“Δείξε μου το φίλο σου!”

*Του Γιάννη Δημογιάννη

Οι φωτογραφίες, λέγεται, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της ζωής και του χρόνου, προσωπικού και συλλογικού. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή να υποθέσουμε πως μονάχα ένας φωτογράφος έχει το σπάνιο προνόμιο να παγώνει την ανελέητη ροή του χρόνου, μόλις πατώντας ένα και μόνο κουμπί. Γι’ αυτό και στη γλώσσα μας υπάρχει για τη τέχνη ενός φωτογράφου και η χαρακτηριστική λέξη “απαθανατίζω”. Γιατί μονάχα μία φωτογραφία νικά κατά κάποιο τρόπο τη φθορά του θανάτου, προσφέροντάς μας ένα σπάνιο δώρο: να μας υπενθυμίζει ακόμη και στο μέλλον εκείνη τη στιγμή και τα πρόσωπα, που πρωταγωνιστούν σε μία φωτογραφική πόζα. Έτσι ώστε να διδασκόμαστε και στο μέλλον από τα μηνύματα που ο φωτογραφικός φακός αποκαλύπτει.

Όμως, στις κρίσιμες Δημοτικές εκλογές του 2019, η συγκεκριμένη φωτογραφία λειτουργεί και σαν ακαταμάχητο Ιστορικό τεκμήριο, ιδίως μετά την συντριπτική νίκη του Κώστα Πελετίδη με το ποσοστό του 40%. Ένα ομολογουμένως πρωτοφανές ποσοστό που συνιστά την πλέον ακαταμάχητη λαϊκή απάντηση, σε όλους αυτούς που συνασπίστηκαν σε μία ανίερη συμμαχία, πριν την πρώτη Κυριακή, ώστε να απαλλαχθούν, κατά τα λεγόμενά τους, από το “μίασμα του Κομμουνιστή δήμαρχου”.

Μόνο που σε ετούτη τη φωτογραφία, οι πολιτικές μάσκες έχουν πια πέσει, τα προσχήματα αποκαλύπτονται πλήρως και οι συγκεκριμένοι “βασιλιάδες” αποδεικνύουν τελικά ποια ρούχα φορούν. Γιατί πλέον είναι οι ίδιοι, που δηλώνουν απερίφραστα τις προθέσεις τους, αλλά και τι ακριβώς είναι διατεθειμένοι να πράξουν, προκειμένου να καρπωθούν από κοινού τα πολύτιμα λάφυρα της εξουσίας, που τόσο πολύ έχουν στερηθεί.

Διότι η συγκεκριμένη φωτογραφία έχει μία και μοναδική ερμηνεία, για όσους, βέβαια, δεν έχουν κοντή μνήμη στην κοινωνία μας ή δεν ενδίδουν σαν αφελείς, στις οποιαδήποτε δημαγωγικές εξαγορές…

Oι πρωταγωνιστές της φωτογραφίας αντιπροσωπεύουν τα δύο, υποτίθεται, άκρα αντίθετα ενός κατεστημένου πολιτικού συστήματος, το οποίο όμως οι ίδιοι μόνοι τους αποκαλύπτουν αυθόρμητα πως τελικά, κάθε άλλο παρά αντίθετα είναι…

Είναι και οι δύο τους, αντιπροσωπευτικά δείγματα ενός άρρωστου, κατεστημένου πολιτικού συστήματος, που διακυβέρνησε τις μοίρες του τόπου και της τοπικής κοινωνίας μας, επί δεκαετίες.

Είναι και οι δύο, εκείνα τα πρόσωπα που άσκησαν την εξουσία, εναλλασσόμενοι στους Αυτοκρατορικούς τους θώκους, ακόμη και με προκλητικά προνόμια, εφόσον κανείς δεν μπορούσε να αντιστρατευτεί στους πανίσχυρους μηχανισμούς τους.

Είναι και οι δύο άμεσα υπεύθυνοι για τη δεινή θέση που καταδίκασαν την Πάτρα, καθηλώνοντας 35.000 Πατρινούς να φυτοζωούν στην ανεργία, για δεκαετίες.

Είναι, κοντολογίς, και οι δύο υπόλογοι, γιατί εγκλώβισαν την περήφανη Αχαϊκή πρωτεύουσα στη στασιμότητα ενός στεκούμενου βάλτου, δίχως το παραμικρό αξιόπιστο αναπτυξιακό πλάνο.

Εν κατακλείδι, είναι αυτοί που προασπίστηκαν αποκλειστικά και μόνο τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα, καταστρατηγώντας κάθε έννοια ισότητας, δικαιοσύνης και αξιοκρατίας…

Και τώρα, αυτοί οι δύο “Πολιτικοί Τιτάνες” έχουν την τόλμη να συνασπίζονται απροκάλυπτα σε μία συμμαχία – παρωδία και επιπλέον να βγαίνουν ενώπιον του Πατραϊκού λαού, υποσχόμενοι δίχως αιδώ πως θα φέρουν επιτέλους τον Παράδεισο της ανάπτυξης – αυτόν, βέβαια, που οι ίδιοι αποδείχθηκαν ανύπαρκτοι και ανίκανοι να φέρουν προηγουμένως στην πόλη μας και μάλιστα όταν ασκούσαν την εξουσία κατά τρόπο προκλητικά προνομιακό.

Η ερμηνεία λοιπόν της φωτογραφίας είναι εύλογη, μέχρι και από ένα πολιτικό βρέφος.
Αν επομένως παραδεχτούμε τη σοφία της λαϊκής παροιμίας, τότε όλοι εμείς, που υπήρξαμε χρόνια δέσμιοι των αυτοκρατορικών τους αυλών, τότε μπορούμε να διασαλπίσουμε λίγο πριν την εκλογή μας, το προφανές:

“Δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι!”

Και την Κυριακή που φτάνει, αυτή και μόνο η παροιμία φτάνει και περισσεύει, για να την ψιθυρίσουμε στην καρδία μας, λίγο πριν ρίξουμε την ψήφο μας στις κάλπες. Λίγο πριν εγγυηθούμε, δηλαδή, με την επιλογή μας πως ο Κώστας Πελετίδης θα είναι και την επόμενη τετραετία ο αγαπημένος Δήμαρχος της καρδιάς μας.

*Ο Γιάννης Δημογιάννης είναι φιλόλογος, υποψήφιος με τη Λαϊκή Σπυσπείρωση στην Πάτρα, ένας πολύ ενεργός πολίτης και δημιουργός της Νάρκης