Έχει και φίλους ομοφυλόφιλους – “Αριστερό κύκλωμα” που “ενώνεται” με γκέι για “να επιβάλουν την άποψή τους” βλέπει ο Σταμάτης Σπανουδάκης

Μπορεί το “δεν είμαι ρατσιστής, έχω και φίλους μαύρους/εβραίους/γκέι” να είναι ειρωνικό ανέκδοτο, κάποιοι όμως θεωρούν πολύ φυσιολογικό να το χρησιμοποιούν ως κυριολεξία για να αποτινάξουν από πάνω τους το στίγμα ότι κάνουν διακρίσεις. Όπως ο μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης, γνωστός για τις συντηρητικές πολιτικές του πεποιθήσεις, που στη χθεσινή εμφάνισή του στο Νίκο Χατζηνικολάου ανέλαβε να παραδώσει μαθήματα για καθωσπρέπει ομοφυλόφιλους.

Ο συνθέτης έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως “οι καλύτεροι φίλοι μου ήταν ομοφυλόφιλοι κι αισθανόμουν άνετα με αυτούς. Στο Παρίσι ζούσα με φίλο μου ομοφυλόφιλο, εγώ δεν ήμουν”. Εξάλλου όλοι όσοι αισθάνονται άνετα με τους γκέι σπεύδουν να κάνουν δήλωση ότι οι ίδιοι δεν είναι. Στη συνέχεια, αναφέρει και ιστορικά παραδείγματα ατόμων που θεωρεί πρότυπα ομοφυλόφιλων: “Δεν έχω τίποτα απολύτως τίποτα εναντίον αυτών των ανθρώπων ή εναντίον του Μάνου Χατζηδάκη ή του Βασίλη Φωτόπουλου που ξέρω ότι ήταν. Είναι 100% άντρες στην συμπεριφορά τους και πολλές φορές περισσότερο από εμάς αλλά το να βγαίνω στην πλατεία Συντάγματος με ένα μαστίγιο κι ένα σορτς ως άντρας ότι γ…ε και δέρνουμε, δεν είναι άντρας αυτό ρε γαμώτο. Γιατί το κάνουν, γιατί θέλουν να ενοχλήσουν;”

Προϋπόθεση λοιπόν για να γίνει αποδεκτός ένας ομοφυλόφιλος, πάντα κατά τον κ. Σπανουδάκη, είναι να φέρεται ως “100% άνδρας”, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι αποκλείεται να είναι κανείς άντρας αν φοράει σορτς και κρατάει μαστίγιο, γιατί σε αυτή την περίπτωση το κάνουν “γιατί θέλουν να ενοχλήσουν”, χωρίς να είναι σαφές γιατί κάποιος θα έπρεπε να ενοχλείται από αυτά, εκτός κι αν υποθέσουμε ότι κυνηγούν τον ίδιο με το μαστίγιο στο Σύνταγμα, περιστατικό που ως τώρα δεν έχει καταγραφεί στα χρονικά εξ όσων γνωρίζουμε.

Ο συνθέτης αναγνωρίζει ότι βέβαια ότι “έχουν υποστεί τα πάνδεινα, ότι τους κοροϊδεύαν και στις ελληνικές ταινίες και λοιπά”, αλλά είναι πολύ ενδεικτικό για το πώς αντιλαμβάνεται τις διακρίσεις και την ομοφοβία, όταν το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό σχετικά είναι οι γκέι καρικατούρες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου.

Για να δικαιολογήσει μάλιστα παλιότερο σχόλιό του ότι θέλει τα ζευγάρια να είναι “Γιάννης και Σοφία και όχι Γιάννης και Γιάννης”, επικαλέστηκε ακόμα και το Ρήγα Φεραίο, που, “αν ζούσε […] κι έλεγε τώρα αυτά που έλεγε τότε θα τον θεωρούσαμε ομοφοβικό και τόσα άλλα”. Μικρή λεπτομέρεια βέβαια ότι ο Ρήγας έζησε κάπου 250 χρόνια πριν από σήμερα.

Εκεί όμως που απογειώνεται η ανάλυση του καλεσμένου της εκπομπής είναι όταν θέτει και την πολιτική διάσταση. Αφού πρώτα μας διαβεβαιώνει ότι αν και συντηρητικός “δε μισεί τους κομμουνιστές” – αρκεί να είναι 100% άντρες εικάζουμε – συνεχίζει να ξιφουλκεί κατά τις μερίδας των “προκλητικών” ομοφυλόφιλων, αφού “Δεν έχω τίποτα μαζί τους, έχω με τους οργανωμένους που πηγαίνουν να επιβάλουν μια άποψη, όπως και με τους πολιτικούς που τρέχουν σε όλες τις παρελάσεις για να κάνουν τους προοδευτικούς” και ότι πρόβλημα “Δεν έχω με τους ίδιους, όπως δεν έχω με τους αριστερούς. [Έχω με] το αριστερό κύκλωμα που ενώνεται…”. Το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγει από όλα αυτά, είναι πως υπάρχει ένα “κύκλωμα” αριστερών το οποίο συνωμοτεί μαζί με ομοφυλόφιλους για να κατέβουν με μαστίγια στο Σύνταγμα και να “επιβάλουν την άποψή τους”. Όπου παραμένει αδιευκρίνιστο αν ως “άποψη” ο ίδιος θεωρεί την ομοφυλοφιλία γενικά ή την διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ή πιθανώς και τα δύο. Τολμούμε να εικάσουμε ότι γενικά οποιοσδήποτε κατεβαίνει στο δρόμο, αν δεν είναι για τη Μακεδονία μας τουλάχιστον, θεωρείται μέλος κυκλώματος που “θέλει να ενοχλεί” και να “επιβληθεί” με το ζόρι στους υπόλοιπους και δε χρειάζεται κανείς να συμφωνεί γενικά με το περιεχόμενο και τη στόχευση των σημερινών pride για υποψιαστεί ακριβώς το ίδιο.

Μήπως στην επόμενη τηλεοπτική του εμφάνιση να σμίξει με τον Αλέξη Κούγια, για να ξιφουλκήσουν παρέα ενάντια στους “επαγγελματίες ομοφυλόφιλους”;