“Αν βάζαμε νερό στο κρασί μας, τα αστικά επιτελεία θα μας αγαπούσαν πάρα πολύ!” – Η Αλέκα Παπαρήγα στο podcast της ΚΝΕ (VIDEO)

Κάτι πολύ περισσότερο από ανασκόπηση δεκαετίας ήταν το σημερινό πολυαναμενόμενο podcast της ΚΝΕ με την Αλέκα Παπαρήγα, που έκανε δυναμική “είσοδο” δηλώνοντας “γκατζετάκιας” λίγο πριν αρχίσουν οι ερωτήσεις. Πέρα από την αναφορά σε κρίσιμες καμπές της χρονιάς και της δεκαετίας που μας πέρασε, άνοιξε μια πολύ μεγάλη βεντάλια θεμάτων, με αυτοπεποίθηση, σοβαρότητα, αλλά και αυτοκριτικούς τόνους, δείχνοντας ότι το ΚΚΕ δεν φοβάται κανένα κρίσιμο θέμα, αντίθετα επιζητά το άνοιγμα των θεμάτων και πέραν της τρέχουσας επικαιρότητας.

Ξεκινώντας με το ερώτημα για το “αν το 2020 ήταν η χειρότερη χρονιά που έχουμε περάσει”, είπε με νόημα πως “αν απαντήσω με ναι ή όχι θα είναι παγίδα”. Επεσήμανε πως ένα καινούριο στοιχείο ήταν η πανδημία, κάτι που δεν ήταν ουδέτερο, όπως τόνισε, υπενθυμίζοντας ότι σύμφωνα με δημοσιεύματα προειδοποίηση υπήρχε από το 2015. Πρόσθεσε, πως άρχισε να φαίνεται ανάκαμψη της κερδοφορίας κυρίως το 2019 ύστερα από κρίση δεκαετίας, όταν από το ’17 το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι θα ήταν ασθενική. Υπογράμμισε πως αυτή τη δεκαετία εδραιώθηκε ό,τι πάρθηκε πίσω από κατακτήσεις ολόκληρου του 20ου αιώνα. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, επιβεβαιώθηκε πως “τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν”, όπως είπε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως η πανδημία έφερε πιο κοντά το νέο κύκλο κρίσης. Απαντώντας στα αστικά ιδεολογήματα περί υγειονομικής κρίσης, η Αλέκα χαρακτήρισε την πανδημία, οξύ πρόβλημα με ταξικές συνέπειες και αφορμή για να δρομολογηθεί η συνέχεια των προαποφασισμένων μέτρων για να αντιμετωπίσει το καπιταλιστικό σύστημα τη νέα κρίση και εγγενείς αντιφάσεις που έχει. Παράλληλα όμως τόνισε πως είναι ευκαιρία για το λαό και τη νεολαία να συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα. Για πρώτη φορά τόσο ολοκληρωμένα το λαϊκό κίνημα έφερε στο προσκήνιο τα θέματα της υγείας, σε όλες τις πτυχές όχι μόνο για τα κρούσματα και τις ΜΕΘ. Μίλησε και για τις μαθητικές κινητοποιήσεις, που δεν έθεσαν μόνο θέματα προστασίας  από την πανδημία, και το αναγκαίο ακόμα και πριν την πανδημία αίτημα για 15 μαθητές ανά τάξη, αλλά και για το τι μόρφωση παίρνουν τα παιδιά σήμερα. Επεσήμανε πως αυτό το διάστημα έγινε ένα βήμα για να μπουν όλες οι πτυχές των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, γιατί αν οι αγώνες ήταν μόνο για την πανδημία θα ήταν “αγώνας προς τα πίσω”. Επιβεβαιώθηκε ότι η ταξική πάλη δε σταματάει ποτέ ούτε σε πόλεμο, ούτε σε πανδημία, παρότι, όπως είπε γλαφυρά, είναι “σπαζοκεφαλιά” να βρεις τον κατάλληλο τρόπο.

Σε σχέση με την καπιταλιστική κρίση, απάντησε στα ιδεολογήματα περί κυβερνήσεων και διαφθοράς που τάχα την προκαλούν, φέρνοντας το παράδειγμα άλλων χωρών, που χτυπήθηκαν, όπως οι ΗΠΑ, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, ήταν άραγε όλοι ανήθικοι, ανέντιμοι, βλάκες; “Με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπιζόταν η πανδημία ή η κλιματική αλλαγή στο σοσιαλισμό;” διερωτήθηκε, τονίζοντας σε ό,τι αφορά τη δεύτερη πως δεν είναι απλώς η εξέλιξη της φύσης. Βασικό το ότι και η φύση υπόκειται στο καπιταλιστικό κέρδος, όχι φυσική εξέλιξη αλλά εξέλιξη κάτω από την ενεργητική παρέμβαση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, “δεν είναι κάτι που μας το έστειλε ο ουρανός”, όπως τόνισε χαρακτηριστικά. Όσο για το αν οι νέοι μπορούν να καταλάβουν δύσκολες θεωρητικές έννοιες, εύστοχα απάντησε πως στα βιβλία στο γυμνάσιο λύκειο ακόμα και δημοτικό παρουσιάζονται πολύ δύσκολες έννοιες, αφηρημένα βέβαια και αταξικά, άρα γιατί να μην μπορεί ένας νέος να προσεγγίσει την οικονομική κρίση, με αυτομόρφωση, αλλά και βοήθεια από την οργάνωση και το κόμμα.

Όσο για τις ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό αυτή τη δεκαετία, η Αλέκα Παπαρήγα ανέφερε ότι παρά το γεγονός ότι το εργατικό κίνημα δεν ήταν έτοιμο να οργανώσει την αντεπίθεση του απέναντι στα μνημόνια, κι ότι τα μέτρα σε αντίθεση με τις προηγούμενες δεκαετίες ήρθαν μαζικά με τη μέθοδο του σοκ, αναπτύχθηκαν αγώνες, ιδιαίτερα ως το ’12 ανεξάρτητα από τα αιτήματα και το βάθος τους, προσθέτοντας πως χωρίς το ΚΚΕ, χωρίς το ΠΑΜΕ δε θα έβγαιναν στην επιφάνεια οι διαθέσεις του λαού για αγώνα. Επισήμανε πως εμφανίστηκε ένα ρήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα, όταν στις εκλογές του ’12  ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έχασαν εκατομμύρια ψήφους, συντρίφτηκε ιδιαίτερα η σοσιαλδημοκρατία, γεγονός θετικό για το λαό, και “τραγικό” όπως το χαρακτήρισε για την αστική τάξη, που όμως δεν αξιοποιήθηκε από το λαό  λόγω του επιπέδου του εργατικού κινήματος.

Στο πολυσυζητημένο ερώτημα για το αν υπήρχε ακόμα και επαναστατική κατάσταση την περίοδο ως το ’12, η Αλέκα τα είπε όλα με το βλέμμα της, αλλά και ξεκαθαρίζοντας πως “όχι, η κρίση στη διακυβέρνηση δε σημαίνει επαναστατική κατάσταση”, αν και είναι όντως ευκαιρία αντεπίθεσης και υποδομής για τα επόμενα χρόνια. Πρόβαλε ιδιαίτερα το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως “σανίδα σωτηρίας για να υπάρχει σταθερή κυβέρνηση και να προχωρήσουν τα μέτρα και τα μνημόνια.” Τόνισε πως εκείνη την περίοδο ο λαός καταδίκασε ΝΔ – ΠΑΣΟΚ για τις συνέπειες της πολιτικής, όχι για την ίδια την πολιτική. Στις εκλογές του ’12 που έχασε τις μισές ψήφους δεν έμπαινε θέμα σοσιαλισμού, αλλά να είναι ο ισχυρός ο λαός την επόμενη μέρα, υπογραμμίζοντας πως οι νόμοι του καπιταλισμού είναι πολύ ισχυρότεροι από ένα κόμμα. Σε ό,τι αφορά τα ποικιλώνυμα μικρότερα κόμματα αυτού του διαστήματος, τα χαρακτήρισε επίσης στήριγμα του συστήματος. Τσακώνονταν μεταξύ τους και έδιναν διέξοδο να μεταπηδά ο ένας στο άλλο, δεν υπάρχουν τώρα, ίσως εμφανιστούν καινούρια στο μέλλον, όπως επεσήμανε. Όταν οι παρουσιαστές της υπενθύμισαν την περίφημη ατάκα της ίδιας το 2015 στη βουλή για το ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ που είναι σαν την άχνη στον κουραμπιέ, δήλωσε χιουμοριστικά πως “καμιά φορά αυθόρμητα στη βουλή πετάς και κάτι”.

Σημαντικό ήταν το σημείο όπου η Αλέκα Παπαρήγα μίλησε για την παραφιλολογία περί “συντηρητικού” ΚΚΕ που “δε συγκρούεται”, τονίζοντας πως τα αστικά επιτελεία, ιδιαίτερα μετά το ’74 ακολουθούν την ύποπτη πολιτική του καρότου και του μαστίγιου. “Προσπαθούν να μας ασκήσουν πίεση ιδεολογική, όχι με ακραία έκφραση, για να δουν αν θα βάλουμε νερό στο κρασί μας. Τότε θα μας αγαπήσουν πάρα πολύ” υπογράμμισε με νόημα, προσθέτοντας πως “και στην ιστορική μας πορεία, όποτε το έβλεπαν αυτό μας θώπευαν, μας αγαπούσαν. Μας αντιπαρέθεταν με τον οπορτουνισμό, που ήταν “η σύγχρονη αριστερά”. Αντίθετα, συνέχισε “όταν ανεβαίνει η ταξική πάλη, τότε έρχεται το μαστίγιο με πολλές πλευρές, αρχίζει ο ωμός αντικομμουνισμός”. Πρόσθεσε πως “αξιοποιούν τη νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες”, αλλά εμείς τη νίκη αυτή προσπαθούμε να τη μετατρέψουμε σε πολύτιμη θετική και αρνητική πείρα. Ανέφερε πως “δε διστάσαμε να υπερασπιστούμε κατακτήσεις και να επικρίνουμε λάθη και παραλείψεις στα νέα προβλήματα που τέθηκαν, δεδομένου ότι δεν υπήρχε προηγούμενο, χωρίς ωραιοποίηση”,  αλλά ότι τα λάθη έγιναν όταν μιμήθηκαν λύσεις του καπιταλισμού. Για το σήμερα υπογράμμισε πως τα αστικά κόμματα δε μας βλέπουν σαν εκλογικό αντίπαλο, αλλά ως ταξικό αντίπαλο γι’αυτό “μας χτυπάνε αλύπητα όπως με τα ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο”, επειδή η αστική τάξη, που έχει βάψει τα χέρια της στο αίμα ξέρει πως ο καπιταλισμός δε θα είναι αιώνιος, προσθέτοντας πως  το κίνημα δυναμώνει θα μπορεί να αντιμετωπίζει την καταστολή.

Έθεσε ως σημαντική προϋπόθεση η πάλη να έχει στόχο επαναστατικό να τονίζει ότι “εσύ είσαι ο παραγωγός του πλούτου ο άλλος είναι κηφήνας”, λέγοντας πως “δε λέμε να πάνε οι μαθητές στο υπουργείο με τέτοια συνθήματα”, αλλά τα επιχειρήματα να έχουν θεωρητικό υπόβαθρο, “γιατί αλλιώς θα σε κολλήσουν στον τοίχο”.

Η Αλέκα Παπαρήγα δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο διαβόητο “επιχείρημα” για το ΚΚΕ που “υπερασπίστηκε τη βουλή”, υπενθυμίζοντας τα γεγονότα της περιόδου, τότε που προβοκάτορες ακροδεξιοί με σημαίες του ΠΑΜΕ φώναζαν “να καεί, να καεί”, δίνοντας λαβή στον Καρατζαφέρη που εντός βουλής προσπαθούσε να καλλιεργήσει κλίμα ότι το ΚΚΕ προσπαθούσε να κάψει τη βουλή. Εξάλλου, όπως η ίδια πρόσθεσε, πράξεις τέτοιου είδους, όχι απλά δίνουν αφορμή για περισσότερη καταστολή, αλλά αποτελούν και αυταπάτη οι ίδιες, γι’ αυτό τις θέλει το ίδιο το σύστημα.

Πολύ ενδιαφέροντα ήταν και όσα είχε να πει για τις μετεξελίξεις του θεσμού της οικογένειας και τις ανθρώπινες σχέσεις, τονίζοντας πως το κόμμα βρίσκει σωστή τη συνεπιμέλεια και μελετάει το θέμα, αλλά ότι όσο υπάρχει οικονομικός καταναγκασμός και τα βασικά βάρη πέφτουν στην οικογένεια θα υπάρχουν πολλά προβλήματα, ενώ για τα ζητήματα αυτά στην κοινωνία του μέλλοντος τόνισε πως “σοσιαλισμός δε σημαίνει μόνο παίρνω μέσα παραγωγής, ανατρέπονται οι ανθρώπινες σχέσεις”, προσθέτοντας πως “εμείς λέμε ότι ο έρωτας πρέπει να είναι απαλλαγμένος από κάθε μορφή καταναγκασμού”.

Στον κόσμο που απογοητεύτηκε μετά το 2015 από τον ΣΥΡΙΖΑ και το δημοψήφισμα, η Αλέκα Παπαρήγα έθεσε ως ρίζα του προβλήματος τη χειραφέτηση από βασικά αστικά ιδεολογήματα. Κάλεσε τον κόσμο να δει την πρόταση του ΚΚΕ και να βγάλει συμπεράσματα. Σε ό,τι αφορά τις  θεωρητικές επεξεργασίες του κόμματος αυτό το διάστημα τόνισε πως “αν δεν μπει στη ζωή του κομμουνιστή δε θα μπει και παραπέρα”, κι ότι δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός, αλλά κατάκτηση της θεωρητικής γνώσης.

Με αφορμή τις εξελίξεις στο μαθητικό κίνημα, δήλωσε πως χάρηκε πολύ που κινητοποιήθηκαν σχολεία που δεν είχαν επαφή με το συντονιστικό, λέγοντας πως “δε θέλουμε ένα κίνημα όπου τους ξέρουμε όλους”, αλλά “να συνδεθούμε με πλατιές μάζες”, υπογραμμίζοντας πως δε θα πειστούν μια κι έξω, αφού η κυρίαρχη ιδεολογία περνάει από παντού, αλλά μέσα από την πείρα και την επαφή τους με την κομμουνιστική ιδεολογία.

Αναφερόμενη στο ακανθώδες και ενδιαφέρον θέμα του κοινωνικού και βιολογικού φύλου, ξεκαθάρισε για τη θέση των κομμουνιστών πως “δεν είπαμε ότι το βιολογικό φύλο δεσμεύει σεξουαλική συμπεριφορά”, αλλά ότι η βιολογική υπόσταση του “άνδρας – γυναίκα” , ” μας ενδιαφέρει για τα θέματα υγιεινής και ασφάλειας”, φέρνοντας το παράδειγμα μιας γυναίκας που δεν αισθάνεται ως τέτοια, αλλά θα χρειαστεί γυναικολόγο. Τόνισε πως το βιολογικό φύλο καθορίζεται από τα χρωμοσώματα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει κανένα από να θέλει να αισθάνεται διαφορετικά, χαρακτηρίζοντας ανορθολογισμό κάποιες προτάσεις, όπως το να μην αναγράφεται ούτε κατά τη γέννηση το φύλο του παιδιού.

Σε υπενθύμιση για μια δήλωσή της το 2011 ότι ζηλεύει “τη σημερινή ΚΝΕ”, η Αλέκα εξήγησε ότι ο λόγος που το είχε πει είναι επειδή ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας ανατροπών και σοσιαλιστικών επαναστάσεων, εκφράζοντας την ευχή ότι μπορεί και να ζήσει η ίδια, τουλάχιστον μεγάλες καμπές.

Απευθυνόμενη στις νεότερες ηλικίες, είπε πως “ζήσαμε τη νίκη της αντεπανάστασης, δε μπορείτε να φανταστείτε το σοκ”, αλλά παρόλα αυτά “δε βρήκαμε την εύκολη λύση τελείωσε δε γίνεται τίποτε”. Ενώ για όσους αποχώρησαν από το κίνημα τότε ή πέρασαν στην άλλη όχθη, δήλωσε πως “την απογοήτευση την καταλαβαίνω κι αυτούς που τα ‘χασαν, αλλά αυτοί που πήγαν στο αστικό στρατόπεδο, δεν είναι φυσιολογική εξέλιξη.”  Μιλώντας για το μέλλον, έδωσε έμφαση στο ότι “πρέπει να βάλουμε καλό σπόρο γιατί δε θα φουντώσει αν δεν είναι καλή σπορά”. Παραδέχτηκε πως η ρουτίνα στην καθημερινή δουλειά κουράζει, αλλά μπορούμε να μην την κάνουμε ρουτίνα αν έχει τα στοιχεία όχι μιας γενικής πίστης αλλά ωρίμανσης. Αρνήθηκε τη λογική ότι “δεν καταλαβαίνει ο λαός”, τονίζοντας πως “δεν πρέπει να χάνουμε ποτέ την εμπιστοσύνη μας στο τι μπορεί να κάνει η εργατική τάξη”.  Παράλληλα, υπογράμμισε πως “δε λέμε πάλεψε λαέ να γίνει κυβέρνηση το ΚΚΕ”, αλλά “πάλεψε για την εργατική εξουσία” κι ότι το ΚΚΕ στο έδαφος του καπιταλισμού θα είναι αντιπολίτευση μέχρι να έρθει ο λαός στην εξουσία.

Όλα αυτά δεν ήταν παρά μια ατελής πρόγευση όσων μπορείτε να παρακολουθήσετε στην συζήτηση εδώ, που κλείνει ιδανικά τη δύσκολη χρονιά και δεκαετία με το βλέμμα σε ένα δύσκολο, αλλά αισιόδοξο μέλλον: