιστορικές φάσεις, ότι ο διαχρονικός στόχος του ταξικού αντίπαλου να πλήξει το ΚΚΕ είχε μόνο προσωρινές επιτυχίες. Οτι δεν κατάφερε να καθυποτάξει ή να περιθωριοποιήσει το Κόμμα μας.

Μέσα και από αυτήν την πρωτοβουλία γίνεται μια σημαντική προσπάθεια να αναδειχθούν πολύτιμα συμπεράσματα και διδάγματα από όλη αυτή την πορεία, χωρίς βέβαια να μπορούν να καλυφθούν αναλυτικά λόγω και των περιορισμένων πλαισίων που έχει μια έκθεση. Πιο ολοκληρωμένα δίνονται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918 – 1949, που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Ολο το εκθεσιακό υλικό, το διαπερνά σαν κόκκινο νήμα ο ρόλος της ταξικής πάλης ως αντικειμενικής και κινητήριας δύναμης της κοινωνίας. Γίνεται ολοφάνερος ο ρόλος των ηγετικών στελεχών του Κόμματος που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα, αλλά και ο αστείρευτος ηρωισμός των απλών μελών, των φίλων, των πρωτοπόρων αγωνιστών της εργατικής τάξης, που ρίχνονται πάνω στον τροχό της Ιστορίας για να τον ξεκολλήσουν από τη λάσπη.

Αυτήν τη μεγάλη έκθεση αξίζει να επισκεφτεί κάθε εργαζόμενος, προοδευτικός άνθρωπος, κάθε νέος, επιστήμονας, ερευνητής, αλλά και απλός μελετητής της Ιστορίας, που προβληματίζεται για το παρόν και το μέλλον και που έχει πολλά να μάθει ακόμη από την Ιστορία του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης και τη σύγχρονη Ιστορία του τόπου.

Η λειτουργία της έκθεσης

Η έκθεση θα λειτουργήσει από τις 5 έως τις 30 Νοέμβρη στο Πολιτιστικό Κέντρο του δήμου Αθηναίων «Μελίνα» (Ηρακλειδών 66 & Θεσσαλονίκης, στο Θησείο).

Οι ώρες των επισκέψεων είναι:

— Τρίτη – Σάββατο: 10 π.μ. – 8 μ.μ.

— Κυριακή: 10 π.μ. – 2 μ.μ.

(Δευτέρα κλειστά)

Ο κοντινότερος σταθμός πρόσβασης είναι αυτός του μετρό «Κεραμεικός».

Για ομαδικές επισκέψεις και οργανωμένες ξεναγήσεις να προηγείται επικοινωνία με την Κομματική Οργάνωση Αττικής στο τηλέφωνο 210.5282.607 Δευτέρα έως Παρασκευή 10 π.μ. – 12 μ. και 6 μ.μ. – 8 μ.μ. και το Σάββατο 11 π.μ. – 1 μ.μ.