Ακόμα μία λιγότερη!

Η πόλη Χουάρες στο Μεξικό αποκαλείται “Η πόλη των νεκρών γυναικών”, καθώς από το 1994 μέχρι σήμερα, πάνω από 500 νεαρές γυναίκες έχουν βρεθεί άγρια δολοφονημένες, βιασμένες, στραγγαλισμένες, κατακρεουργημένες, πεταμένες στην έρημο. Το φαινόμενο μελετήθηκε από εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, αλλά και οικονομικούς αναλυτές.

Δεν θεωρήθηκε τυχαίο το γεγονός ότι οι δολοφονίες ξεκίνησαν από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν στη Χουάρες πολλά εργοστάσια μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Σήμερα, σχεδόν οι μισοί κάτοικοι ζουν σε παράγκες, χωρίς νερό και ηλεκτρικό. Ταυτόχρονα, η πόλη είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα διακίνησης κοκαΐνης στην υφήλιο. Οι ακραίες και ανομολόγητες συνέπειες της ταξικής ανισότητας,της εκμετάλλευσης των ανθρώπων έχουν καταστροφικό αντίκτυπο στις κοινωνικές σχέσεις.

Η σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή όποια άλλη μορφή βίας, που υφίστανται οι γυναίκες, δεν προκύπτει σε κοινωνικό «κενό αέρος». Οι αντιδραστικές αλλαγές στην οικονομία, στην κοινωνία, εκφράζονται και στις διαπροσωπικές, στις οικογενειακές σχέσεις. Επανέρχονται αντιδραστικές, αναχρονιστικές αντιλήψεις για τη σχέση μεταξύ των δύο φύλων. Η γυναίκα είναι κατώτερο ον, οφείλει να υπακούει στον πατέρα, στον αδερφό, στο σύζυγο, στον εργοδότη, δίχως περιθώριο επιλογής. Αποτελεί κατά ένα τρόπο κομμάτι της ιδιοκτησίας του.

Μα δεν τα έχουμε λύσει όλα αυτά, ρωτάνε κάποιοι. Όπως όλα δείχνουν όχι μόνο δεν τα έχουμε λύσει, αλλά αντί να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός, φαίνεται ότι κάθε χρόνο τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, για αυτό και επιλέξαμε να αναφερθεί το παράδειγμα από το Μεξικό. Τυχαία, θα μπορούσαμε να επιλέξουμε οποιαδήποτε χώρα. Δολοφονημένες γυναίκες έχουμε στο Σουδάν,στην Τουρκία αλλά και στην Αγγλία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ ή όπου αλλού.

Τα δυο τρίτα των δολοφονιών γυναικών αφορούν περιπτώσεις οικιακής βίας. Τα θύματα δολοφονούνται στο σπίτι τους ή σε σπίτια οικείων τους, συνήθως με μαχαίρι ή πιστόλι, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν προηγουμένως κακοποιηθεί σεξουαλικά. Σε πολλές περιπτώσεις δράστης είναι ο πατέρας, ο σύζυγος, ο εραστής ή κάποιος στον οποίο η θανούσα είχε αρνηθεί το οτιδήποτε. Σχετικά με τα αίτια αυτών των εγκλημάτων, οι περισσότερες πηγές τονίζουν σαν κύριους παράγοντες την οικονομική υποβάθμιση και τις κακές συνθήκες διαβίωσης που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειονότητα του εκάστοτε  πληθυσμού.

Την πρώτη μέρα του 2019, ακόμη ένα θύμα ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των δολοφονημένων γυναικών από συγγενικό πρόσωπο. Η μόλις 29 ετών Αγγελική, βρήκε τραγικό θάνατο από τον ίδιο της τον πατέρα, ο οποίες την χτύπησε μέχρι θανάτου με σιδερόβεργα. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση η κοπέλα πάλεψε ώρα προσπαθώντας να κρατηθεί στη ζωή, γεγονός που δεν μπορεί παρά να μα θυμίσει το έγκλημα της Ρόδου- εκεί η νεαρή Ελένη παρακαλούσε τους δολοφόνους της να την πάνε στο νοσοκομείο- από το οποίο δεν έχουν περάσει πολλές μέρες. Όταν ένα θύμα παλεύει να κρατηθεί στη ζωή αυτό δεικνύει πως ο δράστης δεν λειτουργεί εν βρασμώ, έχει το χρόνο να σκεφτεί και την ευκαιρία να υπαναχωρήσει και να σώσει τον άνθρωπο που πεθαίνει μπροστά στα μάτια του. Αυτά όμως αφορούν την έρευνα των αρχών.

Όπως όλα δείχνουν η Αγγελική, είχε στο παρελθόν φοβηθεί για τη σωματική της ακεραιότητα καθώς ο πατέρας της την χτυπούσε συχνά και είχε απευθυνθεί στις αρχές. Είχε ζητήσει προστασία την οποία και δεν έλαβε ως φαίνεται. Όμως το ζήτημα δεν είναι να ψάχνουμε τις αιτίες μετά τα εγκλήματα, αλλά να τα προλαμβάνουμε, να εξαφανίζουμε τις ίδιες τις αιτίες που τα γεννούν.

Οφείλουμε να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα κι ας φτάσαμε στο 2019 κι ας θεωρήσαμε ότι όσοι αγώνες ήταν να δοθούν, δόθηκαν. Η δημιουργία κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών από ειδικευμένο προσωπικό, καθώς και η διεύρυνση δικτύου ξενώνων για κακοποιημένες γυναίκες και στην περιφέρεια, με γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό υπολογισμό, είναι ζητήματα φλέγοντα τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχουν λυθεί. Αποτελούν λαϊκή απαίτηση.

Δεν ωφελεί σε τίποτα η αυτονόητη μα παροδική θλίψη για μια δολοφονία, την οποία σε λίγες μέρες ξεχνάμε, όσο και αν μας έχει σοκάρει και  προχωράμε παρακάτω χωρίς να συνέβη ποτέ. Μέχρι το επόμενο θύμα να εμφανιστεί στις οθόνες μας. Το οφείλουμε στην Έλενα, στην Ελένη, στην Αγγελική, στη Ραμόνα, τη Σιμόν, την Ανχέλικα.