Δημήτρης Κουτσούμπας: Να μη συνηθίσει κανείς ως «κανονικότητα» ένα παιδί να πεινάει, να δουλεύει, να μην πηγαίνει σχολείο, να κακοποιείται (ΒΙΝΤΕΟ)

Όσα εθνικά σχέδια δράσης και να φέρετε, δεν καταφέρνετε να εξασφαλίσετε ολοκληρωμένο σχέδιο με άξονες την πρόληψη, την προστασία και στήριξη παιδιών και γυναικών και σχέδιο ριζικής αντιμετώπισης των αιτιών, τόνισε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, απευθυνόμενος στην κυβέρνηση, μιλώντας στην κοινή συνεδρίαση Επιτροπών της Βουλής για το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση».

Κι αυτό γιατί, όπως πρόσθεσε, στην κοινωνία της εκμετάλλευσης, το αστικό κράτος, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα διακηρυγμένα δικαιώματα όλων των παιδιών, καθώς τα καταδικάζει στη φτώχεια, την ανέχεια, ακόμα και την κακοποίηση.

Αναλυτικά η τοποθέτηση του Δ. Κουτσούμπα:

«Συζητάμε στις Επιτροπές της Βουλής το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση, αφού για μέρες παρακολουθούμε με οργή και το στομάχι σφιγμένο, την υπόθεση του κατ’ εξακολούθηση βιασμού ενός 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό, της εκπόρνευσης και της κακοποίησής του από ένα πραγματικό απόβρασμα της κοινωνίας, αλλά και μιας σειράς ακόμα δραστών.

Δυστυχώς, το σκηνικό αυτού του φρικιαστικού εγκλήματος συμπληρώνουν και άλλα αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων.

Τα στοιχεία για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών καθηλώνουν.

Μέχρι τέλη Αυγούστου καταγράφηκαν 294 περιστατικά, από τα οποία τα 244 αφορούν κορίτσια.

Βέβαια αποτροπιασμό έχει προκαλέσει και η “κάλυψη” της υπόθεσης από Μέσα Ενημέρωσης.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως όλη η προβολή, αλλά και η δημόσια συζήτηση, έτσι όπως στήνεται στα τηλεοπτικά παράθυρα και μετατρέπουν σε “θέαμα” τον ανθρώπινο πόνο, προσπαθούν να εκτρέψουν από κάθε προβληματισμό για τις πραγματικές αιτίες τέτοιων αποκρουστικών εγκλημάτων.

Και το Εθνικό Σχέδιο Δράσης της κυβέρνησης αποφεύγει να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα: Ποιοι είναι εκείνοι οι κοινωνικοί παράγοντες που αφήνουν τα παιδιά ευάλωτα στη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση και γεννούν τους δράστες-τέρατα;

Εσείς οι ίδιοι κύριοι της κυβέρνησης ομολογείτε ότι δεν υπάρχει επιστημονική κοινωνική έρευνα για την έκταση του φαινομένου από το 2011!!!

Ακόμα πιο ύπουλη είναι η προσπάθειά σας να μετατοπίσετε τις κύριες ευθύνες του κράτους για την έλλειψη μέτρων προστασίας των παιδιών, διαχέοντάς τες γενικά και αφηρημένα σε όλη την κοινωνία.

Η ίδια λογική κυριαρχεί και στην τοποθέτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο ίδιος ο πρόεδρός του δηλώνει ότι “έχουμε συλλογική ευθύνη γιατί δεν μπορέσαμε ως κοινωνία να προστατεύσουμε το 12χρονο κορίτσι”!!!

Λες και οι ευθύνες διαχέονται και συμψηφίζονται…

Λες και οι απλοί άνθρωποι έχουν την ίδια ευθύνη με όσους νομοθετούν, με το αστικό κράτος που έχει την πρωταρχική και κύρια ευθύνη! Αλλά το έχουν στο απυρόβλητο για να κρύψουν τις ευθύνες τους, για όλα τα χρόνια που κυβέρνησαν εναλλάξ, νεοφιλελεύθεροι της ΝΔ και σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Αλήθεια πώς προστατεύεται σήμερα ένα παιδί από το κράτος για να μην “πέσει στα χέρια” του ενός ή του άλλου “πολίτη υπεράνω πάσης υποψίας”, για να μπορεί να καταγγείλει τέτοιου είδους αποτρόπαιες πράξεις, αλλά και για να καταφέρει να επουλώσει τα τραύματά του;

Όσες επικλήσεις κι αν κάνετε, τόσο εσείς της κυβέρνησης στο “επιτελικό κράτος”, το οποίο δήθεν εξασφαλίζει την “ανάπτυξη για όλους”, όσο κι εσείς της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το “κράτος δικαίου και κοινωνικής δικαιοσύνης”, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.

Στο έδαφος των διαχωρισμών και των κοινωνικών διακρίσεων στην κοινωνία της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το αστικό κράτος και η αστική εξουσία -όποια κι αν είναι η κυβέρνηση- αποδεικνύεται ότι τελικά και να ήθελε δεν μπορούσε να εξασφαλίσει καθολικά τα διακηρυγμένα δικαιώματα σε όλες και όλους, σε όλα τα παιδιά.

Και αυτό γιατί δεν θα μπορούσε να είναι ικανό ένα τέτοιο κράτος που οι αρχές λειτουργίας του κινούνται με κριτήριο τη δαπάνη, αν είναι μικρότερη με πρόληψη ή μεγαλύτερη για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κακοποίησης, χρησιμοποιώντας μάλιστα ανάλογους υπολογισμούς του παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, όπως αποτυπώνονται στη σελίδα 7 του Εθνικού Σχεδίου.

Το εχθρικό αυτό κράτος τελικά δεν θέλει και δεν μπορεί να εξασφαλίσει τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για να μπορέσει καθένας και καθεμία να αναπτύξει την προσωπικότητά του αυτοτελώς, χειραφετημένος και ανεξάρτητος.

Γι’ αυτό όσα “Εθνικά Σχέδια Δράσης” για την προστασία των ανηλίκων και αν επεξεργαστείτε, δεν καταφέρνετε να εξασφαλίσετε ένα ολοκληρωμένο επιστημονικό, κοινωνικό σχέδιο με συγκεκριμένους άξονες:

• Την πρόληψη τέτοιων αποκρουστικών εγκλημάτων.

• Την προστασία – στήριξη των παιδιών και γυναικών – θυμάτων βίας.

• Την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, ιδιαίτερα σε βάρος ανηλίκων.

• Και κυρίως, βέβαια, σχέδιο ριζικής αντιμετώπισης των αιτιών που γεννούν και αναπαράγουν τέτοια φαινόμενα.

Οπωσδήποτε, το σημερινό κράτος μπορεί να διαμορφώνει τους οικονομικούς και κοινωνικούς όρους, το περιεχόμενο για την ανάπτυξη, την κοινωνικοποίηση, τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Όμως, ρίχνει όλα τα βάρη της φροντίδας των παιδιών στη γονική ευθύνη.

Αυτή είναι πλήρως αντιδραστική ταξική πολιτική. Γιατί:

• Ενισχύει την απόλυτη εξάρτηση των παιδιών από τους γονείς, όποιοι κι αν είναι αυτοί, υποκείμενοι στις συνέπειες της φτώχειας, της ανεργίας, ακόμα και της κοινωνικής περιθωριοποίησης.

• Καταδικάζει τα παιδιά πολλών λαϊκών οικογενειών στη φτώχεια και την ανέχεια, στην εγκατάλειψη του σχολείου, ακόμα και στην κακοποίηση.

• Αυτό το κράτος έχει βάλει τη σφραγίδα του στην ανήλικη εργασία, γεγονός για το οποίο δεν είδαμε να επιδεικνύει και κανείς καμιά “ευαισθησία”… Γιατί ένα 12χρονο παιδί που εργάζεται είναι ένα παιδί που ήδη έχει υποστεί έναν βιασμό.

Αυτή λοιπόν είναι η ουσία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η οποία βάζει διαχρονικά και τη σφραγίδα της στις τεράστιες ελλείψεις στην πρόληψη, με επίκεντρο τις σχολικές μονάδες.

Τα στοιχεία που δημοσιεύει το αντίστοιχο υπουργείο σοκάρουν:

– Στο σύνολο των 13.888 σχολικών μονάδων υπάρχουν μόνο 1.707 μόνιμοι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί.

– Την περσινή χρονιά, το 2021-2022, παραδείγματος χάριν, τοποθετήθηκαν μόνο σε σχολεία Γενικής Εκπαίδευσης περίπου 1.000 ψυχολόγοι που είχαν στην ευθύνη τους 4.500 σχολικές μονάδες.

Πώς λοιπόν να εκτιμήσει την προσωπικότητα κάθε μαθητή, κάθε οικογένειας, κάθε εκπαιδευτικού προκειμένου να παρέμβει προληπτικά;

Πολύ περισσότερο όταν αυτό το προσωπικό, το οποίο αναγκάζεται να μοιράζεται σε 5 σχολικές μονάδες με χιλιάδες παιδιά, στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκάζεται να αναλαμβάνει κι άλλα επιπλέον καθήκοντα μπαλώματος των ελλείψεων και ανεπαρκειών του συστήματος Παιδείας.

Πέρα από το γεγονός ότι η ανακύκλωσή τους από σχολείο σε σχολείο, κάθε σχολική χρονιά, μπαίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη σχέσης εμπιστοσύνης με τα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς.

Αντί να προβλέψετε την υποχρεωτική πρόσληψη μονίμων ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών σε όλα τα σχολεία, σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες των παιδιών -στον αθλητισμό, τον πολιτισμό και άλλα- περιορίζετε το μέτρο μόνο στις εθνικές αθλητικές ομοσπονδίες και εκεί πάλι με κενά.

Για τα σχολεία ανακοινώνετε μόνο ορισμένα επιμορφωτικά σεμινάρια για τους εκπαιδευτικούς, που όσο αναγκαία κι αν είναι, δεν μπορούν να καλύψουν την τεράστια τρύπα από την έλλειψη του κατάλληλου επιστημονικού προσωπικού.

Πού είναι, όμως, η οικονομική – κοινωνική – συμβουλευτική – νομική στήριξη των κακοποιημένων παιδιών και γυναικών με ευθύνη του κράτους;

Αναφέρω ορισμένα μόνο ζητήματα:

1ο ζήτημα:

Σε συνθήκες ραγδαίας αύξησης της παιδικής κακοποίησης το Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας στον Δήμο της Αθήνας δέχεται καθημερινά 50 καταγγελίες.

Όμως, μπορεί να ανταποκριθεί μόνο σε ένα ελάχιστο ποσοστό, καθώς δεν διαθέτει το απαραίτητο προσωπικό.

Η υπηρεσία για την Παιδική Προστασία αποτελείται μόλις από 2 μόνιμους κοινωνικούς λειτουργούς, ενώ οι υπόλοιποι είναι συμβασιούχοι!

Ο 7ος Ξενώνας του Αναρρωτηρίου της Πεντέλης (που αποτελεί βασική προνοιακή δομή για παιδιά κακοποιημένα και χωρίς οικογένεια) έκλεισε το καλοκαίρι και απολύθηκαν οι εργαζόμενες, μετά την απόφαση της ΜΚΟ “Παιδικά Χωριά SOS” που τον χρηματοδοτούσε.

Αποδεκατισμένο είναι το προσωπικό σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων και των Περιφερειών, οι οποίες, ανάμεσα στα άλλα, έχουν στην ευθύνη τους τον έλεγχο των καταγγελιών για παραμέληση, κακοποίηση, των καταγγελιών για επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης παιδιών.

Πρόκειται για καθήκοντα που αφορούν αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή παιδιών και οικογενειών.

Αντί να ανακοινώσετε γενναία κρατική χρηματοδότηση για τους δήμους για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού αντίστοιχων ειδικοτήτων στους δήμους, περιορίζετε το θέμα στο “Ενιαίο Εθνικό Πρωτόκολλο” για τη διαχείριση τέτοιων περιστατικών.

2ο ζήτημα:

Η όψιμη ευαισθησία σας για την προστασία των θυμάτων δεν μπορεί να κρύψει τα εμπόδια που συναντά ένα παιδί, προκειμένου να καταγγείλει την κακοποίηση, αντιμετωπίζοντας ακόμα και την αστυνομική αυθαιρεσία και αδιαφορία.

Και οι σκόπελοι πολλαπλασιάζονται με τις μακροχρόνιες και πολυδάπανες νομικές διαδικασίες μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη των δραστών.

Χωρίς αντίστοιχη γενναία κρατική δαπάνη θα μείνει ευχολόγιο στα χαρτιά η επισήμανσή σας για έλλειψη κατάλληλων, εξειδικευμένων κρατικών δομών, με συνεργασία των αρμόδιων εισαγγελικών, αστυνομικών αρχών, επίσης των υγειονομικών, των ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, ώστε να αποτρέπουν τον “Γολγοθά” των παιδιών που τραυματίζονται ανεπανόρθωτα με τις αλλεπάλληλες καταθέσεις.

Και με την ευκαιρία, για πέστε μας, για ποιο λόγο το 12χρονο κορίτσι έδωσε κατάθεση στη ΓΑΔΑ και όχι στο “Σπίτι του Παιδιού”;

Είναι πρόκληση σε ολόκληρη την Ελλάδα να λειτουργούν μόνο πέντε (5!) αυτοτελή γραφεία του υπουργείου Δικαιοσύνης για την προστασία των ανήλικων θυμάτων, τα ονομαζόμενα “Σπίτια του Παιδιού”.

Η ενίσχυση της αναδοχής κακοποιημένων παιδιών μήπως είναι ένας δρόμος διολίσθησης από την υποχρέωση για ανάλογες κρατικές κοινωνικές δομές; Το ίδιο και ο προσανατολισμός σας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, στην εταιρική κοινωνική ευθύνη.

Όπως αναφέρουν οι εργαζόμενοι στις δομές της Αθήνας και του Πειραιά, υποδέχονται παιδιά από όλη την Ελλάδα, επειδή είναι πλήρης η απουσία αντίστοιχων δομών σε άλλες μεγάλες πόλεις. Ακόμα και τώρα αναφέρεστε μόνο σε 5 πόλεις για εξειδικευμένα Γραφεία Προστασίας Ανηλίκων στη διαρθρωτική δομή Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας (σελίδα 95).

Με βάση όλα τα παραπάνω, φαίνεται ότι τελικά δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στην Ελλάδα καταγγέλλεται μόνο ένα μικρό ποσοστό περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης.

Η ενοχή και η ντροπή των κακοποιημένων παιδιών και γυναικών, η ετεροχρονισμένη καταγγελία ορισμένες φορές, εκφράζουν τον φόβο που έχουν απέναντι στην αρένα και τη σήψη της εκμεταλλευτικής κοινωνίας που τους ρίχνουν και που, δυστυχώς, μοιάζει απειλητική και επικριτική για τα θύματα, με βάση τις αντίστοιχες κυρίαρχες αξίες, τα ήθη και τις αντιλήψεις.

Όσο κι αν προβάλλετε ως δίχτυ ασφαλείας για τις γυναίκες που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία τις ελάχιστες δομές -συμβουλευτικά κέντρα και ξενώνες- δεν μπορούν να κρυφτούν τα πολλαπλά εμπόδια που συναντούν για να σταθούν στα πόδια τους και να αποκρούσουν κάθε μορφή βίας, που, δυστυχώς, σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν ακόμα και στις γυναικοκτονίες.

Αλήθεια, δεν ξέρετε, κύριοι της κυβέρνησης, ότι σε ολόκληρη την Αττική, οι εισαγγελείς για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού;

3ο ζήτημα:

Πώς να στηριχτεί ένα κακοποιημένο παιδί για να επουλώσει τα τραύματά του, όταν σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο υπάρχουν μόνο δύο αυτόνομες μονάδες παιδοψυχιατρικής υγιεινής;

Ενώ δεν υπάρχει εξειδικευμένο δημόσιο και δωρεάν κέντρο για τη θεραπεία τραύματος, τη στιγμή που τα στοιχεία για τις συνέπειες της τραυματικής αυτής εμπειρίας σοκάρουν:

• Το 33% των θυμάτων σεξουαλικής βίας είχε αυτοκτονικές σκέψεις και το 13% έχει κάνει τουλάχιστον μια απόπειρα αυτοκτονίας.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως μετά τη γενικευμένη λαϊκή αγανάκτηση για την κραυγαλέα έλλειψη μέτρων στήριξης των παιδιών από τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα, η κυβέρνησή σας υποχρεώθηκε να ανακοινώσει ότι με πόρους από το Ταμείο Ανάκαμψης θα δημιουργήσει δύο Κέντρα Ημέρας για κακοποιημένα παιδιά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη -μόνο δύο!!!- για τη στήριξη της ψυχικής τους υγείας, με χρηματοδότηση 280.000 ευρώ ετησίως για το καθένα.

Αλήθεια, κύριοι της κυβέρνησης, τόσο κοστολογείτε τις ανάγκες προστασίας των παιδιών μας από τη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση;

Αλλά αυτοί είστε! Και την ίδια στιγμή προϋπολογίζετε για το 2023 να δώσετε 15 δισ. ευρώ για τα συμφέροντα και τις ανάγκες των επιχειρηματικών κολοσσών.

4ο ζήτημα:

Την ίδια στιγμή που γίνονται όλα αυτά, οι εισαγγελικές εντολές για απομάκρυνση παιδιών από το επικίνδυνο οικογενειακό περιβάλλον που ζούσαν αυξάνονται.

Όμως κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβιβαστεί με την “κανονικότητα” να φιλοξενούνται αυτά τα παιδιά στα γενικά παιδιατρικά νοσοκομεία, ακόμα και για μήνες, γιατί δεν υπάρχουν θέσεις σε δημόσιες δομές παιδικής προστασίας.

Γιατί -δυστυχώς- αυτή είναι η πραγματικότητα!

Για παράδειγμα πολλά παιδιά μένουν για μήνες στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγλαΐα Κυριακού”, στο οποίο ακριβώς γι’ αυτό λειτουργούν σχολικές τάξεις!!!

Όμως μιλάμε για παιδιά, που εξαιτίας των καταστάσεων που έχουν βιώσει σε τόσο τρυφερή ηλικία, χρειάζονται ιδιαίτερη ψυχοκοινωνική στήριξη από κατάλληλη διεπιστημονική ομάδα και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης!!!

Η διαχρονική πολιτική της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης αυτών των δομών, που ακολουθήσατε όλοι σας, στερεί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση των παιδιών.

Όπως και όλοι όσοι κυβερνήσατε, θεωρείτε δεδομένο ότι στον ευαίσθητο τομέα της παιδικής προστασίας μπορούν να εμπλέκονται και συνεχίζουν να εμπλέκονται κάθε είδους ιδιώτες (ΜΚΟ, “φιλάνθρωποι”, κάποιοι σύλλογοι κλπ.), που παίρνουν και το μεγαλύτερο κομμάτι της χρηματοδότησης από το κράτος.

Για μας, η προστασία των παιδιών που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση έπρεπε να αποτελεί αποκλειστική ευθύνη του κράτους.

Όμως, οι δημόσιες δομές παιδικής προστασίας είναι ελάχιστες. Για παράδειγμα, στην Αττική είναι μόνο 4. Και όλες υπολειτουργούν!

Τα παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά:

– Στο Κέντρο Βρεφών “Μητέρα”, το οποίο φιλοξενεί αυτή τη στιγμή 56 παιδάκια από ημερών έως 5 ετών, οι μισοί εργαζόμενοι που είναι στη φροντίδα των παιδιών είναι με συμβάσεις!

– Στο τμήμα υποδοχής βρεφών, για 8 παιδιά έως 4 μηνών, υπάρχει 1 εργαζόμενος στη βάρδια και μιλάμε για νεογέννητα!!!

– Στα Τμήματα με παιδιά από 5 μηνών έως 5 ετών, τα οποία στην πλειοψηφία τους δεν αυτοεξυπηρετούνται, έχουν φτάσει να εργάζονται για 12 παιδιά μόνο 2 εργαζόμενοι στην πρωινή και απογευματινή βάρδια και 1 στη νυχτερινή.

– Οι κοινωνικοί λειτουργοί σήμερα έχουν μείνει μόλις 7 από 25 που ήταν, με τεράστιο εύρος καθηκόντων, ενώ ελάχιστοι είναι οι ψυχολόγοι.

– Στην Παιδόπολη του Αγ. Ανδρέα, η οποία λειτουργεί υπεράριθμα, δουλεύει μόνο ένας εργαζόμενος στη βάρδια με 19 παιδιά σε κάθε όροφο διαφόρων ηλικιών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση της ΝΔ -όπως άλλωστε έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- ισχυρίζεται ότι με την πολιτική της στο κοινωνικό ζήτημα της παιδικής προστασίας “βάζει τέλος στην ιδρυματική φροντίδα των παιδιών”, προωθώντας την οικογενειακού τύπου εναλλακτική φροντίδα.

Όμως, στις κυβερνητικές σας αποφάσεις δεν υπάρχει ούτε λέξη για τους οικονομικούς κοινωνικούς όρους που θα βοηθούσαν να μειωθούν τα αιτήματα προς την ιδρυματική φροντίδα.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε συνθήκες αύξησης των κοινωνικών παθογενειών και μέσα στην οικογένεια, όπως η ενδοοικογενειακή βία.

Θα έπρεπε επίσης σήμερα να συζητάμε την ολόπλευρη προστασία των ασυνόδευτων ανηλίκων, δηλαδή των πιο ευάλωτων θυμάτων αυτής της πολιτικής, που στην πιο τρυφερή παιδική και εφηβική τους ηλικία, αντικρίζουν το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της βαρβαρότητας, του πολέμου, της προσφυγιάς, του ξεριζωμού και του κατατρεγμού.

Η ανάγκη ενός ενιαίου συστήματος επιτροπείας των ασυνόδευτων ανηλίκων είναι κάτι παραπάνω από επείγουσα.

Το σύστημα αυτό πρέπει να ανήκει στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους και να λειτουργεί προστατευτικά πρώτα και κύρια για τους ίδιους τους ασυνόδευτους ανηλίκους.

Τα κριτήρια αυτά δεν υπηρετήθηκαν ούτε από τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ ούτε από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πραγματικότητα, το κράτος αναλαμβάνει τον ρόλο συντονιστή και επόπτη της δράσης των ΜΚΟ και των ιδιωτών ως φορέων επιτροπείας ασυνόδευτων ανηλίκων για τις δομές φιλοξενίας που έχουν δημιουργήσει κλπ.

Κυρίες και κύριοι,

Από παντού, απ’ όλες τις κυβερνητικές παρεμβάσεις, αποθεώνεται η αυστηροποίηση των ποινών, λες και από μόνες τους -χωρίς τίποτε άλλο- οι όσο γίνεται πιο αυστηρές ποινές οδηγούν στη μείωση της εγκληματικότητας!!!

Πού το είδατε αυτό;

Μάλιστα, υπουργός της κυβέρνησής σας έφτασε στο σημείο να εισηγείται τον “χημικό ευνουχισμό”!!!

Δηλαδή, τι προσπαθείτε να μας πείτε; Πως η αιτία αυτών των αποτρόπαιων φρικιαστικών εγκλημάτων είναι …ορμονική;

Εκτός, αν τελικά αυτό που επιδιώκετε, είναι να ιατρικοποιηθούν και τελικά να υποβαθμιστούν τα συγκεκριμένα εγκλήματα, προκειμένου να κρυφτούν κάτω από το χαλί όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες που γεννούν αυτούς τους εγκληματίες, αυτά τα τέρατα.

Κι όμως τα όσα έχουν αποκαλυφτεί στη συγκεκριμένη υπόθεση με το 12χρονο παιδί αναδεικνύουν ποιο είναι το πρόβλημα της συγκρότησης και διαμόρφωσης τέτοιων προσωπικοτήτων!

Δεν πρόκειται για κάποιες “μεμονωμένες”, “ακραίες” ατομικές συμπεριφορές.

Πιο συγκεκριμένα να σας το εξηγήσω αυτό:

Υπάρχει ένα βαθύτερο σάπιο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο φυτρώνουν κι έχουμε έτσι την αποθέωση του ατομισμού, την έξαρση του στείρου ανταγωνισμού, την ατομική αλαζονεία, την υποτίμηση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, ακόμα και της ίδιας της ζωής του.

Αυτές οι σάπιες, φθαρμένες αξίες, αναπαράγονται στην “αρένα” της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Γίνονται τρόπος ζωής μέσα στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στο χώρο δουλειάς, αλλά και από τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, διαμορφώνοντας μαζικά πρότυπα αντίστοιχων διαπροσωπικών, ερωτικών σχέσεων.

Αυτό είναι το έδαφος που διευκολύνει, μαζί με άλλους παράγοντες, τη διαμόρφωση τέτοιων ατομικών συνειδήσεων και προσωπικοτήτων, ικανών να πράξουν αποτρόπαιες εγκληματικές πράξεις!

Αφορούν, συνολικά, όλη την πορεία κοινωνικοποίησης των δραστών, μέσα στην οποία οι στρεβλές κοινωνικές αντιλήψεις και παθογόνες συμπεριφορές για τις ίδιες τις ανθρώπινες σχέσεις, τις σχέσεις των δύο φύλων, τις ερωτικές σχέσεις, αλληλεπιδρούν στην πορεία ανάπτυξης κάθε ξεχωριστής προσωπικότητας.

Το αυτονόητο αίτημα για τη δημοσιοποίηση των ονομάτων όσων εμπλέκονται στην υπόθεση του Κολωνού -με τον ένα ή άλλο τρόπο- δεν μπορούν να κρύψουν ότι τέτοιοι ιστότοποι, όπως αυτός που δημοσίευσε το αντίστοιχο υλικό της 12χρονης, συνεχίζουν να λειτουργούν και να αναπαράγουν εικόνες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών!

Σε αυτόν τον βούρκο της εκμεταλλευτικής κοινωνίας θεριεύουν τα “επίσημα” και “ανεπίσημα” κυκλώματα της πορνείας, ακόμα και παιδιών, το οργανωμένο έγκλημα.

Γιατί το διαδίκτυο και όλες οι εφαρμογές του βρίσκονται στην ιδιοκτησία κάποιων επιχειρηματικών κολοσσών, που το αξιοποιούν με κριτήριο τη μέγιστη κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά τους.

Έτσι, οι όποιες δήθεν “ασφαλιστικές δικλείδες” και “περιορισμοί” των διαφόρων καπιταλιστικών οργανισμών και των κυβερνήσεων στις διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες διαμορφώνονται με κριτήριο τι μπαίνει εμπόδιο στα δικά τους βρώμικα σχέδια και όχι με κριτήριο την προστασία των προσωπικών δεδομένων, ακόμα και ανήλικων παιδιών.

Στον βωμό του καπιταλιστικού κέρδους υποτάσσονται όλες οι εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής, εμπορευματοποιείται ακόμα και η σεξουαλικότητα, αποφέροντας αμύθητα κέρδη σε “νόμιμες” κατά τα άλλα επιχειρήσεις και σε κυκλώματα πορνείας, σε κάθε κράτος.

Για να μπορέσουν οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες, τα παιδιά, όλα τα άτομα, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, να ξεφύγουν από τα δίχτυα τέτοιων κυκλωμάτων, είναι βασικό ζητούμενο η εξασφάλιση σε όλες και όλους καθολικά του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, στην ολόπλευρη κοινωνική προστασία, στην οικονομική, νομική, ψυχολογική υποστήριξη από το αναγκαίο επιστημονικό προσωπικό.

Δεν είναι λύση, όμως, η αποδοχή και νομιμοποίηση της πορνείας μέσω “εκσυγχρονιστικών”, μεταρρυθμιστικών προτάσεων, για να συντηρείται η βιομηχανία εμπορευματοποίησης του σεξ -επίσημη κι ανεπίσημη- με τις δήθεν “σύγχρονες” μορφές της!!!

Και για να έρθω στο συγκεκριμένο Εθνικό Σχέδιο Δράσης, για πείτε μας:

– Τι εξασφαλίζει το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση;

Κάποια επιμορφωτικά προγράμματα εκπαιδευτικών, άλλων δημόσιων λειτουργών, παιδαγωγών του αθλητισμού και του πολιτισμού, αλλά καμία πρόσληψη επιστημονικού μόνιμου προσωπικού.

Μάλιστα, σχεδόν το 1/3 του Σχεδίου Δράσης αφορά στον αθλητισμό και σε καμπάνιες ενημέρωσης.

Κώδικες για τη διαχείριση τέτοιων περιστατικών, αλλά αφήνοντας όπως είναι, ως δεδομένη την υποβάθμιση και τις τραγικές ελλείψεις σε υπηρεσίες και υποδομές για την ολόπλευρη προστασία των παιδιών-θυμάτων, όπως και των γυναικών.

Όλα τα παραπάνω, όσο αναγκαία και αν είναι, δεν εξασφαλίζουν εκείνο το αναγκαίο δίχτυ ασφαλείας καθολικά σε όλα τα παιδιά.

– Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι σημαντικό ρόλο στην προστασία των παιδιών από τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα θα μπορούσε να έχει ένα καλά οργανωμένο Πρωτοβάθμιο Σύστημα Υγείας, με κορμό το Κέντρο Υγείας που θα έχει την πλήρη εικόνα του πληθυσμού αναφοράς, ώστε να εντοπίζονται έγκαιρα τα παιδιά και οι οικογένειες που βρίσκονται σε κίνδυνο στο επίπεδο της κοινότητας.

– Η ανάπτυξη ενός δικτύου κρατικών, δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών με επίκεντρο την πρόληψη, με προσλήψεις μόνιμων ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες, αποτελεί ανάγκη για κάθε παιδί, ιδιαίτερα αν είναι εκτεθειμένο σε εκβιασμούς και πιέσεις στο οικογενειακό, στο σχολικό, στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

– Βασική προτεραιότητα πρέπει να είναι η πρόληψη σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, Δηλαδή, στις σχολικές μονάδες, στις πανεπιστημιακές σχολές, στους χώρους δουλειάς, στους αθλητικούς και πολιτιστικούς φορείς.

– Πρέπει να είναι η πλήρης στήριξη της οικογένειας με οικογενειακό προγραμματισμό και ψυχολογική ενίσχυση, με κατ’ οίκον στήριξη των οικογενειών που έχουν αυξημένες ανάγκες.

– Ταυτόχρονα, όμως, ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δίνεται στην παιδική και εφηβική ηλικία, με ανάπτυξη ειδικής υπηρεσίας στελεχωμένης με ομάδα επιστημόνων, ώστε να παρακολουθεί την ψυχοδιανοητική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών, των εφήβων και των νέων.

– Έγκαιρα να παρέχει ψυχολογική στήριξη, να εντοπίζει προβλήματα και προδιάθεση και να παρεμβαίνει έγκαιρα. Αλλά και να οργανώνει αντίστοιχα προγράμματα -για παράδειγμα πρόληψης και αντιμετώπισης της βίας κατά των γυναικών- σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, σε συνεργασία με άλλους επιστημονικούς, κρατικούς φορείς.

– Για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα είναι αναγκαία η δημιουργία επαρκών σε αριθμό κρατικών δομών φιλοξενίας, στις οποίες οι ανήλικοι να εντάσσονται ανάλογα με το φύλο και την ηλικία τους.

– Οι ξενώνες και οι δομές παιδικής προστασίας πρέπει να είναι πλήρως εξοπλισμένοι και στελεχωμένοι με το κατάλληλο προσωπικό, φροντιστές, παιδαγωγούς, κοινωνικούς λειτουργούς, διερμηνείς, προσωπικό καθαριότητας, μάγειρες, ψυχολόγους, νοσηλευτές, παιδοψυχιάτρους, δικηγόρους κ.ά.

Όμως, μια τέτοια στήριξη με αντίστοιχο περιεχόμενο, προϋποθέτει μια κοινωνία που στο επίκεντρο θα έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο, τις σύγχρονες ανάγκες του και τις δυνατότητες του 21ου αιώνα.

Απέναντι σε αυτή τη δυσωδία, ανάσα δίνουν οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες του εργατικού – λαϊκού κινήματος, υψώνοντας “ασπίδα προστασίας” για τα παιδιά και κάθε οικογένεια που υποφέρει.

Για να μπορεί κάθε παιδί να ζει μια ζωή απαλλαγμένη από τη βία και την κακοποίηση.

Στον δρόμο της γνώσης και του αγώνα ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να αποκτήσει το κουράγιο, τη δύναμη, την αντοχή, να αναπτύξει “αντισώματα” στα αντιδραστικά πρότυπα στάσης ζωής.

Να μη συνηθίσει ως “κανονικότητα” ένα παιδί να πεινάει, να δουλεύει, να μην πηγαίνει σχολείο, να κακοποιείται.

Η συμμετοχή στον συλλογικό αγώνα για να σπάσει οριστικά ο “φαύλος κύκλος” της εκμετάλλευσης και βίας, είναι πηγή έμπνευσης για την αγωνιστική και ανυπότακτη με τις δυσκολίες στάση, σε όλα τα πεδία της ζωής, και στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Εκεί γίνονται μάθημα ζωής οι αξίες της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, η αφοσίωση, ο αλληλοσεβασμός.

Και αυτό μπορεί να το διασφαλίσει οριστικά και αμετάκλητα μια κοινωνία στην οποία ο εργαζόμενος άνθρωπος θα είναι απελευθερωμένος από τα καπιταλιστικά δεσμά. Μια κοινωνία που θα απελευθερώσει μαζί και τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας και θα τις θέσει στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Εκεί μπορεί να αναπτυχθεί ο νέος τύπος ανθρώπου, γυναίκας και άντρα, με τρόπο ισότιμο, ικανών για υγιείς σχέσεις με τα παιδιά.

Του ανθρώπου που θα υπερασπίζεται τις νέες κατακτήσεις του έναντι του παλιού που δεν πεθαίνει μοναχό του, “αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς”!

Είναι στο χέρι κάθε ανθρώπου του μόχθου, που οργίζεται και αγανακτεί με την πολύμορφη βία κατά των παιδιών, των γυναικών, να παλέψει μαχητικά για την ανατροπή του καπιταλιστικού βούρκου, για να ανάψει τελικά εκείνη η σπίθα που “θα κάνει τα σκοτάδια φως”».