«Δεν είναι τώρα η ώρα για απόδοση ευθυνών»

Απερίγραπτη φρίκη, ανείπωτος πόνος, θρήνος βαθύς και βουβός μετά την καταστροφή.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση «πενθούν» για τη νέα – ως την επόμενη – τραγωδία και κάποιοι δημοσιολογούντες παρουσιάζουν ως «δείγμα πολιτικού πολιτισμού» την κήρυξη από τον πρωθυπουργό τριήμερου εθνικού πένθους και το να μην κάνει δηλώσεις ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεκαέξι οι νεκροί και κάμποσοι οι αγνοούμενοι, συνθέτουν στατιστικά στοιχεία και συγκρίσεις με τραγωδίες παρελθόντος χρόνου στις «ενημερωτικές» εκπομπές, διανθισμένα με λόγια «συμπόνοιας» και «συμπάθειας». Τα ίδια που ξεστομίζονται, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, για όλους όσοι γλιτώνουν απ’ το νερό, τη φωτιά, το σεισμό κι έχουν ν’ αντιπαλέψουν την ξεσπιτωσιά, τη γύμνια, την πείνα, το αύριο που βάφεται μπρος στα μάτια τους με το βαθύτερο μαύρο. Ποτάμια «δάκρυα» που ακόμα κι οι κροκόδειλοι θα είχαν το φιλότιμο να μη σπαταλάνε, για να μη προκαλούν όσους απόμεινε μέσα τους μια πέτσα νοημοσύνης και καρδιά.

«Δεν είναι τώρα η ώρα για απόδοση ευθυνών» ακούς και ξανακούς. Πότε είναι; Πότε ήταν; Ποτέ δεν αποδόθηκαν ευθύνες στους υπαίτιους. Ποτέ δεν ένιωσε ευθιξία και να παραιτηθεί ένα αιρετό παχύδερμο. Ποτέ δεν τιμωρήθηκαν οι ένοχοι.

Σκηνές από το ίδιο έργο προβάλλονται ξανά και ξανά στο ματωμένο σεντόνι της μεταπολεμικής ρημαγμένης, καμένης, πνιγμένης, κάτω από τόνους χρυσόσκονη, Ελλάδας. Αυτό που οι ίδιοι που σήμερα «πενθούν» επιχειρούν να το παρουσιάσουν λευκό και άσπιλο, για να καλύπτει τα συμφέροντα, το κέρδος, τις ψεύτικες υποσχέσεις, το ραγιαδισμό, την απληστία, το ρουσφέτι, υπεύθυνους κι ανεύθυνους κι εκείνους που «απλά κάνουν τη δουλειά τους». Ένα ολόκληρο σύστημα, μια μεγάλη κακοφορμισμένη πληγή.

Πόση καταστροφή και θάνατο πρέπει να καταναλώσουν ακόμα για να συγκινηθούν οι «πολιτισμένα» απαθείς θεατές; Πόσες «καταιγίδες» πρέπει να φάνε κατακέφαλα για να δουν ότι ο δρόμος αυτός βρίσκει συνεχώς στα ίδια αδιέξοδα; Πόσοι νεκροί πρέπει να μετρηθούν για να καταλάβουν ότι γύρω γίνεται πόλεμος κι ότι τα θύματα προέρχονται πάντα απ’ την ίδια πλευρά; Χτες κάηκε το διπλανό σπίτι, σήμερα πνίγηκε ο γείτονας, ποιος έχει αύριο σειρά;

Δεν είναι ώρα για πολλά λόγια. Θα βγάλουμε απ’ τη λάσπη τους νεκρούς μας και θα τους θάψουμε, θα τους κλάψουμε, μα δεν τελειώσαμε. «Τον ξέρουμε τον ένοχο κι είναι γνωστή η αιτία».